Een doelpunt afkeuren omdat er sprake zou zijn van een paar centimeter buitenspel is onzin. Dat staat nu wetenschappelijk vast. Een videoref beschikt niet over de apparatuur om een ‘close call’ te doen en kan nooit met zekerheid zeggen dat het offside is. De beelden uitvergroten is dus totale onzin.
De camera’s die de VAR gebruikt maken 50 frames (beelden) per seconde. Tussen ieder frame zit er 0.02 seconde. Als een spits 23,4 kilometer per uur loopt richting doel (een normaal sprintje) verplaatst hij zich tussen beide beelden in 13 centimeter. Indien hij op frame B 2,4 cm voorbij de laatste verdediger staat, betekent dit dat hij op frame A, 00.2 seconden eerder dus, 10,6 cm onside staat.
Een VAR moet het frame gebruiken dat onomstotelijk toont dat de bal wordt gespeeld, maar de bal wordt bijna zeker gespeeld op een punt tussen beide frames in. Bij Linz-Club Brugge werd bij de aanval die tot de penalty van blauw-zwart leidde eerst een beeld (frame) getoond waarbij de aanvaller buitenspel staat en aan de rust verscheen een nieuw beeld waarbij er geen sprake was van buitenspel.
Een videoref kan niet met honderd procent zekerheid bepalen wanneer de bal exact werd gespeeld (0.02 seconden vroeger of later) en dat betekent dat er in ons voorbeeld foutenmarge is van 13 cm wanneer iemand 2,4 cm buitenspel staat. De foutenmarge zal zelfs groter zijn als de aanvaller zich sneller richting doel beweegt of de laatste verdediger een stap vooruitzet.
De ‘buitenspellijn’ in het voetbal moet dus met een korrel zout worden genomen. Een doelpunt mag alleen afgekeurd worden als er geen twijfel kan bestaan dat de aanvaller buitenspel staat. De Engelse Premier League werkte tien jaar terug met het ‘principe’ van ‘daylight’ tussen verdediger en aanvaller. Dat wil zeggen dat er tussen beiden sprake moet zijn van een open ruimte. Het lijkt een goed idee dat de VAR ook daglicht moet zien tussen beide partijen vooraleer in actie te komen.
1 reactie
Pingback: sci-diyala