Paris Saint-Germain-middenvelder Idrissa Gueye ligt onder vuur. De Senegalees weigerde het speciale regenboogshirt van PSG te dragen ter ondersteuning van de LGBTQ+gemeenschap. Frank en Peter gingen op onderzoek uit. Hun opinies zijn weer grandioos.
Frank (tegen de stelling):
Afgelopen week kon je de tv niet aanzetten of de krant open slaan – twee activiteiten die 50-plussers nog bekend in de oren klinken – of het ging over de verwijderde sms’jes van Mark Rutte. Vlak daarvoor liepen de media te hoop tegen een kaars van Johan Derksen, een incident van 50 jaar geleden. Nu wordt van ons verwacht dat we het gaan hebben over het al dan niet dragen van een streepjestrui, terwijl ik dacht dat Peter en ik waren ingehuurd om de wereldproblematiek te analyseren en van oplossingen te voorzien. Niets van dat alles: we drijven af van de essentie en vermoeien ons met randverschijnselen. Het voetbal staat onderhand bol van symbooltjes, statements en ludieke acties tegen racisme, oorlog & geweld, discriminatie …, maar het is hoogst twijfelachtig of het tij hiermee wordt gekeerd, sterker nog: soms lijkt het alsof de maatschappelijke tegenstellingen alleen maar toenemen en de uitwassen heftiger. Het geweld tegen hand in hand lopende homostellen in onze eigen hoofdstad is hier een triest voorbeeld van.
Ik ken Idrissa Gueye niet persoonlijk, laat staan dat ik in zijn hoofd kan kijken. Misschien is hij de meest tolerante en ruimdenkende speler uit de PSG-selectie, maar hij komt nu eenmaal uit een land waar er zware straffen staan op uitingen van homoseksualiteit. Grote kans dat het eerstvolgende bezoek aan zijn moeder na deze actie dan eindigt in een donkere politiecel van Dakar, met nada noppes uitzicht op zon, regen of een combinatie van beide. Als deze speler om die plausibele reden moeite heeft met aantrekken van een gelegenheidsshirt parkeer hem dan een wedstrijdje op de bank of tribune, het is echt niet zo dat PSG gebukt gaat onder een tekort aan personeel, zoals de Ketheltunnel, Schiphol, de onderwijs- en zorgsector, installatiebureaus, horeca etc. In de tijd dat je eerst nog op een sollicitatiegesprek moest verschijnen heeft het weigeren om een (apen)pak met stropdas te dragen mij nog eens een baan gekost, maar dat is een ander verhaal.
Het is mij te gemakkelijk om collectief schande te spreken over deze Senegalees. Als de wereld dan toch per se verbeterd moet worden, laten we dan vooral bij onszelf beginnen en de Oranje-selectie niet met laffe regenboogschoenveters laten opdraven in het o zo homo/vrouw/vreemdeling-vriendelijke Qatar, ook niet in een roze warming-up shirt, maar gewoon NIET ….
Peter (vóór de stelling):
Wat een ophef over het dragen van een regenboogshirt. In het wielrennen is dat tenue een beloning voor de regerend wereldkampioen. Nog nooit heeft iemand zich daar druk om gemaakt. De drager is er trots op, om in het shirt te mogen rondrijden. Nu in het voetbal met een regenboogshirt actie wordt gevoerd tegen homofobie is er een goed betaalde voetballer die weigert om het regenboogshirt te dragen. De naam regenboogshirt is trouwens een beetje overdreven. Alleen het rugnummer was in een regenboogdesign opgemaakt. Waar hebben we het dan over?
In het voetbal gaat het tegenwoordig over van alles, behalve over wat we op het veld zien. Gigantische transfersommen, grensoverschrijdend gedrag, het verbannen van landen uit de diverse competities en de inzet van elektronica zijn voorbeelden van de zaken die het afgelopen jaar aandacht kregen. Dat is toch zonde, terwijl er zo veel moois op de velden te zien is. Real Madrid dat een aantal fantastische wedstrijden speelt tegen PSG, Chelsea en Manchester City en dan ook nog, dankzij Courtois, de finale wint van Liverpool. De bloedstollende ontknoping in de Premier League, die Guardiola wellichteen paar jaar van zijn leven heeft gekost. De ontsnapping van Fortuna Sittard met Zian Flemming die niet alleen scoort, maar ook compassie toont met een medespeler die een moeilijke periode doormaakt vanwege de ziekte van zijn broer. Feyenoord dat een Europese finale bereikt, maar ook de tranen van Mourinho na de winst van zijn ploeg.
Het zijn al die mooie momenten die bij mij overheersen. In de voetbalpraatprogramma’s op tv wordt echter oeverloos gezwamd over randzaken. De dickpics van Overmars en de film over Van Gaal horen echter thuis bij Shownieuws en RTL Boulevard, maar niet bij een voetbalprogramma.
Geloof en sport: net als geloof en politiek is het geen goede combinatie. In het geloof van Idrissa Gueye is geen plaats voor homoseksualiteit. Natuurlijk staat het Gueye vrij om een bepaald geloof te belijden. Op het moment dat een geloof echter iets voorschrijft dat ingaat tegen onderlinge verdraagzaamheid is een grens bereikt.
Gueye spekt zijn bankrekening bij PSG, dan moet hij zich ook aanpassen aan de normen en waarden van die club en dat regenboogshirt aantrekken. Of zou Idrissa misschien een heel andere reden hebben om het shirt niet te dragen? Laatst zag ik namelijk een Engels filmpje waarin politiepaarden in Sheffield weigerden om over een, in regenboogkleuren geverfd, zebrapad te lopen (https://www.telegraaf.nl/video/1740126784/). De paarden waren niet homofoob, maar panisch voor al die kleuren. Misschien heeft Idrissa daar ook last van!
Uit: de Pingelieër
