Een finale in diepe rouw

Manchester is in rouw, maar Man United moet vanavond desondanks flink aan de bak. In de finale van de Europa League tegen Ajax staan deelneming aan de Champions’ League en tientallen miljoenen op het spel.

Als ik zeg dat ik supporter van Manchester United werd uit sympathie voor de underdog word ik meewarig aangekeken. ‘De rijkste club van de wereld? Underdog?’, klinkt het dan. ‘Supporter voor een winnaar’, lees ik in hun ogen.

En toch. Alles begon voor mij op 6 februari 1958 toen het vliegtuig met de spelers van crashte bij een tussenstop in München. De ploeg keerde terug uit Belgrado na een kwartfinale in de Europese beker voor Landskampioenen. Acht spelers verloren het leven. Onder hen de jonge Duncan Edwards, die volgens veel kenners zou uitgegroeid zijn tot de beste Engelse voetballer aller tijden.

Ik was als jonge jongen zo aangegrepen door het verhaal dat ik voor deze club ging supporteren. Man U was in de voorbije zestig jaar ook lang niet altijd de succesclub die het in de jaren ’90 werd. Het duurde van 1967 tot 1993 vooraleer de Red Devils weer eens kampioen werden – ter vergelijking Anderlecht werd in diuezelfde periode negen keer kampioen – en kon in 1974 op de slotspeeldag van de competitie zelfs degradatie niet worden afgewend. Tot overmaat van ramp door een doelpunt van ex-United-coryfee Dennis Law. Het verblijf in de tweede divisie duurde gelukkig maar één seizoen.

Mijn liefde voor deze club heeft ook te maken met de aard van de vereniging. Man United heeft altijd synoniem gestaan voor aanvallend en attractief voetbal. Bij voorkeur met spelers uit de eigen jeugd. De ploeg die in 1958 crashte, werd de Busby Babes – naar de toenmalige manager Matt Busby – genoemd. En ik 1968 werd Europacup 1 gewonnen, met de tweede generatie Busby Babes. Met als bekendste namen Bobby Charlton en George Best.

De nieuwe gouden tijden kwamen er onder Alex Ferguson en dankzij de zogenaamde Class of ’92. Jongens als Ryan Giggs, David Beckham, Paul Scholes, Nicky Butt en Phil en Gary Neville. Bijgenaamd ‘Fergie’s Fledglings’ ( beginnelingen).

‘Met kids win je niks’, voorspelde Alan Hansen, de meesterverdediger uit het Liverpool FC van de jaren ’80 en toen de meest gevreesde analist van Match of the Day. Maar United werd toch kampioen en rijgde nadien de titels als kralen aan elkaar. Ferguson werd dertien keer kampioen en zo stak United Liverpool voorbij als recordhouder.

Met telkens weer nieuwe eigen producten en zonder veel geld uit te geven. In zijn afscheidsbiografie ging Sir Alex er prat op dat zijn transferbalans geen enkel jaar meer was dan zes miljoen pond ( 7,2 miljoen euro) in het rood ging.

De Red Devils vielen ruim tien jaar terug nochtans ook in de handen van buitenlandse investeerders. De familie Glazer stopte, in tegenstelling tot de Rus bij Chelsea of de sjeik bij Manchester City, nooit geld in de club. Integendeel. Ze haalden de club van de beurs door geld van de club te lenen. Vorige week werd bekend dat de Amerikanen weer eens 35 miljoen euro aan dividenden opgestreken hebben. United heeft dankzij de Glazers echter ook een behoorlijke schuldenberg.

Na het vertrek van Ferguson verloor de club veel van zijn charme. Om de terugval tegen te houden, ging algemeen directeur Ed Woodward als een gek aan het kopen. Misschien kan het niet meer anders in het moderne voetbal, waarin verliezen verboden is geworden. Met Paul Pogba ( 105 miljoen euro) werd vorig jaar het transferrecord gebroken. Toen de successen onder David Moyes en Louis van Gaal uitbleven werd zelfs José Mourinho ingehaald als trainer. Een man wiens voetbalfilosofie haaks staat op die van Manchester United. Kortom, Man U is een club zoals alle andere geworden. Met dit niet onbelangrijke verschil: de uitgaven worden betaald met voetbalgerelateerde inkomsten, in tegenstelling tot clubs als PSG, Man City en Chelsea.

En gelukkig is er ook nog altijd de eigen jeugd. Jesse Lingard en Marcus Rashford zijn onvervalste Man U-producten en ook Paul Pogba genoot een deel van zijn opleiding op Carrington, het trainingscomplex van United. Voldoende om me als supporter aan vast te klampen.