Dit weekend was het Genk- Anderlecht, niet meer de topper van de laatste jaren, maar beide teams toch nog strijdend om een ticket voor de Play-Offs. Al zijn de PO’s geen evenement meer om naar uit te kijken. Brugge is al los kampioen en voor de centen via de toeschouwers zal het misschien ook nog te vroeg zijn.
Onherkenbaar
Wat heeft Genk ervan gemaakt tegen één van de slechtste uitploegen van het ogenblik. Het antwoord is … niets. Nadat ze via een cadeautje op voorsprong waren gekomen in het begin van de match, zullen ze misschien gedacht hebben dat de buit al binnen was. Maar onderschat nooit je tegenstrever, want de jonge Brusselse knapen maakten niet alleen de achterstand goed maar kwamen zelfs op voorsprong. En die voorsprong had nog veel groter kunnen zijn als ze hun kleine en grotere kansen beter hadden afgemaakt.
En Genk? Triestig! Ik herken de ploeg niet meer. Waar ze voorheen fier waren, en terecht, dat ze stonden voor mooi, attractief en aanvallend voetbal, is het nu huilen met de pet op. In plaats van na de opdoffer, die Anderlecht incasseerde, door te drukken, gingen ze na de vroege voorsprong met een 5-4-1 de tegenstander op eigen helft opwachten. En ze waren zo slordig dat ze er bijna niet meer uitkwamen.
Topschutter en balvaste spits Onuachu kreeg geen enkele bal waarmee hij iets kon aanvangen. Bongonda probeerde, zoals steeds, om het alleen te forceren wat absoluut niet lukte. Naar het einde toe kreeg hij meer en meer de vallende ziekte om vrijschoppen of penalty’s uit te lokken. En nu Sonck het ook gezien en vermeld heeft, zal iedereen het wel opgemerkt hebben. En dan die vijfmansverdediging, iets dat totaal niet past in een ploeg die aanvallend voetbal wil brengen. Ze spelen zoals een counterploeg met een snelle omschakeling naar de snelle Ito of dribbelaar Bongonda. Gelukkig heeft Onuachu er al meer dan 20 binnen geprikt. Moest hij meer en beter aangespeeld worden, was dat getal vermoedelijk nog hoger geweest.
Vertrokken toppers
Het is natuurlijk een immens verlies dat een club als Genk de laatste seizoenen een pak toppers willens nillens moest laten vertrekken. De elf die meestal de basisploeg vormden en die kampioen werden in 2018/2019 zijn volledig weg, met uitzondering van Uronen en doelman Vukovic. Centrale verdedigers waren Dewaest en Aïdoo. Dewaest was de leider van de verdediging en aanjager van het ganse team: goed met het hoofd, verdedigend maar ook aanvallend en hard in duel. De kleinere “kleerkast” Aïdoo was ook kopbalsterk maar tevens heel snel. Het werd achteraf pas duidelijk dat dit duo sterker was dan iedereen dacht.
Op de backs stonden Maehle en Uronen. Twee jongens, verdedigend goed die ook aanvallend sterk konden uithalen. Er was ook een ijzersterke cohesie met de twee flankaanvallers die voor hen stonden. Trossard had Uronen achter zich, al liep die ook regelmatig voor hem. Aan de andere kant stond Ndongala die dat seizoen beter voetbalde dan ooit. Ook daar een fantastische samenwerking met de steeds maar opkomende Maehle. Ik zou wel eens willen zien welke wingback van een vijfmansverdediging die twee duo’s zou kunnen afstoppen.
Voor de verdediging heerste Berge in zijn verdedigende rol maar ook als begin van de opbouw. De andere twee kanjers in het middenveld waren Malinovskyi en Pozuelo. Twee klasbakken waar het Belgisch publiek van genoten heeft. De kanonschoten die vertrokken van de linker van Malinovskyi waren vaak doeltreffend. Pozuelo was de sierlijke tweevoetige aanvallend ingestelde virtuoos. Zijn dribbels, technische standjes of mooie goals waren om duimen en vingers van af te likken.
Vooraan was de snelle en hardwerkende Samatta de goalgetter van dienst. Heynen die soms Berge en later Pozuelo (toen die vertrok) verving en Lucumi die stilaan gebracht werd en regelmatig achteraan mocht depanneren, waren vaak de eerste invallers. Toen Ito na de winterstop kwam liet hij ook snel blijken dat er een waardige rechterflank bijkwam. In vergelijking met nu is dat een hemelsbreed verschil. Het huidige team zou, ondanks al die verdedigers, niet bestand zijn tegen het mooie voetbal van de toenmalige kampioenen …
Slechte cijfers voor opvolgers Clement
Clement is op een hoogtepunt vertrokken. Niet alleen hij als trainer maar ook de bovengenoemde vedetten zochten andere oorden op waar meer te verdienen was. Dat is het lot van elke Belgische ploeg, ze vertrekken als het geld roept. Trainer Clement heeft ook heel af en toe zijn systeem veranderd naar 5 man achteraan. Maar hij kwam er snel achter dat 4-3-3 de betere oplossing was. Mazzu kwam op een verkeerd moment bij Genk toe. Als hij nu moest gekomen zijn, was dat voor hem veel beter geweest. Maar bijna alle vedetten weg bij een club die juist kampioen werd, het was absoluut niet het moment.
Zijn opvolger Wolf deed het niet beter, in tegendeel. Mazzu haalde 21 op 45 = 46,6%. Wolf haalde na zijn overname 23 op 52, zijnde 44,23%. Met zijn slechte rapport van dit seizoen erbij, 5 op 15, komt hij de twee seizoenen samen slechts aan 41,79%. En het is ook zo dat Wolf enkele spelers geen kans gegeven heeft of hen niet de tijd gegeven heeft om zich aan te passen. Een lagere marktwaarde voor die spelers was voor Genk nog een negatieve surplus bij het ontslag van die ontgoochelende Duitser. En dan Thorup die na enige weken opstapt, misschien mocht hij zijn korte broek niet aandoen …
Qua cijfers doet Van den Brom niet veel beter. Na zijn sensationele start van 19 op 21 haalde hij de laatste tijd 5 op 21. Het spel is ook niet van een niveau om hoog van de toren te blazen. Misschien is het beter dat Genk teruggrijpt naar de aanvallende manier waarmee het succes, en de titel, behaalde. Ze hebben de topschutter. Misschien is het beter om een systeem te spelen dat de topschutter kan plezieren met vooral meer voorzetten van de flanken. Beter alleszins dan een flankaanvaller een vrije rol te geven om zijn individuele nummertjes op te voeren. Een Pozuelo zal Bongonda niet worden, zeker niet qua regelmaat. Een topspeler moet alle weken presteren en niet één keer om de maand.
Iets moet veranderen bij Genk. Na drie trainers, plus interim Olivieri, op één seizoen, hopen de Limburgers dat Van den Brom een goede ingeving krijgt. Zijn laatste ingeving was alleszins een verrassing … maar dat was iets waar ze in Utrecht niet konden om lachen … of toch ?
