In deze rubriek wandelt auteur Raf Willems letterlijk en figuurlijk door de bewogen geschiedenis van het voetbal. Hij vertelt over zijn herinneringen en ontmoetingen. ‘De voetbalwandeling’ verschijnt op geregelde en vooral ongeregelde tijdstippen. Vandaag over zijn favoriete speler George Best, die 75 jaar geleden op 22 mei 1946 werd geboren. Een week na zijn 22e verjaardag won ‘The Fifth Beatle’ met Manchester United de Europa Cup der Landskampioenen en werd hij uitgeroepen tot Ballon d’Or. Toen was het eigenlijk al voorbij. Een mijmering over zijn drankprobleem en zijn moedercomplex.
Vandaag zou George Best zijn 75e verjaardag hebben gevierd. Mijn favoriete voetballer werd geboren op 22 mei 1946. Helaas overleed hij op zijn 59ste in 2005. Als bij een groot staatsman informeerde de BBC het publiek over zijn gezondheidstoestand tijdens de laatste uren van zijn leven. Zijn dood schokte de wereld en tienduizenden woonden in de bittere koude zijn begrafenis bij in de straten van zijn geboortestad Belfast.
Demon wodka
George Best kreeg op 22e de Ballon d’Or: Europees Voetballer van het Jaar in 1968. Met hem had Manchester United eindelijk de Europa Cup der Landskampioenen gewonnen. In de periode 1964-1968 transformeerde Old Trafford in ‘The Theatre of Dreams’. De legendarische coach Matt Busby noemde het als volgt: ‘Spiritual and transcendent football.’ De wereld lag aan de voeten van de heerlijke jonge god die niets voor niets the fifth Beatle werd genoemd. En zijn populariteit bij jonge meisjes evenaarde die van Lennon & McCartney.
Van dan af ging het echter mis met hem en bij zijn overlijden in 2005 dreigde hij als één van de beroemdste Britse alcoholisten de geschiedenis in te gaan. Terwijl hij toch één van de briljantste voetballers van de twintigste eeuw kon zijn geweest. Hij had zijn plaats in een kwartet met Pelé-Johan Cruijff en Diego Maradona.
De demon ‘wodka’, vermengd met zoete limonade, nestelde zich van zijn zeventiende verjaardag af geruisloos en genadeloos in zijn leven. Hij vertoonde snel de karakteristieke, tegenstrijdige symptomen van de alcoholicus: een groot ego met weinig zelfvertrouwen. Best dronk omdat hij zichzelf een nietsnut achtte. From poor Belfast Boy to football’s first pop star. Hij worstelde met zware geestelijke druk. Om zichzelf te transformeren van mister nobody tot George Best deed hij beroep op de drankduivel, telkens weer.
Algemeen bezit
Minder bekend, maar des te meer tragisch, sneed tegelijk het schuldgevoel voor zijn moeder doorheen zijn hele psyche. Omdat hij op zijn vijftiende het ouderlijk huis verliet richting Manchester. Omdat zijn moeder zijn losbandige levenswandel niet aanvaardde. Omdat hij ‘afwezig’ bleef bij haar drankverslaving tussen 1970 en 1978. Tenslotte na haar dood, tot aan zijn dood. De kleine George vergezelde moeder Anne elke zaterdag naar haar hockeywedstrijd. Zij benaderde de top en greep slechts door de oorlogsjaren naast een internationale carrière. Anne dribbelde met de stick, George met de tennisbal. Ze was de 43 voorbij wanneer ze beviel van haar zesde kind. Ondanks de financiële steun van George had de familie het niet breed. Het loon van vader Dick, scheepswerfarbeider, volstond niet om de vijf kinderen op te voeden. Anne miste haar zoon. Ze kon niet verwerken dat hij algemeen bezit werd terwijl zij hem amper zag. Omdat George met zijn escapades steeds meer de schandaalpers voedde, vluchtte ze op haar beurt in de drank.
Zij dronk omdat haar zoon dronk. Zonder dat iemand het merkte. Op haar veertigste sloeg de verslaving toe. Ze stierf acht jaar later. De verwoestende carrière van Best deed hem zijn moeder veronachtzamen en verwaarlozen. Hij was opium voor het volk en zij kwijnde weg bij de media-attentie voor haar zoon. Op 12 oktober 1978 verloor ze het gevecht met het leven. George beantwoordde de verzuchtingen van zijn zussen om over te komen en bij haar te zijn niet en zocht steeds een andere uitvlucht voor zijn afwezigheid. In Bestie. The authorized Biography biechtte hij in 1998 op dat twintig jaar na haar dood de pijn om het verlies nog hevig brandde.
Artiest
George Best en de bal: bekoring, verlokking, verleiding. If football is an art, I was an artist. Zo rondde hij zelf één van zijn vele biografieën af. Helaas met een onuitroeibare drift naar zelfvernietiging.
En toch houden we liever vast aan die ene scène uit een voetballeven van het verleidende genie. Belfast, 22 oktober 1970. De grote Gordon Banks is boos. De Engelse doelman, op dat moment de beste van de wereld, kijkt radeloos om zich heen. Noord-Ierland-Engeland. Banks drijft met de bal, neemt hem vast, brengt hem naar de punt van de schoen. George Best slentert achteloos langs hem om. Op het ogenblik dat de bal even in het ijle zweeft, die fractie van een seconde tussen hand en voet, slaat Best toe. Hij tikt de bal uit het luchtledige, dribbelt om Banks heen en scoort! Doelpunt afgekeurd! En toch, Best raakte Banks niet en de bal was vrij. Virtuositeit in de virtuele realiteit. George Best Leeft! Laten we hem zo in de herinnering houden.
