De grote politieke weerstand tegen de bouw van het Eurostadion lijkt ertoe te leiden dat België geen wedstrijden op het EK 2020 zal organiseren. Er zijn precedenten, al plaatsen die ons land in een weinig benijdbaar rijtje met … Colombia, Libië en Marokko… En ook de omstandigheden waarin die landen afzagen van de organisatie van een internationaal voetbaltornooi waren net iets ernstigers te noemen.
Colombia is waarschijnlijk het bekendste geval. In 1974 -ruim op voorhand dus- wees de FIFA de organisatie van het WK in 1986 toe aan het Zuidamerikaanse land. Europa kwam voor deze editie niet in aanmerking omdat Spanje al het WK zou hosten in 1982. Maar al vanaf het begin bleek dat Colombia niet zo’n bijster goede keuze was. Het land had in de jaren ’70 zwaar te kampen onder de economische crisis. Bovendien had de gigantische drugsboom van datzelfde decennium een groot deel van de Colombiaanse voetbalclubs in de handen gedreven van lokale drugsbarons. Voetbaltransfers bleken voor hen een handige manier om zowel status te verwerven als geld wit te wassen. Het toenemende drugsgeweld in het land sloeg al snel over naar de voetbaltribunes. Het aantal incidenten met dodelijke afloop escaleerde. In 1981 kwamen er bijvoorbeeld 18 toeschouwers om het leven na supportersgeweld in Tolima. Een jaar later veroorzaakten hooligans in Cali een nog groter drama, toen ze vanaf de bovenste tribunes urineerden op de toeschouwers onder hen en zo supportersgedrang veroorzaakte dat uiteindelijk aan 22 mensen het leven zou kosten en een honderdtal gewonden opleverde. In die omstandigheden besloot Colombia wijselijk om de organisatie van het WK af te staan. Mexico zou in de dans springen.
Afrika kent twee recentere gevallen, waarbij de Afrikacup uit handen werd genomen van de organiserende landen. Libië werd geacht de editie van 2013 te hosten, maar kreeg af te rekenen met politieke chaos en escalerend geweld door de Arabische Revolutie en het overlijden van sterke man Khadafi in 2011. Door de onveilige situatie in het land werd besloten om uit te wijken naar Zuid-Afrika waar de nodige infrastructuur nog aanwezig was van het WK dat daar drie jaar eerder georganiseerd was. Aanvankelijk was het de bedoeling dat Libië dan maar de editie van dit jaar zou organiseren. Maar ook dat feestje ging door het onstabiele politieke klimaat niet door. Gabon nam de honneurs waar.
Dan is er nog Marokko. Het Maghrebijnse land had zich kandidaat gesteld voor de Coupe d’Afrique van 2015. Het had de organisatie ook toegewezen gekregen. Maar in 2013 was in Guinea het Ebolavirus uitgebroken. Dat bleek niet eenvoudig onder controle te krijgen, zodat de ziekte in 2015 al over was geslagen naar Liberia en Sierra Leone en 4000 slachtoffers had gemaakt. Zowel in Mali als in Nigeria waren er intussen epidemiehaarden uitgebroken. Hoewel Marokko de Guinese nationale ploeg toegelaten had haar kwalificatiewedstrijden in Casablanca af te laten werken, vreesde het toch dat de epidemie zich zou verspreiden als grote supportersgroepen zich naar het eindtornooi zouden verplaatsen. De Marokkaanse minister van gezondheid vaardigde daarom een verbod uit om deel te nemen aan manifestaties waarbij burgers uit de getroffen gebieden aanwezig waren. Een speciaal actieplan werd opgesteld om de risico’s tijdens het tornooi zelf te beperken. Toch vroeg Marokko aan de Afrikaanse voetbalbond (CAF) om, gezien de omstandigheden, het tornooi uit te kunnen stellen. De CAF reageerde behoorlijk verongelijkt; het besloot de organisatie van de editie 2015 van de Afrikacup uit de handen van Marokko te nemen en toe te wijzen aan Equatoriaal Guinea… (Nota bene een buurland van het zwaar getroffen Guinea…). De Marokkaanse nationale ploeg kreeg er van de Afrikaanse voetbalbond een schorsing voor twee Afrikacups bovenop en een boete van 1 miljoen dollar. Het land vocht die met succes aan bij het TAS, het internationale sportarbitragehof.
