donderdag, december 5

Kanttekeningen bij de Gouden Schoen

Pinterest LinkedIn Tumblr +

Een aap met een hoge hoed kon het voorspellen: Toby Alderweireld won – meer dan terecht – de Gouden Schoen. Bijna even voorspelbaar was dat Antwerp na ‘de dubbel ‘de concurrentie zelfs geen kruimels zou gunnen en met alle prijzen naar de Bosuil trok. Tot zover het goede nieuws rond de enige Belgische voetbaltrofee die er echt om doet.

Gouden Schoen editie 70. Mijn eerste Gouden Schoen als journalist was nummer … 26: Jean Janssens moest uit de Antwerpse haven weggeplukt worden om zijn trofee in ontvangst te komen nemen.

De Gouden Schoen is het geesteskind van wijlen Charles Baete, medewerker van Het Laatste Nieuws. Op een maandagochtend begin januari verzamelden de rubriekleiders voetbal in het stadhuis van Brussel. Daar kregen ze allemaal een stapeltje omslagen met daarin de stembulletins van de voetbaljournalisten. Alleen zij (en een paar bobo’s) waren stemgerechtigd. Iedereen las de stemkaarten die hij gekregen had voor en een gerechtsdeurwaarder telde de punten op. Transparanter kon het niet.

Zodra de winnaar bekend was, werd hij opgebeld. In die tijd niet altijd een simpele opdracht. Gsm’s bestonden niet en naar Jean Janssens moest bijvoorbeeld echt gezocht worden. In afwachting van de komst van de winnaar trokken de rubriekleiders naar de andere kant van de straat voor de lunch in het uitstekende restaurant Le Cygne (de Zwaan).

Later trok het circus van de Gouden Schoen naar het casino van Middelkerke en tenslotte naar dat van Oostende. Het was een dag (en een nacht) waar ieder jaar naar werd uitgekeken.

Handicap

Neen, vroeger was niet alles beter. Maar bij de moderne Gouden Schoen moeten toch wat kanttekeningen worden geplaatst. Het aantal stemgerechtigden werd in de loop der jaren keer na keer opgetrokken. De bondsleiders, de ex-winnaars, de scheidsrechters, de ex-internationals en nu dus ook het publiek.

Een slecht idee. Zoals vorige week ook bleek bij de toewijzing van de Fifa Awards. Die trofee ging nog maar eens naar Lionel Messi, terwijl hij aan de slag is in een competitie voor gepensioneerden. Niemand begreep het, maar het was vooral het publiek dat Messi tot winnaar had uitgeroepen.

Iedereen mag stemmen. Democratischer kan het niet, zo lijkt het maar dat is gezichtsbedrog. Het is een puur commercieel idee en leidt vroeg of laat tot felle kritiek.

De stem van het publiek telt bij de Gouden Schoen voor twintig procent. Dat is niet weinig en kan als het een beetje spannend is het verschil maken. Het kan zelfs voor een oneerlijke uitslag zorgen.

Toby Alderweireld is de oververdiende winnaar, laat daar niet de minste twijfel over bestaan. Maar hoe eerlijk is het dat er finaal moest gekozen worden tussen hem en twee buitenlanders van dezelfde Brusselse club?

En het kan nog erger. Franstalige spelers en/of spelers van Waalse clubs hebben voortaan een serieuze handicap. Het Gala van de Gouden Schoen is onder de taalgrens immers niet te bekijken en dan wordt stemmen heel moeilijk. En wat als er een van de komende jaren bij de laatste drie iemand van een kleinere club zit? Op zichzelf al een uitzonderlijke prestatie, maar de fans van de topclubs gaan voor hun speler kiezen. De topclubs worden al op alle vlakken voldoende bevoordeeld.

Indrukwekkend

Er worden voortaan ook elk jaar twee Gouden Schoenen uitgereikt. Voor de beste speler uit onze competitie en voor de beste Belg in het buitenland. Waarom niet één Gouden Schoen, zoals bij de vrouwen, waarvoor alle Belgische spelers (in het buitenland) en alle spelers uit onze competitie in aanmerking komen? Het palmares zal straks alleen indrukwekkender ogen.

En als we dan toch bezig zijn. Waarom niet één keer stemmen in plaats van twee keer? Zoals het publiek. Van insiders mag je toch verwachten dat ze aan het eind van het jaar nog weten hoe er van januari tot juni werd gepresteerd? Een bijkomende reden voor één stembeurt is de realiteit van ons voetbal. Wie sterk presteert in de eerste helft van het jaar is bijna altijd in de zomer weg. Puertas was vorig seizoen vooral bankzitter en Amoura kwam pas deze zomer naar het Dudenpark. Voor Alderweireld daarentegen kon twee keer worden gestemd.

 

 

 

Share.

About Author

François Colin (1948) was achtereenvolgens rubriekleider voetbal en chef-sport van Het Nieuwsblad en senior writer van De Standaard. Na zijn pensioen in 2014 was hij tot 2021 columnist van SportVoetbalmagazine. Hij bracht verslag uit van twee Olympische Spelen, tien EK's en negen WK's voetbal en was aanwezig bij ruim driehonderd interlands van de Rode Duivels. Hij is auteur of co-auteur van een vijftiental boeken over de mooiste sport op aarde.

Leave A Reply