Vanavond staat de Belgische klassieker in de kwartfinale van de beker op het programma: Anderlecht – Club Brugge.
In onze serie ‘Eeuwige 25 Anderlecht’ en ‘Eeuwige 25 Club Brugge’ staan ook de huidige trainers geportretteerd: Frank Vercauteren en Philippe Clement behoorden ook als spelers tot de legendes. Lees hieronder het portret van Frank Vercauteren. En in de namiddag volgt dat van Philippe Clement.
Frank Vercauteren. Versierde tussen 1975 en 1987 stijlvolle openingen met zijn heerlijk wegdraaiende kromme voorzetten vanaf de linkerflank.
Was een kind van de klassieke Anderlechtopleiding. Leerde de lessen van de Hollandse School in het eerste deel van zijn loopbaan.
Op tactisch vlak vond hij een leermeester in Arie Haan, het brein achter het Europese Anderlecht van 1975 tot 1978. Voelde zich inzake creatieve techniek aangetrokken tot Rob Rensenbrink. Haalde zijn menselijke wijsheid bij coach Hans Croon in het seizoen 1975-’76. De langharige Croon was een buitenbeentje in de trainerswereld. Hij hield er andere gedachten op na dan de meeste van zijn collega’s en interesseerde zich voor astrologie en Oosterse filosofie. Hij zag de relativiteit van het voetbal in en werkte graag met jongeren. Bij Vercauteren raakte hij de juiste snaar. Croon geloofde in hem en begeleidde hem tijdens een periode van blessureleed.
Hij praatte met hem over de betekenis van de in die jaren zeer populaire spirituele plaats Jonathan Livingston Seagull van popzanger Neil Diamond: de historie van de zeemeeuw die in haar eentje naar de zon vloog, hoge toppen scheerde en vervolgens diep viel. Volgens Croon het verloop van een spelerscarrière. En hij voegde er nog aan toe: ‘Begin steeds opnieuw.’
Dat deed hij na een moeilijke periode 1979-1980. De ontmoeting met de Joegoslavische coach Tomislav Ivic veranderde zijn spel van klassieke buitenspeler. Van dan af werd Frankie Frank: de flankaanvaller-met-flitsen groeide uit tot een dragende en leidende teamspeler met een mening.
Ivic liet hem uren trainen op voorzetten en dan kiezen voor het onverwachte: de bal vanuit het midden voorbij de achterhoede leggen en in één klap vier spelers uitschakelen. Opende met zijn vallende voorzetten drie kansen vanuit één beweging: aan de eerste of tweede paal en aan het penaltypunt. Spits Kenneth Brylle dook voortdurend in de door hem uitgekiende ruimte, scoorde in het seizoen 1980-1981 doelpunten aan de lopende band en Anderlecht eindigde met elf punten voorsprong op de tweede.
Er bestond een zekere telepathie met Brylle. Die vertaalde zich in het doelpunt van de UEFA Cupfinale tegen Benfica Lissabon in 1983: op de unieke buitenkant-voet-ingeving van Vercauteren antwoordde de Deense spits met het enige doelpunt van de avond in Brussel.
Die feelgoodfactor deelde hij ook met Juan Lozano. Tijdens de terugmatch kroop Anderlecht enkele keren door het oog van de naald bij een 1-0 achterstand. Tot hij zijn fameuze bananenbal verstuurde en Lozano hem, tegen zijn gewoonte in, binnenkopte: 1-1 in Lissabon.
Vercauteren droeg de laatste Europese trofee van Anderlecht op aan de enkele maanden eerder ontslagen Ivic. Noemde de prachtige prestaties tegen onder meer FC Sarajevo (6-1), FC Porto (4-0) en CF Valencia (3-1) de verdienste van de man die hem nieuwe inzichten bezorgde en die volgens hem richting gaf aan het voetbal van de jaren tachtig.
Na de collectieve euforie volgde de individuele bekroning: Gouden Schoen 1983. Ondanks de successen – UEFA Cupzege en kampioenschap 1985 – hekelde hij de in zijn ogen ontoereikende conditionele en wetenschappelijke aanpak van trainer Van Himst. Met de komst van zijn oude makker Arie Haan haalde hij op zijn dertigste het hoogste niveau met landstitels in 1986 en 1987. Hij vertrok dan met pijn in het hart en tegen zijn zin naar FC Nantes. Het collectieve geheugen van het Park bleef van hem houden.
Stijlvolle kromme openingen. Frank Vercauteren.
Eeuwige 25 Anderlecht – Raf Willems – te koop in boekhandel, via internet of door onze actie ‘Word supporter’.
2 reacties
Pingback: pinks dispensary photos
Pingback: Continued