Marcus Rashford for President (bis): over de strijd van de spits van Manchester United tegen kinderarmoede – RW

Zelden gezien tafereel: Marcus Rashford, de 22-jarige spits van Manchesterd United en Engeland, gooide zich volop in het verzet. Hij werd het gezicht van de strijd tegen kinderarmoede in Engeland. Dat gebeurt wel vaker met een voetballer. Het is echter zeldzaam dat die zich openlijk kant tegen de eerste minister. Nog straffer: hij stuurde Boris Johnson met rode kaken terug naar af. De immer grof gebekte ‘Brexit Boris’ diende met de staart tussen de benen terug te keren op een dwaze beslissing. Zijn regering schrapte aanvankelijk 130 miljoen euro uit het budget. Dit betekende het einde voor de gratis schoolmaaltijden tijdens de zomermaanden voor arme kinderen. Rashford verwees naar zichzelf in een persoonlijke open brief die hij aan alle parlementsleden stuurde.  Omdat hij zelf al de voorbije maanden 25 miljoen euro via zijn eigen solidariteitsfonds had ingezameld voor deze zaak, kon de regering niet anders dan haar dwaze beslissing terug te draaien.

‘Just look what we can do when we come together. This is Engeland in 2020.’ Twitterde Rashford. Marcus for President!

Hieronder publiceren we zijn open brief.

Aan alle parlementsleden,

In een week dat EURO 2020 van start zou gaan, wil ik terugdenken aan 27 mei 2016, toen ik op de middencirkel van het Stadium of Light in Sunderland stond. Ik had net een record gebroken. Ik was de jongste doelpuntenmaker ooit voor Engeland. Ik keek naar de menigte. Ze zwaaiden met vlaggen. Vuisten gingen in de lucht. Ik werd overweldigd door trots. Niet alleen voor mezelf. Ook voor diegenen die me onderweg hebben geholpen om mijn droom te verwezenlijken: schitteren in het shirt van mijn land.

U moet begrijpen: zonder de vriendelijkheid en de vrijgevigheid van de lokale gemeenschap zou ik niet de Marcus Rashford zijn die je vandaag ziet: een 22-jarige, zwarte man die het geluk heeft carrière te maken in het spelletje waar hij zoveel van houdt.

Mijn tocht om er te geraken is een bekend verhaal voor veel gezinnen in Engeland: mijn moeder werkte fulltime en verdiende een minimumloon om ervoor te zorgen dat we altijd een goed avondmaal op tafel zouden hebben. Maar dat was niet genoeg. Het systeem is niet gemaakt om gezinnen zoals het mijne te laten slagen, ongeacht hoe hard mijn moeder werkte.

Als gezin vertrouwden we op ontbijtclubs, gratis schoolmaaltijden en de vrijgevigheid van buren en coaches. Voedselbanken en soepbedeling waren ons niet vreemd. Ik herinner me onze bezoeken aan Northern Moor nog als gisteren: elk jaar haalden we er ons kerstmaal op. Ik begrijp nu pas echt het enorme offer dat mijn moeder bracht door me op elfjarige leeftijd weg te sturen naar een goedkope kostschool. Een beslissing die geen enkele moeder ooit lichtvaardig zou nemen.

Deze zomer zouden we weer met trots gevuld worden op het EK. Ouders en kinderen die zwaaien met hun vlaggetjes, maar in werkelijkheid zou Wembley meer dan twee keer gevuld kunnen worden met kinderen die aan het eind van het schooljaar maaltijden moesten overslaan omdat hun families geen toegang hadden tot voedsel (200.000 kinderen volgens schattingen van de Food Foundation).

Terwijl hun maag gromt, vraag ik me af of die 200.000 kinderen ooit trots genoeg op hun land zullen zijn om op een dag het shirt van het Engelse nationale team aan te trekken en het volkslied te zingen.

Tien jaar geleden zou ik een van die kinderen zijn geweest, en je zou nooit mijn stem hebben gehoord of mijn vastberadenheid hebben gezien om een deel van de oplossing te worden.

Zoals velen van jullie weten, werk ik samen met FareShare, een liefdadigheidsinstelling die instaat voor voedseldistributie. Toen de lockdown werd afgekondigd en scholen tijdelijk werden gesloten, hebben wij een deel van het gratis schoolmaaltijdentekort gefinancierd. Hoewel de campagne momenteel 3 miljoen maaltijden per week uitdeelt aan de meest kwetsbaren in het Verenigd Koninkrijk, realiseer ik me dat het gewoon niet genoeg is.

Dit gaat niet over politiek, dit gaat over de menselijkheid. In de spiegel kijken en het gevoel hebben dat we er alles aan hebben gedaan om diegenen te helpen die zichzelf – om welke reden dan ook – niet kunnen beschermen. Afgezien van politieke voorkeuren, kunnen we het er niet allemaal over eens zijn dat geen enkel kind met honger naar bed mag gaan?

Voedselarmoede in Engeland is een pandemie die generaties zal overspannen als we het nu niet correct doen. Terwijl 1,3 miljoen kinderen in Engeland geregistreerd staan voor gratis schoolmaaltijden, heeft een kwart van deze kinderen geen ondersteuning gekregen sinds de sluitingen van de scholen in maart.

We vertrouwen op ouders, van wie velen hun baan hebben verloren als gevolg van Covid-19 om vervangend leerkracht te spelen tijdens de lockdown, in de hoop dat hun kinderen voldoende gefocust zullen zijn om te studeren, terwijl slechts een klein percentage van hun voedingsbehoeften vervuld is.

