EEUWIGE 50 VAN CLUB BRUGGE
Club Brugge viert in 2021 haar 130ste verjaardag. Op de geboorteakte staat genoteerd: 13 november 1891. Daarom brengen we hier de vijftig beste, belangrijkste, boeiendste voetballers uit de blauwzwarte geschiedenis in beeld. Gerangschikt volgens de persoonlijke keuze van auteur Raf Willems. Wie zijn ze, de helden met het blauw-zwarte hart?
Op plaats 44 zet ik Philip Vande Walle.
Mijn favoriete Philippe Vande Wallematch:
Club Brugge – KV Mechelen (20 maart 1988, topper van het kampioenschap)
Scoreverloop: 15 (1-0 Brylle), 40 (1-1, Benfeld), 85 (2-1 Beyens)
Opvolger van Birger Jensen
There’s only one Vande Walle! Philippe Vande Walle is afkomstig uit de streek van Charleroi. Van de ploeg uit zijn geboortedorp Gozée ging hij op zestiende naar Sporting Charleroi. Hij genoot zijn jeugdopleiding op Mambourg en kreeg op zijn negentiende de kans om doublure te worden van eerste doelman Mathy. De Zebra’s degradeerden, maar Vande Walle ontsnapte. Club Brugge had zijn talent in het vizier en hij mocht zich ontwikkelen in de schaduw van Birger Jensen. Tot in 1985 bestudeerde hij de reflexen van de Deense topkeeper en toen hakte coach Henk Houwaart de knoop in zijn voordeel door.
In zijn eerste seizoen als titularis – 1985-’86 – won hij de beker tegen Cercle en greep na twee testmatchen met Anderlecht slechts op basis van het doelgemiddelde naast de titel. In zijn tweede seizoen riepen de media hem uit tot ‘Doelman van het Jaar’ en in seizoen drie won Club het landskampioenschap. Voor Vande Walle ging het dus telkens beter. In maart 1988 kwam hij bijzonder goed voor de dag in de kraker tegen KV Mechelen, die het kampioenschap in het voordeel van Club besliste. Hij won toen het ‘duel der doelmannen’ met Michel Preud’homme.
‘Fluppe’ zwaait af
Hij presteerde ook zeer sterk in de thuismatchen van het Europese mirakeljaar toen hij tegen Borussia Dortmund (5-0), Panathinaikos Athene (1-0) en Espanyol Barcelona (2-0) de nul hield, terwijl de aanvalsmachine van Club op volle toeren draaide. Toch stak hier en daar de twijfel de kop op. In de slotseconde van de halve finale van de UEFA Cup in Barcelona, tegen Espanyol, greep hij ongelukkig in. Hij loste de voorzet die Club de kwalificatie kostte: na 2-0 in de heenmatch werd het 3-0. Club miste de finale, waar iedereen met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid al vanuit ging.
En dat bleef hangen, na vier succesvolle seizoenen van prettige gestoord voetbal was het vijfde jaar er voor Henk Houwaart er teveel aan. Vooral na ‘de ramp van Monaco’: Club én VDW incasseerden er hun zwaarste Europese nederlaag en lieten zich door de Franse kampioen kleineren met 6-1. Ondanks de populariteit van de doelman bij de Clubsupporters, die hem overal voor en tijdens de match toezingen met There’s only one Vande Walle taande het vertrouwen. In 1989-’90 mocht ‘Fluppe’ nog aan het seizoen starten.
Toen in de zogenaamde ‘zwarte novemberweek’ Club alles dreigde te verliezen – uitschakeling in Europese en Belgische Beker, op zeven punten van de competitieleider na verlies tegen Antwerp – had hij voor coach Leekens de boter gegeten. Hij gaf van dan af de voorkeur aan Dany Verlinden. Vande Walle keek nagelbijtend vanop de bank toe hij zijn concurrent vrijwel geen doelpunt meer slikte en Club in de lente van 1990 toch de landstitel vierde. Op zijn dertigste zocht hij zijn tweede jeugd en gaf hij een nieuwe draai aan zijn loopbaan.
Keeperscoach
Vanuit het motto: ‘keepers zijn zoals de wijn, ze worden beter met de jaren.’ Vande Walle vond zijn geluk bij de ‘kleinste’ Antwerpse club: Germinal Ekeren. In het Veltwijckpark miste hij in zeven seizoenen slechts drie competitieduels. Als aanvoerder leidde hij de geel-roden naar een vijfde, zesde en derde plaats en twee bekerfinales: verlies in 1995 tegen Club Brugge, winst in 1997 tegen Anderlecht. Opnieuw ‘Doelman van het Jaar’ in 1997. Onder bondscoach Georges Leekens stond hij ook nog tien keer als Rode Duivel tussen de palen. In 1999 keerde hij terug naar Olympia, voor vier matchen als keeperscoach. In al die jaren hadden de Clubfans hem tijdens de duels met Germinal blijven toezingen: There’s only one Vande Walle!
BLAUW-ZWART SPELERSPROFIEL
Philippe Vande Walle (22/12/1961)
Speler: 1980-1990
Landskampioen: 1988, 1990
Bekerwinnaar: 1986, 1987
Winnaar Supercup: 1980, 1986, 1988
Keeper van het jaar: 1987
