donderdag, maart 28

Euro 2020: Uit en thuis – brief aan François Colin (3)

Pinterest LinkedIn Tumblr +

Kontich, 30 juni 2021

Beste François

Toen ik aan deze brief begon stonden we nog maar aan het begin van een sprankelende voetbalavond. De Spanjaarden hadden net 4-3 gemaakt in een knotsgekke wedstrijd tegen de Kroaten. Morata maakte die vierde goal. En als dan toch een Spanjaard moest scoren, dan gunde ik het zeker Álvaro Morata. Hoe de sociale media over die jongen zijn heen gerold, dat tart alle verbeelding. Zoals Steven Defour zei, dat ze je persoonlijk aanpakken, dat kan je nog eventueel plaatsen. Maar dat ze je vrouw en kinderen met de dood bedreigen, dat is zo voorbij alle grenzen van menselijk fatsoen en leidt tot de onverdraagzaamheid die we in onze maatschappij ook op vele vlakken ervaren. Toch mag dit soort extremisme nooit zegevieren, niet in het gewone leven en niet op en rond een voetbalveld. Vandaar dat ik Morata dit doelpunt van harte gun.

Wat vind jij verder van dit EK? Tot aan Spanje-Kroatië vond ik het nog geen spetterend feest. Zeker niet na die overbodige kwalificatiematchen, waar de wedstrijden het meer van spanning dan van sprankelend voetbal moesten hebben. Bovendien met heel veel domme eigen doelpunten. Negen stuks ondertussen. Waarbij het mij opvalt op hoeveel verschillende manieren onze journalisten het woord own goal uitspreken, terwijl er eigenlijk maar een juiste uitspraak is. Maar die avond en de dag erop maakten veel goed. Ik heb vooral genoten van Zwitserland-Frankrijk. Al dat talent bij de zuiderburen dat het tenslotte moet afleggen tegen het aanstekelijke enthousiasme van toch wel erg goeie Zwitsers. Ik voelde wat leedvermaak bij de hautaine houding van de Fransen die tot aan de gemiste penalty niks, maar dan ook werkelijk niks hadden getoond. Dan plots wervelend voetbal op de mat legden en tenslotte het deksel op de neus kregen nadat ze het nodig vonden om Griezmann kort voor het einde een applausvervanging te gunnen. Hoogmoedige en slechte coaching van Deschamps. En de topfavoriet met een overschot aan talent naar huis en je kunt niet eens zeggen dat de Zwitsers hun kwalificatie gestolen hebben.

Verder zijn er toch een tweetal dingen die mij tijdens dit tornooi erg opvallen en ook storen. Graag wou ik weten wat jij daarvan vindt. In de eerste plaats gaat het om het aantal vervangingen. Vijf vervangingen per wedstrijd. En bij verlengingen zelfs zes. Dat is meer dan de helft van een elftal. Een van de redenen voor die vijf vervangingen is de loodzware kalender. Dat van die loodzware kalender klopt uiteraard. Maar wie zorgt er voor die overbeladen kalender? Net zij die het over die kalender hebben. Vind jij ook niet dat het aantal vervangingen verlammend werkt voor de kwaliteit van het spel. Het tempo wordt er telkens uitgehaald. En bovendien duren die vervangingen telkens zo lang, want die speler staat “toevallig” altijd langs de andere kant van het terrein, vanwaar hij dan rustig naar de bank kan sjokken. Hoogst irritant. Of vervangingen op dertig seconden van het einde, waarbij de T2 dan nog waanzinnig veel uitleg staat te geven aan de speler die inkomt. Het mag dan ook geen verwondering heten dat bijvoorbeeld het wel zeer kortstondige optreden van Hans Vanaken ter vervanging van Kevin De Bruyne tot de nodige hilariteit en (internet)moppen leidt. Bovendien mag Vanaken voor die paar seconden zelfs een cap bijschrijven. Niet dat we hem dat niet gunnen, maar het is toch vrij ridicuul. En ik zou wel eens willen weten welke boodschap bij deze vervanging nog meekreeg.

Die vele vervangingen brengen mij haast naadloos bij het tweede punt dat ik wilde aankaarten. De effectief gespeelde tijd. Het is onvoorstelbaar hoe de tijd steeds maar meer gerekt wordt. Niet enkel bij vervangingen, maar ook bij simpele inworpen, na fouten, bij (vaak geveinsde) blessures en gewoon wanneer het maar kan. Wordt het niet hoog tijd dat ze in het voetbal de effectieve speeltijd invoeren. Ik zag ergens een statistiek waaruit blijkt dat in een doorsnee match hooguit een zestigtal minuten wordt gespeeld. In extreme gevallen was dat in het verleden soms zelfs maar net meer dan vijfenveertig minuten, met andere woorden één voetbalhelft. Waarom niet doen zoals in andere (wereld)sporten zoals basket of hockey. Daar wordt wel (op verschillende manier) met een chrono erop gelet dat de speeltijd ook effectief wordt gespeeld. En niet stilgestaan, gewisseld of op het gras gelegen. Dat is makkelijk en perfect te regelen. Daarvoor heb je een vierde scheidsrechter. Of desnoods zelfs een vijfde. We gaan onszelf toch niet wijsmaken dat dit een financieel probleem zou zijn. Dat is trouwens ook wat Marco van Basten heeft voorgesteld. Maar zoals nog andere voorstellen van Marco is daar niks van overgebleven. Waar en door wie wordt dat tegengehouden? Ik geef het je op een briefje: tweemaal vijfendertig of veertig minuten effectieve speeltijd en er zal meer worden gevoetbald dan in een match van negentig minuten. Graag hoor ik hierover je mening.

Tot slot nog een grote ergernis: bij wie moeten we zijn om het uitzenden van die zinloze, onsmakelijke en totaal belachelijke gesprekjes met supporters na een match te laten ophouden? Heb je gezien hoe een ernstige journaliste als Gitte Van Hoyweghen enkele ladderzatte en oververhitte supporters van Sevilla tot in onze huiskamer moest brengen en hen indrukken laten delen met kijkers die daar geen enkele boodschap aan hebben? Als jij weet hoe we van die wansmakelijke taferelen af kunnen, laat dan niet na de juiste kanalen te bespelen.

En nu is het wachten tot vrijdag. Welk Italië zullen we krijgen. Het Italië van de eerste matchen of het Italië dat het toch zeer moeilijk had tegen Oostenrijk? Zullen De Bruyne en Hazard van de partij zijn? Wat met onze verdediging? En zal Lukaku erin slagen om topscorer te worden op dit tornooi? We leven op hoop.

Ik kijk uit naar je antwoord, François.

Warme groet

Paul

Share.

About Author

Paul Catteeuw (1956) bekijkt voetbal vanuit de tribune achter het doel. Hij houdt zo de vinger aan de pols voor wat naast de zijlijn gebeurt en probeert om er dwars doorheen te kijken. Soms vol nostalgie, soms vol verwondering, maar meestal met een vleugje ironie.

Comments are closed.