Geflikt, wraakroepend, een schande, corrupte bende, belangenvermenging, bestolen.
Het is maar een greep uit de woorden die ik las en/of hoorde na de derby tussen Antwerp en Beerschot. Al deze woorden hebben betrekking op de arbitrage van scheidsrechter Nathan Verboomen. Het lijken eerder kwalificaties voor een crimineel dan voor een referee na een weliswaar beladen derby. Er valt inderdaad wat te vertellen over de mogelijke fouten van de arbitrage bij vier fases: de penaltyfase met de jonge Sebaoui, de rode kaart na twee keer geel voor De Smet, de fout van Avenatti voorafgaand aan het afgekeurde doelpunt van Shankland en tenslotte Seck die de bal op Pietermaat trapt. En afhankelijk van de kleur van het supportersbloed loopt het oordeel hierover heel erg uit elkaar. Ook alle geschreven en gesproken media hebben hierop al massaal gereageerd met alle mogelijke pro’s en contra’s, het heeft geen zin om hier nog eens verder op in te gaan, want zelfs in Extra Time geraakten ze er niet uit. Mijn meninkje zou maar één van de vele meningen zijn. Dus niet. Maar er is wel iets anders dat ons opvalt bij deze toestanden en dat is namelijk de rol van de journalistiek bij de “populaire” pers en het toekennen van punten aan spelers en scheidsrechters.
Het niveau van het Belgische voetbal is ondertussen tot op een heel laag niveau gezakt. Om het in onderwijstermen te zeggen, we zitten ondertussen onder het klasgemiddelde. En zelfs de mediaan is al in zicht. Ons rapport oogt gewoon zeer slecht. En in tegenstelling tot het onderwijs krijgen we geen tweede zit, neen, we moeten gewoon blijven zitten. Een bank achteruit en al zeker geen kus van de juffrouw. Dat slecht rapport geldt overigens niet enkel voor het voetbal an sich, maar voor ongeveer alle geledingen die met het voetbal te maken hebben. Bij al deze geledingen behoort ook steeds meer een deel van de pers. In deze kolommen hebben we al vaker de scorebordjournalistiek aangeklaagd en ook de vaak partijdige berichten van journalisten die een ploeg volgen. Uit vrees om geschrapt te worden als bevoorrechte getuige van wat er in een ploeg reilt en zeilt, schrijven journalisten niet altijd wat ze zien en horen. Ze gedragen zich steeds meer als schoothondjes die berichten wat een ploeg, een trainer of spelers graag horen om er zelf maar te mogen bij horen.
En dat leidt steeds vaker tot verblinding en foute interpretatie. We hebben het hier nog niet zo lang geleden gehad over de enorme discrepantie in de spelersbeoordelingen. De winnende ploeg krijgt haast altijd meer punten dan de verliezer. Dat kan je nog enigszins begrijpen, te meer omdat het eigenlijk onmogelijk is om gedurende negentig minuten de scheidsrechter, tweeëntwintig spelers plus vervangers een correcte beoordeling op een schaal van tien te geven. Tot daar nog aan toe, maar er gebeuren wel echt vreemde dingen. Vorige week nog kreeg scheidsrechter Bram Van Driessche een 4 in de Gazet van Antwerpen voor zijn optreden tijdens de wedstrijd Cercle Brugge – KV Mechelen. In zusterkrant Het Nieuwsblad kreeg diezelfde ref een 7. Kan gebeuren, zou je denken. Ja, toch? Neen, want in beide kranten komen de punten van hetzelfde journalistenduo. Waar zitten die drie punten verschil, het onderscheid tussen gezakt en onderscheiding? Het is mij echt niet duidelijk. Wat moet Bram Van Driessche daarvan denken? En laat het nu juist die Van Driessche zijn die zondag bij de Antwerpse stadsderby in het VAR-busje zat. Zou het kunnen dat bij die man de druk door dergelijke zaken wordt opgevoerd en de twijfel bij beslissingen toeneemt. Met als gevolg dat hij nu kop van Jut is.
En op die manier belanden we weer bij de derby van zondag. De beoordeling van scheidsrechter Verboomen was ook nu in beide zusterkranten – ondanks dezelfde beoordelaars – verschillend. Deze keer ging het echter maar om één punt. Dat zou ondanks alles nog aanvaardbaar zijn, ware het niet dat het hier gaat om twee en drie op tien. Twee op tien? Dat is niet eens gezakt, maar een brevet van totale incompetentie. Twintig procent? Dan ben je het toch niet waardig om op het hoogste niveau te mogen fluiten. Toch kan ik dat niet uit het voetbalverslag aflezen. Hier wordt gewoon een scheids koudweg geliquideerd zonder ook maar enige vorm van verantwoording. Beseffen die journalisten wel wat dit kan doen met Nathan Verboomen bij een volgende wedstrijd? Scheidsrechters zijn nu eenmaal een makkelijk doel met weinig kans op weerwerk. En ja, ook zij maken fouten.
Tegelijkertijd gaven dezelfde journalisten – en dit keer in beide kranten – een 9 aan Michael Frey. Het is hem gegund, maar volgens mij staat dat getal gelijk met wereldklasse. Wel, ik ben ervan overtuigd dat ook de Zwitser dit op zijn minst een beetje overdreven zal vinden. Meer eigenlijk, ik vind dit eigenlijk lachwekkend als je dit vergelijkt met de masterclass die Kevin De Bruyne tegen Man United op de mat legde.
Ondertussen lees ik in de krant dat de VAR voor minstens tachtig procent juist zat met zijn beoordelingen. Mochten voetballers voor tachtig procent hun kansen afmaken, dan zouden we dansen van voetbalplezier.
Laten we alstublieft ophouden met dit soort onzin die mij doet denken aan dat spelletje Hoger, lager op tv met Walter Capiau ergens in de jaren tachtig, waarbij getallen at random beslisten over het lot van de kandidaten. Of laten we op zijn minst nadenken over een andere manier van beoordelen. Spelers worden op alle mogelijke manieren wetenschappelijk gemonitord, doe daar dan iets mee. Zoals het blijkbaar al bij Voetbal International gebeurt. En laten we ook nu weer nog eens pleiten voor meer mededogen voor de scheidsrechters. Meer begrip voor de man zou ook kunnen leiden naar een objectievere beoordeling en kwalitatieve journalistiek.
