‘Niets aan te geven?’ Antwoordde de spitse Kubala: ‘Twee flessen whisky.’ Douanebeambte nog norser: ‘Toon ze me dan?’ Kubala, spits spottend naar zijn buik wijzend: ‘Zoek ze maar, ze zitten hier.’
Maar dan kwam 1990 nog. West-Duitsland, met Littbarski in het team, won de finale van Argentinië met 1-0, wellicht het hoogtepunt van zijn carrière.
Ze leidde onverwacht tot gekleurde heerschappij. Zijn Brazilië verbaasde en beheerste tussen 1958 en 1963 ruim vijf jaar de internationale verhoudingen. Hij had het witte voetbalmachtsbastion onderuit gehaald.
Vrijwel in zijn eentje stuurde hij week na week Real Madrid naar zijn 34 ste landstitel: El Muro Belga. De Belgische muur, de beste van Spanje, de nummer één van de planeet, opnieuw. Thibaut Courtois.
125 jaar na de start van de eerste Olympische Spelen zijn het in ieder geval andere tijden. Met volk dus. Iets waar we nu reikhalzend naar uitkijken. Bij een Olympische marathon. Maar ook bij het voetbal.
Zonder de mijn zou ik zonder twijfel ook een goede voetballer zijn geworden. Maar niet diegene die ik nu ben geweest. Het verklaart dat ik, gedurende mijn loopbaan, ben blijven vechten tegen de nederlaag. I
Nagy werd vermoord, Puskás sloeg met enkele teamgenoten op de vlucht. Ze werden door de FIFA geschorst. Hij vreesde voor het einde van zijn loopbaan maar belandde in 1958 bij Real Madrid.
Dragan Dzajic, geboren in 1946, was een klasbak die hoog werd ingeschat door vriend en vijand. Hij was een linksbuiten die de “Ster” werd van Rode Ster Belgrado.
Hij deelde de Praagse passie voor verbeelding, maar voegde iets toe aan de schoonheidsgedachte van kunst om de kunst. Hij domineerde, liet anderen beter voetballen en scoorde tegelijk belangrijke doelpunten.
Hij mepte met zijn hand op het bureau en verhief zijn stem: ‘Jordi, of ik ga hier niet weg.’ De besnorde ambtenaar keek zuur, schrok zich een aap bij dit vooruitzicht, slofte naar de archiefkast en schreef tergend traag de naam ‘Jordi’ in het bevolkingsregister in