Dit is een fout in het systeem en zonder onderwijs zal deze cyclus nooit doorbroken worden. Om deze pandemie in perspectief te zetten: in 2018-2019 leefden 9 van de 30 kinderen in een klaslokaal in armoede in het Verenigd Koninkrijk. Dit cijfer zal naar verwachting tegen 2022 met nog eens 1 miljoen stijgen. In Engeland leeft 45% van de zwarte kinderen en die uit etnische minderheden in armoede. Dit is Engeland in 2020 …

 Action Images via Reuters

Ik vraag je om naar de verhalen van hun ouders te luisteren, omdat ik duizenden verhalen heb gehoord van mensen die op de sukkel zijn. Ik heb geluisterd toen vaders me vertelden dat ze worstelen met depressie, niet in staat zijn om te slapen, zich zorgen maken dat ze hun baan zullen verliezen. Hoofdonderwijzers die persoonlijk de kosten van voedselpakketten voor kwetsbare families dekken. Moeders die de kosten van verhoogde elektriciteits- en voedselrekeningen niet meer kunnen betalen. Ouders die hun eigen maaltijden opofferen voor hun kinderen. Dit is 2020.

Ik heb de afgelopen weken tweets gelezen waarin sommige ouders de schuld hebben gekregen, omdat ze kinderen hebben die ze “niet kunnen betalen”. Diezelfde vinger had ook naar mijn moeder kunnen wijzen, maar ik ben opgegroeid in een liefdevolle en zorgzame omgeving.

De man die je vandaag voor je ziet staan, is een product van haar liefde en zorgzaamheid. Ik heb vrienden uit de middenklasse die nooit een klein percentage hebben ervaren van de liefde die ik van mijn moeder heb gekregen: een alleenstaande ouder die alles zou opofferen voor ons geluk. DIT zijn het soort ouders waarover we het hebben. Ouders die elk uur van de dag voor het minimumloon werken, de meesten in de horeca, een sector die al maanden is opgesloten.

Tijdens deze pandemie bevinden mensen zich op het scherp van de snede: een gemiste rekening is de start van een vicieuze cirkel. De angst en stress dat armoede de belangrijkste reden is waarom kinderen in de zorg terechtkomen. Een systeem waarin gezinnen met een laag inkomen gedoemd zijn om te falen. Weet je hoeveel moed er voor een volwassen man nodig is om te zeggen: ‘Ik kan het niet aan’ of ‘Ik kan mijn gezin niet onderhouden’? Mannen, vrouwen, verzorgers roepen om onze hulp en we luisteren niet.

Ik ontving ook een tweet van een parlementslid die me vertelde dat “dit is waarom er een uitkeringssysteem is”. Wees gerust, ik ben volledig op de hoogte van de regelingen. Ik ben er mij volledig van bewust dat de meeste gezinnen die een aanvraag indienen minstens vijf weken vertraging oplopen. Universeel krediet is simpelweg geen oplossing voor de korte termijn. Ik weet ook dat er een limiet van twee kinderen per gezin is, wat betekent dat iemand als mijn moeder de kosten van slechts twee van haar vijf kinderen alleen had kunnen dekken.

In april 2020 vroegen 2,1 miljoen mensen werkloosheidsgerelateerde uitkeringen aan. Dit is een stijging van 850.000 sinds maart 2020. Nu we voor het einde van de verlofregeling staan en een periode van massale werkloosheid naderen, zal het probleem van kinderarmoede alleen maar erger worden.

Ouders zoals de mijne zouden tijdens de zomervakantie vertrouwen op sociale kinderopvang. De zekerheid dat ze ons ten minste één maaltijd zouden aanbieden, terwijl ze aan het werk zouden zijn. Tegenwoordig hebben ouders zelfs die optie niet. Als ze met werkloosheid worden geconfronteerd, zouden ouders zoals de mijne maandagochtend als eerste in het arbeidsbureau staan om werk te vinden waarmee ze hun gezin kunnen onderhouden. Tegenwoordig zijn er geen banen.

Als zwarte man uit een arm gezin uit Wythenshawe, Manchester, had ik gewoon een nummer kunnen zijn. In plaats daarvan, vanwege de onbaatzuchtige daden van mijn moeder, mijn familie, mijn buren en mijn coaches, zijn de enige statistieken waarmee ik geassocieerd ben doelpunten, wedstrijden en nationale selecties. Ik zou mezelf, mijn familie en mijn gemeenschap onrecht aandoen als ik hier vandaag niet zou staan met mijn stem en mijn platform zou gebruiken om hulp te vragen.

De regering heeft een ‘alles wat nodig is’-benadering voor de economie gekozen. Ik vraag u vandaag om diezelfde gedachte uit te breiden tot de bescherming van alle kwetsbare kinderen in heel Engeland. Ik moedig je aan hun smeekbeden te horen en je menselijkheid aan te spreken. Heroverweeg alstublieft uw beslissing om de gratis voedselbedeling af te schaffen tijdens de zomervakantie en garandeer een verlenging.

Dit is Engeland in 2020. Dit is een kwestie voor zij die dringend hulp nodig hebben. Alsjeblieft, terwijl de ogen van de natie op jou gericht zijn, zorg voor de ommekeer en maak van de bescherming van de meest kwetsbaren in de maatschappij een topprioriteit.

Hoogachtend,

Marcus Rashford