“Sinds woensdag kennen we ook de deelnemers van de achtste finales van de Copa Libertadores, de Zuid Amerikaanse Champions League. Daarbij zit ook het Argentijnse River Plate, dat twintig spelers in de ziekenboeg had door corona en tijdens de voorlaatste match een veldspeler in het doel moest zetten. Tom Dieusart vertelt het verhaal.”
Na de rocamboleske zege van River Plate tegen Independiente Santa Fe kroonde middenvelder-keeper Enzo Pérez zich tot held van de avond. Zonder één bal te stoppen. Typische absurde onzin van het Covid-voetbaljaar.
De match van woensdagavond 19 mei in het Monumental-stadion van River Plate is zo één van die instant-legendarische matchen die een bepaalde ploeg en trainer een mythisch aura kunnen geven. Ik denk automatisch aan België-USSR in 1986, een match waardoor de Rode Duivels op onnavolgbare wijze een ticket bemachtigden voor de kwartfinales … en menig student zich verzekerde van herexamens in september.
Of aan de verlossende goal van Sergio Agüero tegen (godbetert) Queens Park Rangers. In Argentinië was een van die mythische momenten weggelegd voor Javier Mascherano die vóór de penalties tegen Nederland (halve finale van het WK in Brazilië) de keeper Sergio Romero ging aanvuren met de woorden ‘Vandaag word je een held’.
Wat Enzo Pérez deed in de goal gisteren, kan je moeilijk heldhaftig noemen. Hij was een beetje de focal point van die maffe geïmproviseerde ploeg die River in het veld moest brengen voor de Copa Libertadores, nadat 20 man positief bleek met Covid-19. OK, zonder bank spelen dat hebben we nog gezien (‘de reserves zijn opgebruikt’), dat een veldspeler de keepershandschoenen aantrekt (‘penalty en rood voor de keeper’) ook , maar dat een veldspeler in een officiële professionele voetbalmatch start als keeper, dat moet zowat de eerste keer zijn in de geschiedenis.
Het Colombiaanse Tottenham
Zelfs de spelers van Santa Fe leken een beetje aangedaan door het absurde van de situatie. Voor ze het goed beseften — na 6 minuten — stonden ze al twee goals in het krijt. Een erg knappe pot van Julian Alvarez overigens. De Colombiaanse kranten die vandaag schande spreken over de ploeg van Bogota, schreven dat het leek alsof de twee centrale Colombiaanse verdedigers (Fáiner Torijano y Jeisson Palacios) “mekaar in de spelerstunnel hadden leren kennen.”
Voor wie niet bekend is met de ploeg Santa Fe: deze was lang een underdog in het Colombiaanse voetbal naast de groten van América de Cali, Atlético Nacional de Medellin en Junior de Barranquilla (de stad van Shakira). Daartussen had je nog de vrijbuiters van Once Caldas, een ploeg die op Steau Boekarestse wijze in 2004 de Libertadores binnen haalde.
Santa Fe was een slapende reus die in 2012 eindelijk nog eens kampioen speelde in eigen land, na een droogte van 37(!) jaar. Het Colombiaanse Tottenham kende daarmee een opflakkering die zich doorzette in het continent, met een eerste internationale beker in 2015: de Copa Sudamericana. Sindsdien is Santa Fe ook een vaste klant in de Copa Libertadores, maar wat ze gisteren lieten zien, was tja… “Ze hebben maar twee keer op doel geschoten,” bekloeg de commentator van de krant El Espectador zich. “Tussen de palen stond een veldspeler die daarbij nog eens geblesseerd was.” In plaats van in een schietkraam, zat Pérez in een hangmat.
Zure Marcos Felipe
Het grote nieuws was meer het opvallende lauwe spel van Santa Fe, dan de heroïsche resistencia van River, waar de verdediging een dubbele gordel rond Pérez had opgetrokken. Hij deed welgeteld één duik naar een bal, die dan nog eens duidelijk naast ging. En bij de ene goal van Santa Fe bleef Pérez gewoon staan… . Marcos Felipe, de keeper van Fluminense (Rio de Janeiro) tegen wie River volgende week de wei in moet, liet zich negatief uit over Pérez: “Hij verdiende het niet om ‘Man van de match’ genoemd te worden, hij heeft geen grote reddingen uitgevoerd.” zei Pérez over zijn ad hoc collega. Wat een zure man, die Marcos Felipe. Al heeft hij natuurlijk ergens wel gelijk. Het is niet dat Pérez iemand positief verraste met een karper- of snoeksprong of begon mee uit te verdedigen, zoals een moderne doelman kan. Pérez knielde als een oud vrouwtje achter elke bal die hem werd toegespeeld, ging er bijna op liggen en hield die bal dan zo stevig vast alsof hij hem niet meer wilde lossen tot het verlossende fluitsignaal. Als er een hoekschop kwam, bleef Pérez op de lijn staan terwijl zijn maats hem toeriepen: ‘Enzo, blijf vooral met je fikken van die bal.’
Al de Conmebol echt eerlijk was geweest, dan hadden ze Pérez tot ‘de slechtste man van de match’ uitgeroepen, want dat was hij zonder enige concurrentie. Maar je begrijpt de narrative achter het verhaal: als kijker sympathiseer je volledig met Enzo Pérez. Het is als iemand die bij een goochelaar uit het publiek wordt gehaald en een zaag in de handen krijgt gestopt.
Alan Diaz, een echte keepersheld.
Een paar dagen eerder had River nog tegen aartsrivaal Boca Juniors moeten spelen voor de classificatie van de halve finale in het mini-Kampioenschap Diego Maradona. Ook bij die match ontbrak door het virus de helft van de rood-witte sterkhouders en moesten de kadetten en de 4e reservekeeper Alan Diaz komen opdraven. Diaz stopte een paar gemaakte goals van Carlos Tévez en hield River tot het einde recht bij de penalty’s.
Na deze opvallende prestatie was Diaz plots wereldberoemd in Argentinië en kreeg hij van de ene dag op de andere een half miljoen (!) volgers op Instagram. Maar Diaz stond niet op de shortlist van spelers die door de Conmebol waren goedgekeurd en mocht dus ook niet meedoen tegen Santa Fe voor de Copa Libertadores. Pérez werd zijn vervanger. In tijden van Instagram duurt de eeuwige roem ongeveer twee dagen.
Als er nog twijfels over bestonden dat het professionele voetbal in Covid-tijden, zonder publiek en mét VAR, tot een Chinees circus is verworden, dan werden deze twijfels na het absurde spektakel tussen River en Santa Fe definitief weggenomen. Maar het werd (dankzij de gulle medewerking van een Colombiaanse ploeg), een bizar, grappig en onvergetelijk spannend sportevenement.