Drugs- en supportersgeweld, aanslepende revoluties, de uitbraak van een dodelijk virus; allemaal redenen waarom grote internationale voetbaltornooien in het verleden niet plaats konden vinden in het land dat voorzien was. Daar mogen we dus misschien binnenkort een al 50 jaar ongebruikte buurtweg die drie meter onder de grond ligt, aan toevoegen…
Kurt Deswert is auteur van het boek ‘Aftrap in Brussel. De vergeten geschiedenis van het voetbal in de hoofdstad’; een uitgave van Borgerhoff & Lamberigts
7 reacties
Inderdaad Kurt, de hetze en obstructie tegen het Eurostadion is zo belachelijk als het groot is. Mobiliteit en milieu worden als drog redenen aangehaald. De èchte redenen zijn velerlei: de communautaire haat van de V- partijen tegenover Brussel- en de nationale en internationale betekenis ervan-, het belang ene Bart Verhaeghe die liever zijn U-Place gerealiseerd ziet ( met bijhorende reuze investeringen voor publiek en privé transport) en tegelijkertijd RSC Anderlecht een hak zet, zijn verzet tegen een kleine onteigening van het kasteel van Bever aan de Ring waar hij woont ( voor zijn financiëlezaakjes evenwel in Zwitserland), de voorrang voor een stadion in het Antwerpen van de grote communicator en slimste mens van Vlaanderen,…
Terzijde , ik moet jouw boek ‘Aftrap in Brusssel ‘ dringend lezen. Als kleine ket was ik supporter voor Union 70 omdat die toen laan de top stonden, met mijn vader zag ik de eerste ‘grote’ match op Anderlecht ( tegen FC Luik), later met de fiets naar den Daring omdat dat dichterbij was per fiets ( van Wolvertem!) en om Meulebeiks – Brussels te horen. Het was de tijd van de eerste Afrikaanse speler ( Assaka), de zwarte ‘ Kala Kala van Boma’ venter langs de tribunes die ietwat racistisch werd uitgelachen maar toch aftrek vond voor zijn kandijsnoep in tipzak. Het spijtige Heizeldrama waaraan mijn half Liverpoolse zoon misschien is aan ontsnapt omdat hij de afgestapt van de bus toch nog eerst telefonisch de toelating vroeg aan zijn mama, die weigerde ‘ omdat hij zo’n slecht schoolrapport en retenue had gekregen’ Et pata ti pata ta…Ik zou nog lang kunnen doorgaan. Over mijn eerste match op de KOP at Anfield Road, mijn brief aan Raymond Goethals om hem de geplande koop van John Toshack af te raden ( ” Dan moet u er Keegan bijkopen mijnheer de trainer”, mijn ervaringen als geen groot voetballer aan de Heizel trainersschool, de knotsgekke periode als free lance correspondent voor Racing ( De Morgen, Belang van Limburg- Jaak Van Dijck), toen ik mij met mijn echtgenote naar het vliegveld van Zaventem spoedde om de spelers van Nottingham Forrest te zien- de omgekochte wedstrijd- en de afgemeten korte reactie van Brian Clougn tegenover een Britse journalist hoorde: ‘ ” I’m gonna have a few”. Clough is later overleden aan leverkanker… Spijtig te eindigen met zulke tristesse, wat het Eurostadiondossier in se nu ook geworden is.
Racing Jet Brussel
Wel, Alex, je beschijft een groot deel van wat er in het boek staat. (Dat van Toshack ben ik inderdaad ook meermaals tegengekomen tijdens mijn research.) Het valt nog te bestellen via Standaardboekhandel en het ligt nog in sommige Standaardwinkels (Grimbergen, Merchtem). Over de spijtige manier waarop dit dossier in het moeras aan het verzinken is, ben ik het uiteraard met je eens. Men weigert ook al omdat het stadion past in een plan om de Heizel te reconverteren en er een nieuw economisch elan aan te geven. Het is zeer gelijklopend met wat er in de jaren ’80 gebeurd is. Toen zelfs onder impuls van Paul Vanden Boeynants. Toen heeft men de Heizel onder handen genomen (de paleizen uitgebreid, de metro verlengd) net als de verouderde installaties van de Expo (Bruparck, Kinepolis, Mini-Europa) en was men zinnens om als kers op de taart ook een nieuw stadion (geen renovatie!) te bouwen. Men is er toen niet toe gekomen omdat dat laatste te duur was, er geen thuisclub was (Racing Jet trok helaas te weinig supporters en dacht meer heil in Waver te vinden… Anderlecht was eerder al aangezocht om er te gaan spelen, maar die waren net met hun eigen renovatie bezig.) en ook al omdat dit net de jaren waren dat er overal in Europa een scherpe daling van het aantal voetbaltoeschouwers was… (Door schandalen, hooligans, maar ook door werkend vrouwen, zoals ik uitleg in ‘Aftrap’) Een gemiste kans. Voor 2000 huppelde men ook achter de feiten aan, ging men zwaar over de begrote renovatiekosten en zat men uiteindelijk nog steeds met een stadion dat ‘als grootste frigo van ons land’ beschouwd mocht worden. Fascinerende geschiedenis anders hoor, die van de Heizel. Groeten. Kurt
Bedankt voor je antwoord en aanvullingen. Volgende keer lees je wellicht een ‘recensie’ van jouw boek. En pas op, ik ben een kritisch iemand die zijn mening niet onder stoelen of banken steekt 😉
Ik kijk ernaar uit!
Pingback: disqus blog commenting system
Pingback: packman live resin cartridges