Zaterdag overleed op 84-jarige leeftijd Lucien Olieslagers (25 november 1936-29 mei 2021). Hij won de Gouden Schoen in 1960 nadat hij Lierse SK onverwacht naar het landskampioenschap had geleid. Rode Duivel werd hij desondanks nooit.
Fenomeen van het Lisp
Lucien Olieslaegers voetbalde eerst op de arme ‘heidegrond’ van zijn Kempisch dorp Vorselaar. Pas op zijn zeventiende sloot hij zich aan bij Ons Genoegen en tilde het niveau op van tweede provinciale naar bevordering. Lierse deed in 1958 een financieel beter voorstel dan Beringen en op zijn 22ste werd Olieslaegers meteen hét fenomeen van het Lisp. Op de dertiende speeldag van het 1959-’60 klopte Lierse Anderlecht met 2-0 en leidde de dans met slechts vier verliespunten. Een week later leed men pas een eerste nederlaag. Olieslaegers maakte als ‘teruggetrokken midvoor’ het verschil. Negen speeldagen voor het einde stuurde Lierse STVV met 5-0 terug naar Staaien en stond het vijf punten voor op de tweede met een doelgemiddelde van 45-24.
In het boek ’80 Jaar Goud-Zwart. Koninklijke Lierse Sportkring 1906-1986’ wordt beschreven wat vervolgens gebeurde: ‘De Belgische voetballer nummer één was het mikpunt van alle verdedigers en de blessures volgden elkaar op. Het ergste gebeurde tijdens een zogenaamde ‘beloningsreis’ waar wedstrijden gespeeld werden tegen Stuttgart, Karlsruhe en Ajax. In Amsterdam kreeg hij een verschrikkelijke trap tegen de linkerenkel, waarvan hij zeer langzaam en moeilijk herstelde.’
In de laatste acht matchen van de competitie bleef hij geblesseerd langs de kant. Geel-zwart sprokkelde zonder hem slechts hier en daar een puntje, maar won toch het kampioenschap. Hij bleef zolang sukkelen dat hij ook de twee Europacupmatchen tegen FC Barcelona miste.
Nooit Rode Duivel
Olieslaegers kreeg wel de Gouden Schoen. Zijn kracht lag in zijn…middenveldspel. Hij liet zich als centrale spits inzakken om de bal op te halen en vervolgens over de linkerflank te versnellen. Dan viel hij amper af te stoppen en Antwerpspeler Vic Mees, op de ogenblik recordhouder interlands bij de nationale ploeg, oordeelde na een rechtstreekse confrontatie dat Lucien ‘dringend diende opgeroepen worden voor de Rode Duivels’. En ook Jef Mermans – de grote vedette van Anderlecht en de nationale ploeg in de jaren vijftig – schreef in 1964 in een krant: ‘Olieslagers, dat is onverwoestbare klasse.
Hij zou ongetwijfeld een versterking voor ons nationaal elftal betekenen.’ Die selectie kwam er, tot verbittering van Olieslaegers, nooit. In 1969 nam hij afscheid met de Beker van België na een 2-0 overwinning tegen Racing White. Ook dit eindigde met een valse noot. Hij interpreteerde een applausvervanging drie minuten voor tijd als een vernedering en verliet wenend het veld. Hij verliet Lierse voor rivaal Malinois, op dat moment in tweede klasse. In 1971 won hij met de geelroden het kampioenschap, maar besloot niet meer op het hoogste niveau te spelen en eindigde bij derdeklasser FC Herentals.
