Rodolfo Braceli, een vooraanstaand Argentijnse auteur, schreef al in 1980: ‘Wanneer beseffen we nu eens dat het onmenselijk is om Maradona te zijn? Als hij in het jaar 2000 nog leeft, is dat niet meer of minder dan een wonder van de natuur. Niemand van ons zou zo veel hysterie overleven. Niet eens de helft. Diego heeft ons het ware Argentinië laten zien, hij heeft ons het masker afgenomen. Hij heeft al onze obsessies, manie, hypocrisie, onschuld, bedrog, zelfbedrog, superioriteitsgevoel en minderwaardigheidscomplex blootgelegd.’
Diego Armando Maradona is dus nog net 60 geworden. Zijn zestigste verjaardag (30 oktober 2020) verliep al in mineur. Hij werd kort nadien in het ziekenhuis opgenomen vanwege een hersenbloeding. Hij werd met succes geopereerd door dokter Leopoldo Luque, maar moest naar een rehabilitatiecentrum vanwege een alcoholverslaving. Dit en zijn jarenlang drugsgebruik zijn hem echter fataal geworden.
Ik had het voorrecht Maradona negen keer live aan het werk te zien. Een eerste keer in mei 1980 op Wembley, toen hij in Europa nog quasi onbekend was. Twee jaar later drie keer op het WK in Spanje. Eerst tegen de Belgen, die de regerende wereldkampioen klopten met een doelpunt van Erwin Vandenbergh. Nadien tegen Italië en Brazilië, een wedstrijd waarin hij een rode kaart kreeg en afdroop. Tussendoor (1983) was ik getuige van zijn enige optreden in België, tegen Anderlecht bij de inhuldiging van het Constant Vanden Stockstadion.
Toen waren er twijfels of hij het fenomeen zou worden dat door velen was voorspeld, maar vier jaar later zette hij de puntjes op de i. In Mexico 1986 leverde de Argentijn de grootste prestatie ooit op een WK. Hij leidde zijn team bijna in zijn eentje naar de wereldtitel. Ik mocht van hem genieten in de wedstrijd tegen alweer de Rode Duivels (2-0 met twee goals van de maestro) en in de finale tegen West-Duitsland, waarin hij Burruchaga op weg zette naar de beslissende treffer (3-2).
In 1990 maakte ik in Napels een persbabbel met Diego en de kampioenswedstrijd van Napoli mee. Taferelen die uniek zijn in de wereld. Twee maanden later zag ik hem terug in de finale van het WK. Hij had Argentinië bijna letterlijk op één been naar een nieuwe eindstrijd met Duitsland geleid.
Zeven jaar geleden zag ik hem een laatste keer op een persconferentie in Abu Dhabi na een bekerwedstrijd waarin hij als trainer verloren had van Frankie Vercauteren.
In Europa hebben we geen idee wat het overlijden van Maradona betekent voor Argentinië.
Het land verkeerde dagenlang in schok na de aankondiging van zijn afscheid als speler. De kop van de openingspagina van de populaire krant Clarin vertelde alles: ‘Het lange afscheid. Er komt nooit nog iemand zoals hij.’ Het was niet de enige krant die het volledige sportkatern aan hem wijdde. Het leek alsof hij gestorven was. Het is geen gewaagde voorspelling om te zeggen dat zijn begrafenis grootser wordt dan die van Evita Peron. Argentinië zal nooit zoiets meegemaakt hebben. Don’ t cry for Diego, Argentina.
ALLES OVER HET LEVEN VAN DIEGO MARADONA KAN JE LEZEN IN MIJN BOEK ‘MARADONA EN DE BELGEN’ (oktober 2020). TE KOOP IN DE BOEKHANDEL OF TE BESTELLEN OP DEZE SITE
