We moeten zowaar blij zijn dat Sepp Blatter zijn mond open doet
Iran, Nieuw-Zeeland en Egypte: een gemakkelijkere loting konden de Rode Duivels nauwelijks dromen op het komende WK. Een plaats bij de laatste zestien is na de wanvertoning in Washington D.C. het absolute minimum voor de Belgische ploeg. Het is het enige positieve dat we onthouden van deze gênante vertoning in de Amerikaanse hoofdstad, met Fifa-voorzitter Gianni Infantino en president Donald Trump in bedenkelijke hoofdrollen.
Alles waar vooraf voor werd gevreesd, werd bewaarheid. Fifa-voorzitter Gianni Infantino, die alleen Mark Rutte moet vrezen bij de verkiezing van slijmbal van het jaar, had inderdaad de Fifa Peace Prize in het leven geroepen om zijn maatje Trump te paaien. We kregen een overzicht van alle oorlogen die hij zogezegd bedwongen had of nog zou gaan beëindigen. Wie even van de aardbol was verdwenen, dacht dat er in Gaza en Oekraïne geen schot meer werd gelost.
Trump glunderde, want de man heeft niet eens door dat hij al dat gevlij hol is en alleen dient om zijn gigantisch ego te strelen. Dat de show werd afgesloten met het decadente YMCA, in betere tijden een lijflied van de gay scene, ontging de Don Quichote van de anti-woke-beweging compleet. Zoals gevreesd probeerde hij weer een paar danspasjes in te zetten zonder zijn voeten te bewegen.
Lafheid
Het WK is al sinds de jaren ’30 van vorige eeuw onafscheidelijk verbonden met politiek. Landen met foute regimes die het WK organiseren, doen dit om hun land in een vrolijk daglicht te plaatsen. Vooral de WK’s van 1978, 2018 en 2022 waren schoolvoorbeelden van ‘sportswashing’. Dat ook een WK in Amerika in dit rijtje past, is ronduit ontluisterend voor het land van de ‘free’ en de ‘brave’. Dit was er ver over, om de heel eenvoudige reden dat het Fifa zelf was die er een politiek spektakel van maakte.
Het is de hoogste tijd dat de bonden Infantino van zijn wolk halen. Maar wie zou dat durven behalve Lise Klaveness, de Noorse bondsvoorzitster. En wie zou het willen? Infantino zorgt voor (veel) geld in de kassa en dat is het enige dat telt in de bondsgebouwen over de hele wereld.
Het is zowaar Sepp Blatter die, nu hij vrijgesproken is van corruptie door de rechtbank, de ‘moral high ground’ (het morele gelijk) claimt. Blatter noemt Infantino, in een interview vandaag in de Britse krant The Telegraph, niet een keer bij naam. Hij heeft het over ‘mijn opvolger’ en ‘de leider’.
Inhoudelijk slaat hij nagels met koppen. ‘Hij is meer bezig met het paaien van wereldleiders dan met het voetbal.’ ‘De Peace Prize is ‘outrageous’ (schandelijk).’ ‘Het is totaal fout dat de schorsing van Cristiano Ronaldo van drie naar één wedstrijd werd teruggebracht.’ ‘Infantino negeert de spelers door waardeloze competities op te starten zoals de Club World Cup.’ ‘Hij droomt van een toernooi in de ruimte.’
Blatter heeft het terecht ook over de lafheid van de nationale voetbalbobo’s: ‘We tellen 211 federaties en niemand klaagt aan dat de voorzitter alleen met staatshoofden spreekt en de politiek in het voetbal heeft binnengeloodst.’ Minder opwekkend is dat hij, als 89-jarige, een terugkeer bij Fifa niet uitsluit.
Geeuw
Na een veel te lange aanloop werd er dan eindelijk geloot en helaas, dat leverde ook al alleen een langgerekte geeuw op. ‘Het is te hopen dat de loting voorbij is voor de aftrap van de openingsmatch’, zei de commentator op de BBC.
