Onderstaand verhaal komt uit Liverpool FC: Eindelijk Kampioen van onze auteur Jan Willem Spaans ter ere van aanvoerder Jordan Henderson. Die ontving zondagavond de tweede prijs bij de verkiezing voor Sportman van het Jaar in het Verenigd Koninkrijk. Samen met Marcus Rashford, Manchester Uniteds superheld op voetbalschoenen, was Henderson dus de hoogst geëerde voetballer op het gala.
Tranen met tuiten. Enkele minuten eerder won Liverpool de Champions League. Op de voorste rij van het Wanda Metropolitano zit zijn vader Brian, een politieagent die keelkanker overwon. Ze omhelzen elkaar. Jordan Henderson houdt het niet droog. De aanvoerder van Liverpool is een boegbeeld voor de Engelse topsporter. Beleefd, sportief, geheelonthouder bovendien. Kijk zijn interview na een verloren Champions League-finale maar terug. Zo beheerst zijn er maar weinig in zo’n waas van teleurstelling. In 2011 komt hij als knul over van Sunderland. Een flink bedrag moest-ie kosten, want Engelsen die écht kunnen voetballen zijn schaars.
Hij past amper in zijn shirt, de jongen. Werkt zich het schompes, maar het komt er niet altijd uit. Zeker in belangrijke wedstrijden wil hij wel eens tekortkomen. Als jonge speler mag dat. We zien dat hij als aanjager op het middenveld echt wel iets kan, maar zijn benoeming als aanvoerder komt wat te vroeg. Vermoedelijk was hij wel de beste kandidaat om Steven Gerrard op te volgen, maar hij straalt nog onvoldoende uit. Te weinig vertrouwen. Te weinig kwaliteit, dat vooral. Niet dat de kapitein altijd de beste voetballer hoeft te zijn – Messi heeft de band bij FC Barcelona ook pas sinds vorige zomer – maar Henderson toont nog altijd vooral atletische kwaliteiten.
Wie hem ziet rennen en ploeteren ziet wel een voorbeeld in Henderson, maar geen inspiratiebron. Ook Klopp helpt hem aanvankelijk niet. Hij posteert zijn aanvoerder als verdedigende middenvelder en da’s geen cadeau voor hem. Zijn energie kan hij niet kwijt, het ontbreekt hem aan voldoende spelintelligentie en ballen veroveren vóór de verdediging gaat hem ook slechts redelijk af. In de zomer van 2018 lijkt voor de buitenwacht zijn laatste uur te zijn aangebroken. Liverpool heeft de finale van de Champions League gehaald met verbluffend voetbal, maar de kritiek op zijn spel blijft, lang niet alles is onterecht.
Met Virgil loopt er iemand rond die je zonder enig probleem de aanvoerdersband om kan doen en met Fabinho is er een nieuwe verdedigende middenvelder die duidelijk beter geschikt is voor de plek waar Henderson nu staat. Resteren er twee plekken vóór Fabinho en de concurrentie is moordend. Of de aanvoerder zijn plek kan behouden? Ha, reken maar. De man uit Sunderland blijkt gemaakt voor het systeem van Klopp, maar dan wel in zijn lievelingsrol. Fabinho bewaakt de tactische discipline waardoor Henderson kan jagen. Het schaap is een beer geworden. Fysiek ijzersterk en lopen, lopen, lopen. Het is in deze rol dat Henderson eindelijk een einde maakt aan alle twijfel over zijn kwaliteiten.
Zo kan hij excelleren. De Champions League-trofee van 2019 draagt zijn stempel van onverzettelijkheid. Al vroeg in de terugwedstrijd tegen Barcelona lijkt het einde oefening. Hij bijt door en Liverpool wint met 4-0 om vervolgens de finale te winnen, hier in Madrid. Als hij zijn pa gedag zegt, valt hij Klopp in de armen. Ook Klopp houdt het niet droog. Zonder zijn trainer was dit nooit gebeurd. Maar het stopt hier niet.
Na het kampioenschap van Europa volgt ook dat van Engeland. Henderson wordt technisch steeds beter – zijn assist tegen Southampton dient als bewijs. Zo’n bal had hij tot voor kort niet kunnen geven, laat staan durven geven. Moet je hem nu eens zien.. Henderson wil Anfield nooit meer verlaten en deze versie van Henderson wil de club nooit kwijt ook. Dit is een aanvoerder. Een aanvoerder die aan het eind van het seizoen door de journalisten tot speler van het jaar wordt uitgeroepen. Dubbel en dwars verdiend!
