Vital Borkelmans was gedurende twintig seizoenen profvoetballer in België. Daarvan speelde hij er zeventien op het hoogste niveau en drie in tweede klasse.
Van 1989 stond hij elf opeenvolgende jaren in het eerste elftal van Club Brugge. Hij nam deel aan de wereldbekers van 1994 en 1998. Van 2012 tot 2016 was hij assistent-bondscoach van de Rode Duivels en van 2018 tot 2021 co-bondscoach van Jordanië.
In zijn autobiografie ‘Eeuwige optimist. Voetballen tussen de Mijn en Maracana’ vertelde hij het volgende over het belang van het straatvoetbal:
‘Een van zijn broers: ‘Hij moest bezig kunnen zijn. Voetballen of spelen. In onze tuin sneuvelden veel ruiten: hij deed altijd mee als we met de grotere jongens voetbalden. Dat heeft hem waarschijnlijk gevormd, als kleinere jongen moest hij zich toch telkens te weer stellen. Dat kweekte zijn karakter.’
Borkelmans: ‘Ik heb veel ramen stuk getrapt. Onze buren zaten in de living, zonder gordijnen. Ik schoot de bal door de ramen. Geen probleem: betalen en we zwijgen erover. Als je dat vandaag doet, dan bellen ze de politie.’
Voetballen begon bij de familieclub: Ven VV. Pa Borkelmans had ze opgericht rond 1970. ‘Nonkel Nico’ was voorzitter, ma opende de kantine. Broers en neven voetbalden er ook. Iedereen van de familie had er wel een taak.
Borkelmans: ‘Het was een caféploeg en er kon dus worden gesjoemeld met de paspoorten, zodat ik altijd een reeksje hoger mocht spelen. We zaten op zondag altijd op dat veld. Ik heb niets anders geweten dan dat ik er rondliep. Altijd op dat voetbalveld van Ven VV en voetballen van de ochtend tot de avond. En op die wijze speelde ik mij ook in de kijker via het schoolelftal. Tijdens een toernooi in Ophoven met ploegen van het vijfde leerjaar werd ik voor het eerst getipt bij Patro Eisden.’
Bron: Raf Willems, ‘Vital Borkelmans – Eeuwige optimist: Voetballen tussen de mijn en Maracanã’, 2017, blz. 23, 25, 26
