In deze rubriek wandelt auteur Raf Willems letterlijk en figuurlijk door de bewogen geschiedenis van het voetbal. Hij vertelt over zijn herinneringen en ontmoetingen. ‘De voetbalwandeling’ verschijnt op geregelde en vooral ongeregelde tijdstippen. Vandaag over Kevin De Bruyne. Hij zag hem voor het eerst spelen op een zachte lenteavond in 2010, toen hij op zijn achttiende écht doorbrak. En voor het laatste op een zachte lenteavond in 2021, toen zijn Champions Leaguefinale dramatisch eindigde. Hij houdt een pleidooi om zijn gezondheid te laten primeren op het resultaat van het Europees Kampioenschap.
Ik zag Kevin De Bruyne spelen. Als bij toeval zat ik op een zachte lenteavond in april 2010 op de tribune bij KRC Genk – Sporting Charleroi (3-0). Ik ontdekte daar een achttienjarige voor wie voetbal op een vorm van vermaak leek. Vrij vertaald naar wat de beroemde filosoof Johan Huizinga als ‘de spelende mens’ definieerde – als voorwaarde tot schepping van cultuur en vrijheid – zag ik daar: ‘de spelende jongen’. Die liep met enkele simpel ogende bewegingen het zwart-witte raamwerk aan flarden. Hij rammelde met de Zebravoeten dat het een lieve lust was, vanuit een natuurlijke soepelheid die me aan de jonge Paul Scholes van Manchester United deed denken.
Scholesgewijs
Paul Scholes was in die periode ‘de middenveldmaat der dingen’: hij speelde Champions Leaguefinales in 2008, 2009 en 2011 en Xavi en Iniesta – de tiki-taka-tovenaars van Barça en beste middenvelders aller tijden – kibbelden zowel om zijn shirt als om zijn erfenis. Aan die Paul Scholes dus deed de jonge Kevin De Bruyne mij denken. Hij flaneerde flairvol doorheen de middenlinie zonder zich te bekommeren om zijn positie en leek toch – Paul Scholesgewijs – alomtegenwoordig én zijn onverstoorbare zelf. Het was de eerste keer dat hij écht zijn elftal volledig domineerde en ook nog met een doelpunt het orgelpunt plaatste.
Ik zag Kevin De Bruyne spelen. Opnieuw op een zachte lenteavond elf jaar later. Intussen was hij uitgegroeid tot ‘the best midfielder in the world’. En komt hij wat mij betreft dicht in de buurt van de Ballon d’Or editie 2021. We gaan toch niet beweren dat N’Golo Kanté die verdient? KDB zat niet in de match – dat kan gebeuren – en werd er met een ‘American Football’-aanslag uit geschoffeld door de rudimentaire Rüdiger. De Duitse ‘Rambo’ – hij draagt met trots zijn bijnaam, begrijpe wie kan – schroomde zich zelfs niet om zijn intenties toe te geven: het was gewoon zijn bedoeling om hem te pakken. Voor KDB spatte de Champions Leaguedroom uit elkaar door deze op een voetbalveld volstrekt onaanvaardbare challenge. ‘Rode kaart’ concludeerde bondscoach Roberto Martinez terecht. Edoch, het bleef bij geel. Met De Bruyne verliet de verkeerde speler het veld.
Medisch onverantwoord
Stephan Keygnaert, de invloedrijkste Vlaamse voetbalcommentator, schreef op maandagochtend in zijn column in Het Laatste Nieuws: ‘Het was geen rode kaart menen wij…Misschien is Peps leger te braaf…’ Voetbal is geen oorlog, meneer Keygnaert, dat is een verzinsel van de fascistische Italiaanse dictator Mussolini die in de ‘dirty thirties’ van de twintigste eeuw de spelers van de Squadra Azzura omdoopte tot ‘soldaten’. Deze visie leeft tot vandaag in de geesten van bevoorrechte waarnemers en heeft onze sport alleen maar ellende bezorgd. Zoals de onaanvaardbare blessure van Kevin De Bruyne in de belangrijkste wedstrijd van het seizoen.
Gun hem nu de – ook mentale – rust die hij nodig heeft. Zet zijn gezondheid niet op het spel. Het is medisch onverantwoord om hem ‘klaar te stomen’. Toch niet op het veld met een ‘carbonmasker’ zeker? Laat hem gewoon thuis van het EK. Zodat volgend seizoen iemand opnieuw vanuit verwondering kan zeggen: ik zag Kevin De Bruyne spelen.
