Frank (tegen de stelling): Die Wim Frijns… dat is me er eentje. Opeens was hij wereldnieuws in eigen land, totdat de fratsen van Joost Klein en niet veel later de miljoenen van Plasterk hem rücksichtslos zonder douze points van de trending topics-troon stootten. De beelden van de dubbele feestvreugde in het Parkstad-stadion – beide keren onterecht -, krijgen vast een plek in het Kerkraads collectieve geheugen, naast de eerste bekerwinst op 8 mei 1996, de aankondiging van de mijnsluitingen door Joop den Uyl en het kopdoelpunt van Dick Nanninga tijdens de WK finale in en tegen Argentinië. De stadionspeaker was even de weg kwijt op die bewuste avond en riep maar wat. Niet echt handig, maar maken we niet allemaal wel eens een fautje? In Den Haag zijn we gewend aan mensen die maar wat roepen, met vergelijkbare blinde euforie bij hordes onthoofd pluimvee tot gevolg. Sterker nog: degene die in onze residentie het hardst maar wat roept, maakt de grootste kans om als eerste op het schild gehesen te worden. Pek & veren voor Wim Frijns zijn wat mij betreft dus allerminst nodig en dat geldt evenzeer voor een verbanning naar zijn frietkot.
Welbeschouwd zijn er met zijn slip of the tongue in het Roda-stadion geen slachtoffers gevallen. Zijn activiteiten in de snackbar daarentegen leveren des te meer gevaar op voor de volksgezondheid: iedere picanto, berehap of viandel die in de Zevende Hemel over de toonbank gaat verhoogt de kans op allerlei ernstige aandoeningen. Daar zit je als gekwelde koempel al helemaal niet op te wachten… dan nog liever een paar jaar op kille maandagavonden de wedstrijden tegen Telstar en Jong FC Utrecht uitzitten. Maar wel met de vertrouwde stem van een uitgeslapen Wim Frijns, ondersteund door een geüpdatete internetrouter en een ouderwetse transistorradio als backup
Peter (voor de stelling): Maastricht en Kerkrade, hemelsbreed ongeveer 25 kilometer van elkaar verwijderd. Toch is er geen klik tussen de bewoners van beide steden. Net zoals Randstedelingen vaak met dedain spreken over mensen uit andere delen van het land, doen Maastrichtenaren dat over Kerkradenaren. Het verklaart wellicht ook de slechte verstandhouding tussen de voetbalclubs MVV en Roda JC. Het berust echter allemaal op vooroordelen, want er is helemaal niets mis met Kerkradenaren.
Bij een vroegere werkgever was een ict-bedrijf uit Kerkrade verantwoordelijk voor de automatisering. Als een pc niet wilde opstarten, konden medewerkers bellen met een helpdeskmedewerker in Kerkrade. De eerste vraag die de helpdeskmedewerker dan altijd stelde: ‘Hat uur d’r sjtekker eingesjtoche?’
Wat een geweldige start van de probleemanalyse: is de stekker wel ingestoken? En verdikkeme, soms was de poetsvrouw de avond van tevoren te ijverig bezig geweest en zat een stekker niet meer goed in het stopcontact. Het geeft aan dat Kerkradenaren zaken niet moeilijker maken dan ze zijn. De mensen in deze streek zijn wel wat gewend in de loop der jaren. De mijnindustrie, waaraan Roda de naam ‘koempelclub’ heeft te danken, floreerde hier ooit. De sluiting van de mijnen liet diepe sporen na. Veel mensen bleven achter met gezondheidsproblemen en de welvaart daalde. Roda heeft zich echter altijd staande weten te houden en dat heeft veel te maken met de sterke mentaliteit van de mensen uit deze regio.
Naast stadionspeaker is Wim Frijns ook eigenaar van snackbar ‘De Zevende Hemel‘ in Kerkrade. Opvallend genoeg staat er geen ‘zoervleisj’ op de menukaart, terwijl dat in Limburg wel gebruikelijk is. Voor de Rodafans was het echter wel zuur wat er gebeurde aan het einde van de wedstrijd tegen Cambuur. Doordat Wim meldde dat FC Groningen verloren had van Telstar, raakten de fans in extase en bestormden het veld. Roda terug in de Eredivisie! Helaas, de vreugde maakte al snel plaats voor teleurstelling, toen bleek dat de melding niet correct was. Na dit fiasco merkte je dat er iets knapte bij de Rodaspelers en dat alsnog promoveren een probleem zou worden. Wim Frijns was vrij rustig toen hij na de bewuste wedstrijd werd geïnterviewd over het voorval. Slecht internet was het excuus. Daar waar de spelers en de fans door de hel gingen, kon Wim bijkomen in ‘De Zevende Hemel’. Hoe wrang kan het zijn, zeker nu we weten dat Roda tegen Groningen en daarna tegen NAC de promotie definitief verspeelde. Maar ook hiermee weet men in Kerkrade wel raad. Wim mag in ‘De Zevende Hemel’ gaan oefenen op het maken van zoervleisj, terwijl Roda volgend seizoen opnieuw de jacht start op promotie naar de Eredivisie. ‘Kunt waal jot!’
