DE VOETBALWANDELING (16)
In deze rubriek wandelt auteur Raf Willems letterlijk en figuurlijk door de bewogen geschiedenis van het voetbal. Hij vertelt over zijn herinneringen en ontmoetingen. ‘De voetbalwandeling’ verschijnt op geregelde en vooral ongeregelde tijdstippen. Vandaag over hoe hij Hans Vanaken de voorbije zeven jaar zag evolueren tot volwassen voetballer, die toch zijn eeuwige ‘touch of fantasy’ blijft behouden.
Veertiende keer, goede keer! Na dertien ‘verplaatsingen zonder zege’ kon Club Brugge op 28 september 2021 voor het eerst winnen op ‘Duitse bodem’. De stuntzege tegen Rasenballsport – Red Bull – Leipzig was bovendien gebaseerd op de voetbalstijl van het huis. Die wordt vandaag gedoceerd door Hans Vanaken, met voorsprong de beste speler van de Belgische competitie.
Hans Vanaken bracht Club op 1-1 in Leipzig en toonde de twee gedaanten van de volwassen voetballer: in de eerste helft de spelmaker die Club dirigeerde en boven RD tilde; in de tweede helft de controleur die het tempo – en vooral de vertraging – dicteerde.
Hang naar fantasie
Momenteel heeft hij het statuut van volwaardige internationale topspeler, maar de speelsheid en hang naar fantasie blijven aanwezig in zijn optreden. Een genot om naar te kijken, tegelijk geniet hij van zijn voetballeven. Vanaken lijkt een zondagskind, een onbezorgde jongen die vanuit ‘vrijheid-blijheid’ aan het voetballen gaat. De lange Hans loopt telkens zijn lijnen. Hij is een ranke verschijning en loopt ‘in rechtopstand’. Gedurende zijn wedstrijden speelt zich vaak hetzelfde patroon af: de jacht op de bal, al is dat meestal eerder stoorwerk zonder agressie. Vervolgens stelt hij zich aanspeelbaar op aan de middencirkel. Na enkele minuten verhuist hij naar een andere plaats in zijn zone. Dat zoneverdedigen lijkt tot op de millimeter getimed. Van daaruit begint Vanaken tussen vier tegenspelers aan de rand van de cirkel de bal te vragen.
Vanaken voert in het eerste kwartier vooral activiteiten voor het eigen doel uit. Vrijlopen, bal krijgen, ter hoogte van de middenlijn afhaken, zelden het contact zoeken. Kijken hoe het spel zich ontwikkelde met oog voor het vermijden van een tegendoelpunt. Dat verandert met het verstrijken van de tijd.
Op het ogenblik dat Club de controle beet heeft over de offensieve bevliegingen van de tegenpartij, verschuift de positie van Hans Vanaken. Dan belandt hij meestal in het offensieve compartiment van de box-to-box en opent hij zijn recital met een subtiele halve draai – eerder een rondo – ter hoogte van het strafschopgebied: a touch of fantasy. De versnelling hapert aanvankelijk al eens maar dat verandert vanaf het moment dat hij – met de typische Vanakenpose – de bal tussen drie tegenstanders gaat opvragen én goed in ontvangst neemt. Eens de partij aan het kantelen slaat, durft hij wel eens vier opeenvolgende overstapjes uitvoeren en de powerplay regisseren. Tegen het einde van de match biedt hij meestal een recital van driehoekjes, dieptepasses en één-tweetjes vanuit stilstand. Tussendoor maakt hij de keuze voor enigszins hoogmoedige boogjes van meer dan dertig meter ‘achteruit’.
In de sporen van de grootsten
Deze kwaliteiten openbaarden zich voor het eerst echt op de dag van het oordeel, 15 mei 2016. Iedereen stelde zich de vraag of het blauw-zwart na elf jaar opnieuw zou lukken? De hoop leefde in de harten maar de topper tussen Club en Anderlecht bleef lang in evenwicht. Nadat Hans Van Aken zich meester had gemaakt over het middenveldspel liep Club uit tot 2-0 en rond het uur kopte hij zelf een wegdraaiende ‘flank’ van Vormer voorbij doelman Proto. Hij werd de man van de match der matchen voor Club Brugge. En van dan af steeg zijn status voortdurend. In 2018 nam hij het leiderschap van het elftal langzaam over van Ruud Vormer. Zijn aandeel in de nieuwe landstitel van Club was overdonderend: elf doelpunten, elf assists. Het leverde hem ook een individuele prijzenregen op: Profvoetballer van het Jaar en Gouden Schoen. Dankzij goede prestaties in Europa in 2019 verkoos men hem opnieuw tot Gouden Schoen. Twee keer na elkaar winnen, daarmee stapte hij in de voetsporen van drie van de allergrootste Belgische voetballers: Paul Van Himst, Wilfried Van Moer, Jan Ceulemans.
Na het WK 2018 behoort hij ook tot de vaste kern van de Rode Duivels. En de volgende stap heeft hij de voorbije maand gezet met opvallende optredens tegen onder meer Estland (2-5) en Tsjechië (3-0). Wordt hij volgende week de verrassing van de eindronde van de Nations League?
Intussen blijft hij ondanks het succes toch vooral ‘Hans Vanaken ten voeten uit’: een jongen met een gezonde maar onopvallende arrogantie. Iemand die geniet van zijn voetballeven en terwijl zijn lijnen loopt. Hans Vanaken, het voetballeven met ‘a touch of fantasy’.
