Laat de Superrijken tegen elkaar ballen

Reikhalzend kijken we elke zomer uit naar de terugkeer van de Champions’ League, het walhalla van het voetbal. En elk jaar valt het iets meer tegen. Voetbal zonder spanning, voetbal zonder onvoorspelbaarheid, waardeloos voetbal.

Spanning was er alleen in de matchen tussen teams uit landen die tot de zogenaamde ‘Big Five’ ( Duitsland, Engeland, Frankrijk, Italië en Spanje) behoren. Met Shakthar Donetsk tegen Napoli als uitzondering. Maar de Oekraïners leunen dankzij de miljoenen van oligarch Rinat Achmetov en hun onwaarschijnlijk scoutingsapparaat in Brazilië al jaren tegen de absolute top aan. Spanning was er ook in matchen tussen twee teams van buiten de ‘Big Five’.

Spannend wordt het alleen in de groepen met drie ploegen uit de ‘Big Five’: de poule met Chelsea, Roma en Atletico Madrid; de poule met Real Madrid, Tottenham en Borussia Dortmund; en dus misschien ook met Manchester City, Napoli en Shakhtar.

Alleen de penningmeester van de kleinere clubs is nog opgezet met het miljoenenbal. Er wordt immers minstens 15 miljoen euro bijgeschreven op de rekening van de club. Deelnemen is belangrijker geworden dan winnen en dat credo werd zelfs op de Olympische Spelen geschrapt.

Sportief is de belangrijkste competitie van de wereld stilaan een drama geworden. Feyenoord, een club die Europacup I en de Intercontinentale beker won, had vijftien jaar gesnakt naar een terugkeer op het hoogste niveau en verdronk prompt in de eigen Kuip in het lichtblauw van Manchester City. Een club die nog niet zo lang geleden verkommerde in tweede klasse. Celtic Park, bijgenaamd ‘the Paradise’, bleek een hel voor de jongens van Brendan Rodgers bij het bezoek van de miljardairs uit Parijs.

In zes van de zestien wedstrijden ( bijna de helft) van de eerste speeldag was het verschil tussen beide teams drie doelpunten of meer. De kampioenen van Azerbeidzjan, België, Nederland, Schotland, Zwitserland en Cyprus bleken compleet kansloos. Qarabag, Anderlecht, Feyenoord, Celtic, FC Basel en Apoel Nicoisa riskeren nog meer afstraffingen de komende weken. En hetzelfde geldt voor Maribor, Olympiacos, Besiktas en mogelijk ook de Portugese en Russische vertegenwoordigers. Welke supporter is zo masochistisch dat hij hier naar blijft kijken?

Maar ook de fans van Chelsea, Bayern, Man City, PSG, Man United en Real Madrid moeten zich vragen stellen. Er zijn altijd simpele zielen die blij zijn als de Rode Duivels met 9-0 van Gibraltar winnen, maar als dat voortdurend gebeurt gaat zelfs bij hen de lol er van af.

Wat vooral PSG en Man City van aanvallende patronen op het veld legden, was wondermooi. Maar wat betekent het zonder tegenstand van niveau? Niets. Het lijken steeds meer shows van de Harlem Globetrotters: heel leuk om eens te zien, maar na twee keer zeg je: ik heb het wel gezien. En dan weet je dat het met dubbele meters uit Amerika niet om een wedstrijd gaat.

In eerste instantie zullen de voetballiefhebbers uit de kleinere landen nog storm lopen om Neymar, Messi, De Bruyne, Hazard of Cristiano Ronaldo te zien, maar ook dat zal snel omslaan. Het was gisteren al het geval in de Kuip. ‘Koop er nog één’, zong het Legioen. Even later werd het zelfs: ‘Koop er nog tien’. De topclubs dreigen alle respect te verliezen, omdat ze weinig verdienste maar wel veel geld hebben.

Het Europese clubvoetbal staat op een beslissend keerpunt. Er zijn maar twee mogelijkheden: ofwel gaan de Superrijken ( de clubs uit de Big Five) onder mekaar ballen en krijg je telkens weer dezelfde namen tegen elkaar en kalft de belangstelling in de kleinere landen af. Ofwel creëert Europa, de politiek en de voetbalinstanties’, voor een ‘level playing field’.

Een bedrijf uit een groter land zal altijd bevoordeeld zijn, maar producten uit kleinere landen hebben nog altijd een kans succes te boeken op de Europese markt. In het huidige voetbal is dat echter uitgesloten.

En dat is onaanvaardbaar. Er moeten dus regels komen die verder gaan dan financiële fair play. Er moet een beperking van het aantal wereldklassespelers per club komen, via een salary cap of verplichtingen om ( voldoende) zelfopgeleide spelers in een beperktere kern op te nemen. Op die manier zouden de topspelers ook meer verdeeld worden. Jongens als Rashford, Gaitan, Carrasco, Paulinho, André Gomes, Coutinho, Sturridge, Danilo, Sterling, Gundogan, Sané, Mertens, Kroos, Llorente, Götze of Subotic zouden niet op de bank zitten, maar andere ploegen kunnen versterken en aan ons hun klasse etaleren.