DIEGO ARMANDO MARADONA: HOELANG LEEFT HIJ NOG (2) – RW

Morgen opent Argentinië de achtste finales tegen Frankrijk. Zou hij aanwezig zijn op de mogelijk laatste match van zijn land? Dé blikvanger van de vorige partij Argentinië-Nigeria was eens te meer de heer Maradona, Diego Armando. Hij werd afgevoerd na koleriek/kolderiek gedrag als het gevolg van een overdaad aan witte wijn (dixit Frank Raes tijdens het rechtstreekse verslag van Brazilië-Servië) en aan het eigen onnavolgbare zichzelf. Het Laatste Nieuws noemt hem als ‘de gevallen held’ de grootste farce van het WK. De FIFA zou zelfs dagelijks 11.000 euro voor zijn aanwezigheid betalen. Hoelang zou hij nog leven? Een portret in drie afleveringen. Vandaag aflevering 2.

Freud in Buenos Aires

 Geen stad ter wereld telt meer psychiaters dan Buenos Aires. Men pareert er zwartgalligheid met massahysterie, zoals voor El Diego, de briljante balgod met de labiele geest. Voortdurend pendelend tussen perversie en poëzie, tot hij ten onder ging aan de nimmer uitdovende hunkering naar belangstelling. Zijn landgenoten overstelpten hem met verstikkende aandacht. De media pleegden de klassieke karaktermoord: zelfs in de ambulance die hem naar het ziekenhuis voerde na een hartaanval was hij niet veilig. Eerder filmde een cameraploeg de verwijdering van de schroef rond zijn geopereerde enkel (1984); overhaalde een televisiestation een CIA-controleur tot een test met een leugendetector om te ‘bewijzen’ dat hij de vader was van een buitenechtelijk kind (1987); stalden dokters voor de verzamelde pers zijn flesje met getroebleerde urine uit na een zoveelste mislukte comeback (1998). Dat was nog klein bier in vergelijking met het legertje paparazzifotografen dat zich in 1991 om zes uur in de ochtend voor zijn flat had verzameld bij een ‘geheime politie-inval’, op zoek naar dertig gram drugs. Als gevolg van deze bizarre worsteling met een niet in te vullen verwachtingspatroon zocht hij de vlucht in de snelle verdoving.  Hij evolueerde van wonderbaarlijke voetballer tot volgevreten vent, die op zijn veertigste al rondliep met een hartslagmeter en op zijn vijfenveertigste een levensreddende vetschortoperatie onderging. Zijn gekwetste ziel was uitermate vatbaar voor manipulatie: drugsparty’s, seksschandalen en processen als gevolg van scheldpartijen, geweldplegingen en zakelijke banden met maffiosi.

De Uruguayaanse literator Eduardo Galeano vatte het in zijn boek ‘Glorie en tragiek van het voetbal’ accuraat samen: “Maradona droeg een last die Maradona heette. Zijn benen deden pijn, zonder tabletten kon hij niet slapen. De verantwoordelijkheid om als God in de stadions te werken, was ondraaglijk. Maar hij kon er niet mee stoppen. Hij was onderworpen aan de tirannie van de bovenmenselijke inspanning, volgestopt met cortisone, pijnstillers en toejuichingen; belaagd door de eisen van zijn bewonderaars en door de haat van de machtigen die hij had gekrenkt.”

Hand & Voet van God

Na de rode kaart op het WK 1982 en de zware blessure bij Barcelona (1983) duurde het tot in 1985 voor hij zich opnieuw bekeerde tot het geloof van de Albicelestes. Toen stond bondscoach Carlos Bilardo in Napels voor de deur. Hij verplaatste zich ook figuurlijk in het brein van de getormenteerde vedette en pokerde met de aanvoerdersband: “Ik versteende en kreeg tranen in de ogen. Ik zou die gek volgen tot in de dood.” Argentina was tenslotte zijn belangrijkste voetbalproject. Hij porde de groep stevig aan en zette hem op het juiste spoor tegen de Mundial van 1986. In de kwartfinale tegen Engeland toonde hij zich in zijn twee gedaanten. Hij wisselde de beruchte hand-van-god-goal af met zijn dribbel voor de eeuwigheid. In zijn boek doet hij het geheim uit de doeken: “Ik startte rechts achter de middenlijn, maakte de bal met de voet dood en wipte tussen Beardsley en Reid. Ik had al het Engelse doel in het oog, draaide voorbij Butcher en dan zag ik dat hun laatste man Fenwick niet kwam. Ik ging zelf naar hem toe, zijn sliding mislukte. Dan verscheen keeper Shilton en hij trapte in mijn schijnbeweging.” In de finale tegen tikte Argentinië volgens het beproefde recept West-Duitsland murw. De Mannschaft bikkelde terug met doelpunten in de 78 ste en 80 ste minuut. Maradona riep naar Burruchaga: “Hun benen zijn verdampt. We spelen de bal rond en maken ze af voor de verlenging.” Zo geschiedde: 3-2. Diego dankte God: “Ik had hem aan mijn zijde.” Diezelfde God liet hem in de steek op de Mondiale in Italië, volgens hem een strijd van één tegen allen. Hij domineerde met Napoli de Serie A – scudetto in 1987 en 1990; vice-kampioen in 1988 en 1989 – en was volksvijand nummer één, ook al omdat hij op geregelde tijdstippen de racistische tifosi uit Milaan, Turijn en Verona voor schut zette als Robin Hood van de Vesuvius. De halve finale tegen Italië in…Napels had een hallucinant decor: volle maan. De Squadra knakte na een strafschopthriller. In de aanloop naar de finale tegen Duitsland trotseerde hij allerlei pesterijen. Na het verlies (1-0) barstte hij in tranen uit, bleef wenen tot bij de uitreiking van de medaille en weigerde FIFA-baas Havelange de hand te schudden omdat hij zich door hem bestolen voelde. Hij interpreteerde het belang van het moment: hij was niet langer de beste van de wereld. Acht maanden later liep hij tegen de cocaïnelamp. Het Italiaanse sprookje eindigde in de nachtmerrie: het complot!