Als we met zijn allen op een democratische manier zouden beslissen dat er twee parallelle werelden mogen bestaan, dan is er geen vuiltje aan de lucht. Een wereld van de normale mensen zoals jij en ik, mensen die werken, belastingen betalen en voldoen aan de gewone RSZ-regels. En een andere wereld voor topsporters, waarin je fiscale regels en RSZ-betalingen aan je laars mag lappen. In zoverre zelfs dat er van extreme gunstmaatregelen kan worden gewaagd. Als we het met zijn allen daarover eens zouden zijn, dan hoef je niet meer verder te lezen. En dan kunnen alle verhalen voor en tegen de vuilnisbak in. Als, als, als…
Neen, dus, we zijn het niet met ons allen daarmee eens. Meer zelfs, hier is iets zeer eigenaardigs aan de hand. Politici wordt in dit land vaak verweten dat het zakkenvullers zijn die enkel voor hun eigen gelijk en hun eigen portemonnee opkomen. En die vooral niet aan de burger denken. En dat is vaak ook zo. Maar nu diezelfde politici van plan zijn om jarenlange wantoestanden recht te trekken en de topsport aan dezelfde regels te onderwerpen als wat voor iedereen geldt, is het ineens weer niet ok.
Er wordt met van alles gegoocheld om het gelijk van het profvoetbal te bewijzen. Maar hoe probeer je iets te bewijzen dat a. niet te bewijzen is en b. niet te verdedigen valt.
Micky Mouse-competitie, verminderde tv-gelden, competitievervalsing, einde topvoetbal (alsof dat er nog zou zijn), politiek opportunisme, vermindering internationale competitiviteit, contraproductieve systematiek, mokerslag en zwarte dag voor het Belgische voetbal. Het is een losse greep uit de commentaren die ik de laatste dagen heb zien passeren.
Zware woorden die vaak naast de kwestie zijn. Zo vaak als ze het anders nog sneller oneens zijn dan de politici, zo is het toch zeer vreemd dat de G5-ploegen in de profliga het plots zo snel eens waren om de plannen van de minister van financiën af te schieten. En weet je hoe dat komt? Niet omdat het om voetbal zou gaan, neen, wie van die CEO’s (als ze zich niet moeten verantwoorden voor overmatig drankmisbruik of rijden onder invloed of al dan niet rechtstreeks geld uit het voetbal halen) zou er nu aan voetbal denken. Neen, not in one hundred years, zij denken aan geld. Aan veel geld. Aan geld dat hen door de neus wordt geboord door die verdomde politici die anders voetbal alleen maar gebruiken als een populaire manier om zichzelf in de markt te zetten. Zeker wanneer de verkiezingen naderen. Voetbal als de kortste weg naar de juiste stem.
We mogen namelijk niet vergeten dat de gunstmaatregelen, waarvan in absolute cijfers vooral het voetbal profiteerde, vooral werden misbruikt om een moderne vorm van slavernij in stand te houden. En niet om onder andere de jeugdwerking te ondersteunen. Wat nu gebeurt, hebben ploegen aan zichzelf te danken, of eerder hebben ze aan zichzelf te wijten. Als je jaren aan een stuk het geld uit het fiscaal voordeel dat voor de jeugdopleiding is bedoeld misbruikt om lonen uit te betalen, dan kan je toch moeilijk volhouden dat de overheid je wil treffen uit budgettair opportunisme. Burgers die creatief met belastingen omspringen, kunnen worden gestraft. Eigenlijk valt het daarom voor voetbalploegen eigenlijk nog mee. Ze worden niet gestraft, maar hoogstens gedwongen te werken binnen de legale krijtlijnen die door de overheid worden getrokken.
De voetballiefhebber wordt gestraft. Dat klopt. Echter niet door de overheid, maar door de beleidsmensen van de topvoetbalploegen zelf. En toch proberen die voetballeiders de publieke opinie om de tuin te leiden met berichten alsof zij de slachtoffers zijn van een groot politiek complot. Niet dus. Men vergelijkt daarbij overigens graag met het buitenland, maar dat is kinderachtig gedrag, waarbij vergelijkingen altijd mank lopen. Als men dan toch wil vergelijken, neem dan Duitsland tot voorbeeld, waar het beslissingsrecht binnen de clubs in de Bundesliga voor minstens 50 procent in handen van de supporters ligt.
Een vals tegenargument is het om te beweren dat precies de topclubs nog in handen van Belgische eigenaars zijn, maar als de nieuwe fiscale regeling in werking zou treden, is het niet onwaarschijnlijk dat heel wat buitenlandse investeerders hun handen van onze clubs zullen wegtrekken. De reden? Omdat er niks meer te verdienen valt met die moderne vorm van slavernij. Dus niet (meer) interessant. Maar misschien wel bevrijdend.
Met deze realiteit zullen wij moeten (leren) leven. En misschien moeten we dan door een diep dal van voetbalplezier, maar het lijkt de enige weg om tot een rechtvaardige ordening in de voetbalwereld te komen.
