We proberen het op de DWD altijd netjes te houden. Soms moeten we ons toch inhouden om niet te vloeken bij alweer één van die vele situaties die het voetbal in onze nationale competitie net iets minder aangenaam maken. Ook vorig weekend was het weer zover. Op ongeveer alle velden was er wel discussie over één of meerdere momenten. Altijd komt het op hetzelfde neer. Neen, de spelers treft geen fout. En neen, al zeker niet de coaches. De uiteindelijke verantwoordelijkheid voor alles wat er verkeerd loopt, komt uiteindelijk toch weer bij dezelfde mannen terecht. Het scheidsrechterskwartet en de VAR-mensen. In eigen boezem kijken, komaan, dat is voor pilaarbijters en andere kwezelaars.
Er is dit weekeinde zelfs nog een versnelling hoger geschakeld, maar gelukkig kon men daarvoor de man in het zwart (geel, groen of oranje) niet de zwartepiet toeschuiven. De eer komt deze keer de voorzitter van Club Brugge toe. Bart Verhaeghe vond er niets beters op dan de afgedankte trainer Ronny Deila voor schut te zetten en hem – want daar komt het in feite op neer – met de grond gelijk te maken. Het is respectloos, onfatsoenlijk en vooral onprofessioneel. Verhaeghe gaat daarbij achteloos voorbij aan het feit dat hij de Noor heeft aangesteld en dus de eerste verantwoordelijke is voor de tijdelijke tewerkgestelde die een trainer blijkbaar altijd is. Verhaeghe mag dan wel beweren dat Club Brugge de best georganiseerde ploeg van het land is. Dat is misschien nog juist ook, maar dan is het toch een flater van jewelste als je een “slechte” coach aanstelt. En zijn boodschap houdt meteen ook in dat Nico Hayen maar best oppast, want als je niet wint, lonkt de deur naar de uitgang. Met andere woorden, gewoon zielig van de Brugse voorzitter om zo op de man te spelen. In voetbaltermen zouden we kunnen zeggen dat hij een bloedrode kaart verdient.
We blijven nog even bij Club Brugge en het doelpunt van Hugo Vetlesen. Uiteindelijk werd het doelpunt goedgekeurd. Met het reglement in de hand zou je denken dat dit doelpunt altijd had moeten worden afgekeurd en dat Anthony Moris een vrije trap had moeten krijgen, waaronder schrijver dezes. De supporters van Union denken er in ieder geval ook zo over. Maar evenzeer met het reglement in de hand zijn er ook heel wat mensen – onder andere alle Brugse supporters – die net vinden dat er niets verkeerds is gebeurd en dat het dus een geldig doelpunt is. Merkwaardig genoeg: Alexander Blessin vond het een geldig doelpunt. Conclusie: er is maar één slechterik in het verhaal, met name Jasper Vergoote, de scheids van dienst. Het is ook hier weer zonneklaar: een juiste beslissing treffen waar iedereen het mee eens is, blijkt onmogelijk. De verantwoordelijke is hierbij niet de ref, maar het steeds weer onduidelijke reglement. Hoe kan het toch dat je met dezelfde regel tegenovergestelde meningen kunt hebben. Reglementen moeten net om dat te vermijden transparant en eenduidig zijn. Je kunt niet een beetje zwanger zijn.
Geruisloos belanden we zo bij Brian Riemer. Hoe die tekeerging na de verloren wedstrijd op Genk, getuigt toch vooral van een gebrek aan klasse. Vooral als je helemaal ongelijk hebt. Het is al zo vaak gezegd, ook wij zijn geen voorstander van het huidige reglement in verband met handspel. Maar dat reglement is er nu eenmaal en dan moeten we het volgen. Je kunt de regels en cours de route niet zomaar veranderen. In een ver verleden is dat ooit eens gebeurd en zo is blijkbaar rugby ontstaan. De scheidsrechter had het hier dus absoluut bij het rechte eind.
Is het daarom een goed idee om persconferenties te laten verlopen, wanneer trainers nog vol adrenaline zitten door het pijnlijke verlies in de eindfase van de wedstrijd? Daarbij is het wel fair om aan te stippen dat de Deen eerlijk was over de prestatie van zijn team in de eerste helft. En dat is dan weer wel correct. Verder mag Riemer zich gelukkig prijzen dat hij er met een berisping vanaf komt. In Engeland was hij zeker voor enkele weken geschorst en zou hij een fikse boete mogen betalen. Kijk maar naar wat Vincent Kompany is overkomen: schorsing en 11.700 euro boete.
Ook Christian Burgess zou in Engeland zeker een schorsing aan de broek hebben gehad. Op zijn geheel cynische manier liet hij eigenlijk weten dat – hoe het ook zij – de scheids toch in het voordeel van Club zou beslissen. Onterechte beschuldigingen zijn uiteraard een makkelijk verdedigingsmechanisme, maar het is eerder een laffe manier om de eigen tekortkomingen toe te dekken en een zondebok daarvoor te kiezen. En ondertussen weten we al langer wie dat dan is.
Conclusie van dit verhaal: zet alle betrokken partijen bij elkaar en zorg voor duidelijke reglementen die interpretatie zoveel mogelijk uitsluiten. Slechts dan kan er rust neerdalen over de al dan niet twijfelachtige beslissingen van de scheidsrechters. En nog: bestraf uitlatingen tegen en aanrakingen van de scheidsrechters, zodat het niet zoals nu elke week een stuk erger wordt, waarbij we moeten vrezen dat het ooit te ver zal gaan. Laten we daarom blijven beschaafd met elkaar omgaan, ook al gaat het er soms op een voetbalveld ruw aan toe.
