De voorbije jaren werd in onze media ronduit lacherig gedaan over de pas geboren Conference League. Het stelde geen zak voor. Er werd meewarig gedaan over de duizenden Feyenoord-fans (een club die Europacup I in de kast heeft staan) die twee jaar terug naar de finale in Albanië trokken. Nu Club Brugge in de halve finales staat, kon de helft van de voetbalredactie niet snel genoeg in Firenze zijn en wordt de schuif met superlatieven weer opengetrokken. Er wordt weer geschiedenis geschreven. Een beetje voetbalkenner had nochtans moeten weten dat de derde Europese beker een geschenk uit de hemel was voor de kleinere voetballanden en een middel om hen te paaien bij het uitbreiden van de Champions League.
De Conference League is een zegen voor de voetballanden die net achter de Big Five (Duitsland, Engeland, Frankrijk, Italië, Spanje) komen. Hier vallen bijna even veel punten te behalen als in de twee grotere bekers. De nieuwe Europese beker is vooral nog beter voor het imago voor ons voetbal. Plots tellen we weer mee. Een finale is, na 31 jaar, weer haalbaar. Wie weet, misschien zelfs winst. Dat zou al 36 jaar geleden zijn.
Hier en daar zitten nog collega’s vast in het verleden. Ja, het is een beetje de Europacup van de Lidl, maar was dat vroeger ook niet het geval met Europacup II, de beker van de bekerwinnaars. Niemand die toen laatdunkend deed over de prestaties van onze clubs die het ver schopten.
De bekerwinnaars was nochtans veruit de zwakste van de drie bekers. Om te beginnen om dat de grote voetballanden maar één deelnemer hadden. De beker werd bovendien niet in alle landen als echt belangrijk beschouwd en de winnaar was vaak geen topclub, soms zelfs een tweedeklasser.
De Conference League mag een stuk hoger ingeschat worden, omdat er meer clubs uit toplanden deelnemen. De Big Five hebben aanvankelijk maar één team, maar na de groepsfase kunnen afvallers van de Europa League hun opwachting maken.
Dat we de Conference League hoger mogen aanslaan dan Europacup II is niet zo moeilijk om aan te tonen. 31 jaar geleden verloor Antwerp, onze laatste Europese finalist, op Wembley van het Italiaanse Parma. Heel de stad stond op z’n kop. De aanloop was nochtans niet zo indrukwekkend. Glenavon (na strafschoppen), Admira Wacker Wien (na verlengingen), Steaua Boekarest (toen een vrij grote naam) en Spartak Moskou.
Twee Belgische clubs wonnen Europacup II. KV Mechelen in 1988, na winst tegen Dinamo Boekarest, St. Mirren, Dinamo Minsk, Atalanta Bergamo en Ajax. Atalanta in de halve finale kan vergeleken worden met Fiorentina.
Anderlecht won deze trofee twee keer. In 1976 moest daarvoor gewonnen worden van Rapid Boekarest, Borac Banja Luka, Wrexham, Zwickau en West Ham in de finale. Twee jaar later zette Sporting Lokomotiv Sofia, HSV, Porto, Twente en finaal Austria Wien opzij. Twente (met Thijssen en Arnold Muhren), HSV en Porto mogen als stevige tegenstanders beschouwd worden.
In totaal speelden Anderlecht, KV Mechelen en Antwerp telkens negen wedstrijden, finale meegerekend. Voor Club Brugge wordt het straks in Firenze al match zeventien! In de voorronde werden Aarhus, Akureyi en Osasuna (een club van La Liga) huiswaarts gestuurd. In de poule vond blauw-zwart Besiktas, Bodo Glimt en Lugano op zijn weg. Daarna volgde Molde en PAOK Saloniki en nu dus Fiorentina. In de eindstrijd volgt wellicht Aston Villa. Als Club de Conference Cup zou winnen, mogen we dat de grootste prestatie van een Belgische club in een Europese beker noemen. Minstens sinds de verloren Europese finale in Europacup I in 1978 van … Club Brugge. Dan mogen de superlatieven echt bovengehaald worden.
O, nog dit. Twee jaar geleden stond José Mourinho, die twee keer de Champions League won met twee verschillende clubs, te huilen als een klein kind nadat hij met AS Roma de finale van de Conference League had gewonnen. Pinantie is pinantie en een Europacup is een Europacup.
