Dag twee in Kopenhagen. De plaatselijke Frank De Boosere kondigt op televisie aan dat dit wel eens de heetste dag van het jaar kan worden in de Deense hoofdstad. De weergoden zijn op het appel om het leed van de Denen te milderen.
Voor de ontbijtzaal van ons hotel is het aanschuiven. Je moet zwart op wit aantonen dat je volledig gevaccineerd bent of dat je recent een negatieve coronatest hebt doorstaan. En dan gaan de deuren letterlijk voor je open.
Zo ziet straks ons leven er weer uit: een wereld zonder mondkapjes. Het is echt wennen. Het oogt zelfs een beetje futuristisch. Af en toe is er een kort moment van paniek: waar heb ik mijn mondmasker gelaten? Je gaat het vervloekte ding nog missen ook. Sommige collega’s die nog niet (volledig) gevaccineerd zijn, vinden het maar ‘tricky’ en lopen soms in een boogje om iemand heen.
Geen terrasjes
Een heerlijke dag voor sightseeing, maar er wordt beslist al om twee uur naar het stadion te vertrekken. Er worden slechts vijftienduizend toeschouwers toegelaten in het Parkenstadion, maar dit is een heel speciale dag voor het Deense voetbal en we willen op alles voorbereid zijn. Struinen langs de terrasjes voor de kleurrijke huizen van Nyhavn zit er niet in. De bus met de pers is er twee keer voorbijgereden en daar moet ik het mee doen. Als voetbaljournalist kom je in de hele wereld, maar je ziet zelden meer dan de oninteressante lobby’s van grote hotels.
Bij de eerste slok van mijn cappuccino zie ik een jongetje van een jaar of tien met het rugnummer tien. De toon is gezet. Het zal de hele dag draaien rond de grote afwezige op het veld. Zaterdag waren er al waarnemers die meteen riepen dat het EK moest stopgezet worden. ‘Maar voor de UEFA is het: the show must go on’, werd er geroepen. Natuurlijk had de Europese voetbalbond Denemarken (en Finland) niet mogen onder druk zetten om de wedstrijd meteen uit te spelen, maar het leven gaat nu eenmaal verder. Waarom vraagt niemand dat sportspektakels afgelast worden als er een kind op de Middellandse zee verdrinkt?
Ik kan me nogal vinden in de woorden van Matthew Syed, de gewezen Engelse tafeltenniskampioen en momenteel werkzaam als journalist bij The Times. ‘We moeten aan de verleiding weerstaan om te veronderstellen dat wedstrijden annuleren synoniem is voor respect’, schreef hij. ‘Of dat plechtigheid hetzelfde is als empathie.’
‘Sport is niet triviaal’, ging hij verder. ‘Voor miljoenen mensen zal het altijd één van de meest kostbare zaken in het leven zijn. De oude Grieken stelden in twaalfhonderd jaar de antieke Olympische Spelen niet één keer uit. Niet voor oorlog, niet voor een pandemie.’
Zo denkt ook de UEFA erover.
For Christian
De persbus wacht met ronkende motor (voor de airco) voor het hotel. Het zijn slechts twintig stappen, maar ik voel de hitte en toch ook behoorlijk wat wind. De buschauffeur lijkt te beseffen wat we gemist hebben en neemt een andere route door de stad dan gisteren. Zo komen we aan de andere kant van het stadion, de kant van het ‘Parken’, terecht. Voor we het ‘Parken’ induiken, zien we links van ons een flatgebouw met een witte of rode vlag voor ieder raam en op één verdieping zijn die vervangen door de letters ‘For Christian’, gevolgd door een hartje.
Wie een paar dagen van de wereld was af is geweest, heeft op de valreep de boodschap toch nog meegekregen. In het park passeren we bijna alleen rugnummers tien. Alsof de Denen geen andere voetballers hebben.
Dan staan we voor het stadionhek. Hier begint een andere wereld, die van de Uefa en daar gelden andere regels. Hier moet je gemondmaskerd zijn, maar in de perszaal valt meteen op dat de Deense journalisten dat stadium ook al voorbij zijn.
In St.-Petersburg was de ontvangst, om het zacht uit te drukken, koel. Hier moet je meteen denken aan Kenneth Brylle, Morten Olsen, Preben Larsen, Frank Arnesen en vele anderen: sympathiekere voetballers liepen er nooit op onze velden.
We worden prompt aangemaand om een flesje water in ontvangst te nemen. We zullen niet uitdrogen. En er ligt een stapel lunchpakketten klaar: beef of laks staat er op de bruine zakken uit grootmoederstijd geschreven. In Denemarken kiezen we voor zalm. Als de Rode Duivels straks maar niet laks zijn.
