Wát als Karl-Heinz Schnellinger op het WK voetbal in 1970 met zijn uitschuifbare been niét meer voor 1-1 had gezorgd, vlak voor het einde van de halve finale tussen Italië en West-Duitsland? Sporadisch zou dan nog maar aan deze bloedstollende wedstrijd zijn herinnerd. Vijf doelpunten liefst vielen er in de verlenging, Italië won met 4-3, de Duitsers droegen het duel de geschiedenis in als het Jahrhundertspiel, als de wedstrijd van de eeuw, waarin de wereldtitel van 1954 nog wel de herrijzenis na de Tweede Wereldoorlog had geaccentueerd.
Voor Karl-Heinz Schnellinger, die zondag 20 mei op 85-jarige leeftijd overleed, was het de enige goal in 47 interlands, uitgesmeerd over 14 jaar, in een tijdsbestek dat de kalender voor nationale teams nog vrij mager was gevuld. Schnellinger was al die tijd een vaste keus. Een stabiele verdediger, herkenbaar aan zijn blonde haren en Italiaanse aanpak.
OP VIER WERELDBEKERTOERNOOIEN
‘De meest Italiaanse Duitser, met zijn robijnrode gelaat en de bovenbenen van een gewichtheffer’, noemden ze Carlo il Biondi in Italië. Zijn roots lagen in Düren, op ruim 30 kilometer van de grens met Nederland. Hij voetbalde in 1958 nog bij tweede-divisieclub SG Düren 99 bij zijn debuut op 19-jarige leeftijd in de Nationalmannschaft en hij op het WK van 1958 in Zweden in actie kwam. Schnellinger speelde op vier wereldbekertoernooien in 17 eindronde-wedstrijden, maar van de hoofdprijs bleef hij verstoken.
In Italië gold Schnellinger als een grootheid. Vlak voordat de Duitse Bundesliga zijn première beleefde, verliet hij zijn vaderland. Met FC Köln werd hij in 1962 Landesmeister. Voor 300.000 mark en een transfersom van vijf ton verhuisde Schnellinger een jaar later naar AS Roma, dat hem meteen verhuurde aan Mantova. Terug bij Roma pikte AC Milan hem op. Met ploeggenoten als Gianni Rivera, Giovanni Trapattoni en de Zweed Kurt Hamrin won hij in 1969 de Europa Cup voor landskampioenen, in een finale waarin Ajax nog volwassen moest worden (4-1).
‘ZIEKE PLEK’
Een half jaar later volgde de afrekening (2-0) in Nederland, opgemaakt door Ernst Happel’s Feyenoord met Willem van Hanegem en Coen Moulijn als uitblinkers. Schnellinger, anders meestal linksback, stond in de Kuip opgesteld als ouderwetse Italiaanse libero. In de Volkskrant wees Ben de Graaf hem aan als de ‘zieke plek’ van Milan: ‘Schnellinger mocht dan door zijn robuuste gestalte de indruk wekken vakbekwaam te zijn, hij is het niet en zal het nooit worden. Schnellinger was de ,,zieke plek” in het Milanese harnas.’
In 1974 keerde Schnellinger (tijdelijk) terug naar Duitsland. Hij liet zich strikken door Jack White, vermogend geworden als artiest nadat hij onder zijn oorspronkelijke naam Horst Nussbaum als voetballer van PSV weinig talent had getoond. Als voorzitter van Tennis Borussia Berlin was White slechts kortstondig succesvol. De club degradeerde, voor Schnellinger aanleiding om na een jaartje Bundeliga zijn toekomst toch maar in Italië te zoeken, het land van zijn vrouw en hun drie dochters.
In Italië was Schnellinger actief in de keukenhandel en deed hij pr-klussen. Hij bleef een trouw bezoeker van de thuiswedstrijden van AC Milan, zolang zijn gezondheid het toeliet. Zondag overleed hij in het San Raffaele Hospital in zijn woonplaats Segrate, een stadje ten noorden van Milaan, op de route naar Milanello waar ook Schnellinger talloze trainingsuren bij Milan heeft moeten maken.
