Lord of the Wing
Ik heb altijd al een boontje gehad voor voetballers met een actie. Een schijnbeweging, de kapbeweging, de onvoorspelbare dribbel, dat willen de echte voetballiefhebbers toch zien. Lopen, kracht of fysiek daar kan je op trainen, maar de dribbel, dat heb je of dat heb je niet.
Jimmy Johnstone werd geboren in 1944. In Schotland noemden ze hem Jinky en later kreeg hij de titel “The Lord of the Wing” (de heer van de vleugel). Er werd een biografische documentaire van Johnstone gemaakt met die titel. Hier bij ons werd hij “de vlo” genoemd. Hij was slechts 1m62 groot maar dartelde van hier naar daar met zijn onnavolgbare dribbels. Zulke spelers maken ze nu niet meer. Die toenmalige kunstjes zou hij nu ook niet meer moeten tonen, want enerzijds zou hij zijn bal moeten afgeven van de trainers en anderzijds zou hij met de huidige tackles meer in de lucht vliegen dan op het terrein te staan. Spijtig genoeg, want spectaculair en mooi om te bekijken was deze fantast alleszins.
Deze Schot werd door Celtic Glasgow al ontdekt op 13-jarige leeftijd. In 1962 en dat op zijn 18 jaar zat hij al bij de eerste ploeg. Hij zou er dertien jaar deel van uitmaken. Hij speelde meer dan driehonderd competitiematchen voor Celtic, waarin hij meer dan tachtig goals maakte. Alle matchen bij elkaar, met alle soorten bekermatchen, zit hij over de vijfhonderd matchen met meer dan honderddertig goals voor Celtic. Hij was nochtans geen spits maar een rechterflankspeler, een nummer 7 destijds. Na Celtic speelde hij nog even in Amerika en bij Sheffield United, FC Dundee en enige kleine clubs. Hij stopte in 1979.
Glorie met Celtic maar niet met Schotland
Johnstone beleefde de glorieperiode van Celtic. De club won met hem negen titels na elkaar en viermaal de Schotse beker. Na twee voorafgaande halve finales in een Europabeker wonnen ze de Europacup voor Landskampioenen in 1967 toen ze het sterke Internazionale, met kleppers als Facchetti, Burgnich, Domenghini en Mazzola, met 2-1 versloegen. Het dient gezegd dat het ook bij Celtic bijna allemaal internationals waren, met Johnstone, Gemmell, Murdoch, McNeill, Chalmers en Lennox onder meer. Deze jongens speelden, op Chalmers na, drie seizoenen later opnieuw de finale van Europacup I maar verloren dan van Feyenoord met 2-1.
De interlandcarrière van Johnstone was niet zo formidabel. Hij haalde slechts 23 interlands. Sommige bronnen vermelden dat hij sommige selecties weigerde omdat hij door ‘niet Celtic-fans’ werd uitgefloten. Maar Johnstone was ook niet vies van wat alcohol, hij kreeg later zelfs een drankprobleem. In 1974 als voorbereiding op het WK zou Schotland tegen Engeland spelen in Hampden Park. In afzondering met de ploeg ging Jinky, met de compagnons van de nationale selectie, een nachtje doorzakken. Maar nadien stapte hij, dronken en alleen, in een roeiboot. Maar daar lagen geen roeispanen in en hij dreef verder en verder weg en kwam in zee terecht, waar de reddingsdiensten hem moesten gaan ophalen. En de interland? Schotland won met 2-0 en Johnstone speelde heel goed!
Geen gewone
Het waren andere tijden, maar ik denk dat Johnstone geen “gewone” was. Hij overleed in 2006 aan een ongeneeslijke ziekte. Deze klasbak werd, nog voor zijn dood, verkozen als beste Celtic-speler aller tijden. Op YouTube kan je beelden terugvinden van deze dribbelkoning. Ze dateren van ongeveer vijftig jaar geleden en zijn de moeite meer dan waard.
