MARIO BALOTELLI: BLOTE BORST TEGEN RACISME

Deze week kreeg Mario Balotelli het aan de stok met de hooligans van Hellas Verona. Hij besloot tot een scherpe reactie.

Racistische zeloten, die daar bovendien bijzonder fier op zijn. Zoals het racistische zeloten betaamt. Nog sterker: de beruchte Brigate Giallablu – de geelblauwe brigade, naar de clubkleuren van Hellas – beweegt zich zonder scrupules in de harde misdaad, onderwijl citerend uit het verzameld werk van Rudolf & Adolf. Hess & Hitler. Mario Balotelli trapte de bal woedend boven de hoofden van de ‘kale kwasten’. Beter ware geweest: in their fucking face.

En we scanderen alweer: we are all Mario Balotelli.

Een portret van Mario Balotelli uit mijn boek ‘Eeuwige 25. Voetbalrebellen & culthelden’ dat begin december 2019 zal verschijnen en te bestellen is via onze ‘Supporteractie’.

‘Yo sono Italiano’ versus ‘Er zijn geen Italiaanse negers’

Mario Balotelli. “Yo Sono Italiano. Ik ben een Italiaan.’ Hij poneert het met zin voor provocatie. Zijn manier van zijn…kleding, karakter, attitude…Italiaanser kan het niet: hier sta ik, ik, ik, ik! Maar…de kleur van zijn huid is zwart. Hij is dus de zwarte Italiaan, die volgens zijn xenofobe landgenoten niet bestaat. Een onmogelijke contradictie, zowel voor hem als voor zijn belagers. Alomtegenwoordig én tegelijk onzichtbaar. Een stevige minderheid maakte hem in de stadions van Serie A het leven zuur met hun racistische spreekkoren: er zijn geen Italiaanse negers. Dat moet hij als bijzonder agressief hebben ervaren. Hij is de immigrant die de extreme nationalisten overtroeft qua Italiaanse mentaliteit. Bovendien stalt hij zijn rijkdom uit. Zijn twee doelpunten tegen Duitsland (2-1) op het EK 2012 Polen in de halve finale waren bijzonder belangrijk. Het betekende zijn stap naar volwassenheid. Van dan af accepteerde de meerderheid hem pas écht als Italiaan. Zijn beeld werd hét beeld van 2012: rondkijken in de blote borst na zijn goals.

Bloot achterste tonen aan de carabinieri

Brescia. Tussen het Gardameer en de Pyreneeënvoet, arriveerde de peuter Mario Barwuah op tweejarige leeftijd in 1992, nadat zijn Ghanese ouders Thomas en Rose hem ter adoptie hadden afgestaan aan het gezin Balotelli. De onverbloemde waarheid: ze konden de hospitaalrekening niet betalen voor hun zieke kind. Zijn eerste kleuterjuf verbaasde met haar uitspraak dat Mario zichzelf tekende met een roze huidskleur. Hij was de enige zwarte jongen tussen 250 leerlingen, de worsteling met zijn identiteit sleepte drie jaar aan. Het verhaal ging dat il negro in de sportzakken van andere spelers plaste. Of hij verstopte na een sessie de kledij van zijn ploegmaats, met uitzondering van hun slipje, lol op het niveau der onderbroeken. Tijdens een busrit met het jeugdteam toonde hij zijn bloot achterste aan carabinieri. Hij dacht onherkenbaar te zijn, even over het hoofd ziend dat hij de enige was met een donkere derrière. Rebelleerde intussen tegen zijn herkomst. Babbelde opzettelijk in het platste Bresciaans dialect. Was boos op zijn ouders en vroeg de stadionspeaker om hem niet als Barwuah af te roepen maar als Balotelli. Want papa en mama, dat waren toch echt het koppel Francesco en Silvia, die hem beschouwden als hun eigen zoon.

Why always me?

De beste Balotelli? Op Old Trafford bij Manchester United – Manchester City 1-6, een dag om nooit te vergeten. Die ochtend haalde hij de headlines na een vuurwerkgeintje in zijn badkamer. Hij ontwierp snel een T-shirt met de spreuk Why Always Me? Tijdens een interview op Manchester City TV gaf hij het aan Noel Gallagher, ex-Oasis-zanger. Die repliceerde met I love you because you’re Balotelli and you make me smile. Hij toonde met genoegen de tekst na zijn eerste doelpunt tegen United. Wie smeerde voorstopper Evans de rode kaart aan? Wie tikte de tweede treffer in? Wie zette Dzeko op weg naar 0-3? Zijn gave? Natuurlijke arrogantie.

Op zoek naar zijn joodse tante in Auschwitz

Toen tijdens EK 2012 de Squadra een bezoek bracht aan Auschwitz was hij in gedachten bij zijn Italiaans-joodse adoptiefmoeder Silvia. Zij bracht hem als kind lessen bij over respect voor alles wat leeft. Dan pakte ze de koffer onder haar bed er nog maar eens bij, vol met gecensureerde brieven uit Birkenau die haar joodse moeder moesten doen geloven dat haar ouders en zusje het helemaal niet zo slecht hadden in het concentratiekamp. Over de gaskamers werd met geen woord gerept. Hij zocht in Auschwitz – tussen de interlands van het EK door – naar de naam van zijn tante die er werd vermoord op negentienjarige leeftijd. ‘Yo sono Italiano’. Mario Balotelli.

Lees ook over ‘racisme in het Italiaanse voetbal’ op deze website: http://www.dewitteduivel.com/2019/09/04/welkom-in-het-land-van-het-voetbalfascisme-doe-een-desaillytje-romelu-en-lach-de-koningen-der-zwijnen-uit-rw/