Een WK met 48 is leuk op het moment dat landen als Curaçao, Kaapverdië, Oezbekistan en Haïti zich plaatsen, maar het hoge aantal deelnemers zorgt voor een geweldige nivellering. De eerste ronde levert twaalf groepen en maar liefst 72 wedstrijden op, maar hoeveel partijen kunnen de neutrale voetballiefhebber straks vooraf opwinden? Alleen de duels Brazilië-Marokko, Spanje-Uruguay, Frankrijk-Senegal, Frankrijk-Noorwegen, Argentinië-Oostenrijk, Portugal-Colombia, Engeland-Ghana en Engeland-Kroatië spreken enigszins tot de verbeelding.
Dit lijstje maakt duidelijk dat de groepen met Frankrijk en Engeland tot de zwaarste van de twaalf mogen worden gerekend. Voor het overige is het hopen op één van de grotere voetballanden die er met de pet naar gooit en de ene of andere underdog die zich roert. Zwitserland, Schotland en Oostenrijk lijken daarvoor de belangrijkste kandidaten.
De Rode Duivels konden het moeilijk beter treffen: Iran (een paar jaar geleden nog gecoacht door Marc Wilmots), Egypte en Nieuw-Zeeland zouden niet meer dan hapklare brokken mogen zijn. Dit is wellicht zelfs de zwakste groep van de twaalf. De weg naar de tweede ronde ligt wijd open, maar dat dachten we in 2022 in Qatar ook. Deze poule is nog zwakker dan die van het vorige WK (Marokko, Canada, Kroatië) en toen had ons land een sterkere selectie. Alles wat minder is dan groepswinst is eigenlijk een blamage.
Een opsteker is ook dat er in Vancouver, Seattle en Los Angeles wordt gevoetbald. Voor de spelers althans. Los Angeles in juni wordt heet, maar Vancouver en Seattle liggen een stuk noordelijker. Het wordt wel een nadeel voor het thuisfront. Het tijdsverschil met de westkust bedraagt negen uur en dat betekent dus nachtelijk voetbal. Deze weinig aantrekkelijke openingsfase zou wel eens ongewoon lage kijkcijfers voor gevolg kunnen hebben in de oude wereld.
Het zal de Duivels worst wezen. Minder dan groepswinst is onaanvaardbaar voor een reekshoofd en dan volgt een duel tegen een van de betere derdes van de andere poules. Dat moet bijna zeker weer een haalbare kaart zijn. De 1/8ste finales halen, is dan ook een vereiste voor Rudi Garcia en zijn jongens.
Ook Nederland mag overigens niet mopperen met Japan, Tunesië en wellicht Oekraïne of alweer Polen) Wedstrijden in bloedhete steden als Houston, Dallas , Kansas City of Monterrey.
Vijand
De vijand kan bij de Duivels alleen van binnenin komen. Wat dat betreft was er twee weken terug al een belangrijke verwittiging. De bondscoach reageerde overtrokken en verkeerd op de, naar mijn gevoel overdreven, kritiek in bepaalde media. Zeker bij een WK, en vooral nu het langer duurt dan ooit, zal het nodig zijn Garcia (Belgisch)mediawijs te maken en te coachen. Ik las ergens dat hij alleen twee Franstaligen ter beschikking zou hebben om hem wegwijs te maken in de Belgische pers. Als dat waar is, is dit compleet van de pot gerukt. De Vlaamse media zijn minstens zo belangrijk als de Franstalige en die kan hij niet zelf lezen en begrijpen.
Op elk WK zijn er problemen met de pers. In elk land dat een vrije pers heeft en waarvan de ploeg niet vanaf dag één de pannen van het dak voetbalt. Garcia moet dus ook op mediagebied goed omringd worden. Dat moet kunnen. In Genk, na de winst tegen Oekraïne in de Nations League, vertelde hij me dat hij van de pers houdt en na zijn carrière overwoog om in de journalistiek te stappen. ‘Een mooi beroep’, zei hij. Het werd finaal het trainerschap, maar een vijand van de pers kan en mag hij niet zijn/worden.
