Een kleine geschiedenis van het vrouwenvoetbal: van Lily Parr tot Wendie Renard (11) – Raf Willems
Van 6 tot 31 juli loopt UEFA Women’s Euro 2022 in Engeland. Stilaan krijgt het vrouwenvoetbal het respect dat het verdient. Dat heeft een eeuw geduurd. Dik honderd jaar geleden trok de eerste vedette van het vrouwenvoetbal, Lilly Parr, in Groot-Brittannië tienduizenden fans naar de stadions. De vrouwelijke variant van het voetbal stak op dat ogenblik de mannelijke inzake populariteit naar de kroon. Tot woede van de Engelse conservatieve bondsbonzen. Deze maand volgen miljoenen televisiekijkers de prestaties van onder meer Wendie Renard, de hedendaagse opvolgster van Lily Parr. Ondanks haar penaltymisser tegen België is zij de succesvolste ‘clubvoetbalster’ ter wereld: met Olympique Lyonnais won ze onder meer acht keer de Champions League.
Naar aanleiding van UEFA Women’s Euro 2022 brengen we ‘een kleine geschiedenis van het vrouwenvoetbal’ in verschillende afleveringen. Deze zal ook in het najaar verschijnen in het nieuwe boekzine ‘Heldinnen van het voetbal’.
Vandaag: Louisa Necib. De ‘Ziza’ (naar Zizou) van het vrouwenvoetbal. Zij bracht Olympique Lyonnais naar de Europese top.
Louisa Necib, Frankrijks allerbeste en het brein achter Olympique Lyonnais: de schoonheid van de versnellende vertraging
Louisa Necib. Wie had er in 2005 al gehoord van Louisa Necib? In 2005 won ze met de ‘Ierse immigrantenclub’ Celtic Marseille het kampioenschap van Division Trois.
Ze deed dat met de schoonheid van de ‘versnellende vertraging’. Ze was ‘ongrijpbaar-in-slow-motion’. Een gave, een kunde, die enkel de grootsten is gegeven.
‘Haar techniek is een gift van Allah.’ Zo sprak haar uit Algerije afstammende vader. En haar moeder raakte niet uitgepraat over haar elegantie tijdens het turnen. Ze zag in haar dochter een volgelinge van Nadia Comaneci maar op haar veertiende prikte Louisa die droom bruusk door. Ze wilde ‘zijn zoals Zidane’. Ze koos voor het voetbal. En men noemde haar ‘Ziza’, naar ‘Zizou’. Ook Zinédine Zidane groeide op in Marseille uit een gezin van Algerijnse migranten. Want zelfs Le Monde schreef: ‘Waar er niets is, ziet zij toch de bal.’ Louisa Necib trok zich niets aan van de banvloeken van haatdragende imams die meisjes met een islamitische achtergrond verboden om te sporten. Zij zou voetballen, tot elke prijs. Op het hoogste niveau tussen 2007 en 2016. Ze won met haar club Olympique de Lyon Féminine negen landstitels – zijnde elk seizoen – , zes keer de Coupe de France en een drieklapper in de Champions League (2011, 2012, 2016). Bovendien verloor ze in 2010 en 2013 de finale. Daarmee overtrof ‘Ziza’ zelfs ‘Zizou’. Hoewel ze zich zeer vereerd voelde met de vergelijking, zat de overeenkomst dichter bij de man die haar shirtnummer 14 in de jaren zeventig een magisch aureool had geschonken: Johan Cruijff. Ze deelde met hem alvast de balletdanserachtige lichtvoetigheid, die bij Zidane veel minder aanwezig was. Necib leek soms net als Cruijff over het veld te zweven. Over haar vertelde bondscoach Bruno Bini: ‘Vrijwel niemand evenaart het niveau van Louisa. Wat zij doet, staat in geen enkel tekstboek. Zij is een artiest. Het alsof de zon schijnt wanneer zij de bal beroert. Ze geeft het elftal uitstraling.’ Net als Cruijff viel ze niet vast te pinnen op één bepaalde positie, dat ging bij haar als ware het een natuurlijk gegeven. Ze ‘zwierf’ tussen de klassieke ‘dix’, de ‘terugzakkende spits’ en de ‘buitenspeler’. Necib bezat de intelligentie in de passeerbeweging, het sneller zien en handelen dan de anderen om vervolgens de bal ‘traag’ op de juiste plaats te leggen. Onstopbaar in de één-tegen-één-dribbel en dan het overzicht te behouden en de ruimte te lezen om anderen te laten schitteren. Opnieuw: haar stijl sloot meer aan bij die van Johan Cruijff dan bij die van Zinédine Zidane. Ze werd het Europese antwoord op de Amerikaanse Mia Hamm en de Braziliaanse Marta. Ze stond qua spelstijl tussen beiden in. Marta had meer snelheid en individuele techniek, Hamm stond bekend om haar winnaarsmentaliteit en voortrekkersrol. Necib trok zich vaak terug uit de hitte van de strijd – dat was de ‘flankaanvalster’ in haar – om dan een verrassende beweging voor de dag te komen.
Les Lyonnais wonnen pas een eerste prijs in 2007. Was het toeval dat zij er de volgende negen seizoenen liefst achttien aan toevoegde?
Zij kreeg een vrije opvoeding van haar ouders. Ze droeg nooit een hoofddoek maar toonde zich wel trots op haar persoonlijke interpretatie van haar geloof. Als voetballende moslima veroverde ze de wereld. Met dansende en flitsende schijnbewegingen. Want ‘haar techniek, dat was een gift van Allah’. Louisa Necib.
