Frank (tegen de stelling): U kent vast de gevleugelde uitdrukking die poëten en vrijbuiters als Peter en ik veelvuldig bezigen tijdens onze jaarlijkse redactietripjes in binnen-, maar vooral buitenland: ‘what happens on the road, stays on the road’…. Onze columns zouden meteen een stuk smeuïger zijn als een van ons uit de school klapte. Analoog hieraan valt ook wat te zeggen voor ‘what happens on the pitch, stays on the pitch’.
Zoals wel vaker ontbrak het mij aan tijd om uitgebreid onderzoek te doen naar de ware toedracht van dit voorval, maar ik begrijp dat Genk (of Gent, ik gooi die twee altijd door elkaar) een onterecht verloren wedstrijd wil laten overspelen op grond van twee precedenten uit een donkergrijs verleden. En dan hebben we het over een potje in 2005 in Oezbekistan en tien jaar later een dames U19-interland tussen het ene land en een willekeurig ander land.
Een beter bewijs van de schadelijke gevolgen van Westmalle tripel op de vroege ochtend in combinatie met oesters of mosselen is nauwelijks denkbaar… als we aan dit soort zottigheid
gaan beginnen kan de hele voetbalgeschiedenis wel worden overgespeeld…
ik noem maar Maradona’s ‘hand van God’, de legendarische handsbal van Thierry Henry tegen Ierland, het niet toegekende doelpunt van naamgenoot Lampard tegen Duitsland, de fopduik van Robben tegen Mexico… dat waren nog eens VAR-momenten, lieve lezertjes. Maar eerlijk gezegd zijn deze heerlijke oneerlijkheden wel de gebeurtenissen die voor eeuwig in het collectieve geheugen staan gegrift en juist bijdragen aan de broodnodige dramatiek van een sport. Spijtig dat de VAR hier tegenwoordig met hun timmermansogen strepen doorheen zet. Het inschakelen van de rechterlijke macht om dubieuze beslissingen aan te vechten is helemaal de kolder ten top.
Een verdict uit Zeist (dan wel Tubeke voor onze Vlaamse lezers) duurt vaak al eindeloos, een juridische procedure kan zelfs jaren in beslag nemen. En stel je voor dat de Rode Duivels erachter komen dat wij de moeder aller Schwalbes van Hölzenbein aanvechten om alsnog de wereldtitel van 1974 op te eisen? Gegarandeerd dat de Belgen ons dan in een nuchtere bui ongenadig terugpakken met het onterecht afgekeurde doelpunt van Jan Verheyen in de dying seconds van de beslissingswedstrijd in aanloop naar datzelfde WK:
https://nos.nl/video/656104-wk-kwalificatie-1974-nederland-belgie …
Kortom als we hieraan beginnen is het einde zoek. Schud na 90 minuten elkaars hand, wissel desnoods bezwete shirts uit, wens eenieder een goed weekend en ga over tot de orde van de dag. En mocht het arbitrale trio het tijdens de reguliere speeltijd écht niet weten… kies dan voor een alternatieve oplossing die op menig schoolplein haar waarde ruimschoots heeft bewezen en die inmiddels ook is doorgedrongen tot het moderne profvoetbal: efkes ‘Steen, Papier, Schaar’… en door.
Peter (voor de stelling): Het Belgisch Arbitragehof voor de Sport heeft een definitief oordeel geveld: de wedstrijd Anderlecht-Genk hoeft niet overgespeeld te worden. Beroep hiertegen is niet mogelijk. Desondanks vraagt de redactie om een second opinion van zijn twee Wijzen. We moeten deze keer dus op de stoel gaan zitten van mr. Frank Visser, de man die voor elk geschil een oplossing vindt. Geen gemakkelijke opgave!
Omdat in Nederland weinig aandacht is voor de Belgische competitie, toch maar even een terugblik op het voorval tijdens de wedstrijd Anderlecht-Genk. Bij een strafschop die in eerste instantie gestopt wordt door de keeper van Anderlecht, scoort een andere speler van Genk alsnog uit de rebound. Te vroeg ingelopen, is het oordeel en dus wordt de goal afgekeurd. Dat ook een speler van Anderlecht te vroeg was ingelopen, was de VAR ontgaan. De strafschop had dus overgenomen moeten worden. Anderlecht won de wedstrijd en Genk ging in beroep en wilde de wedstrijd laten overspelen. Discussies over de beslissing van de arbiter zijn van alle tijden. Voor mijbegon het in de jeugd waarbij de rol van scheidsrechter vaak vervuld werd door de leider van de tegenpartij. De goeden niet te na gesproken, maar er liepen vaak personen rond die bewust hun eigen team een handje hielpen.
Toen later de onafhankelijke scheidsrechters kwamen, werd het al een stuk beter, maar soms trof je toch mannen die hun voorkeur voor een bepaald team duidelijk lieten merken. Van professionele scheidsrechters in het betaald voetbal mag je echter volledige onafhankelijkheid verwachten. Omdaarnaast grote fouten van de scheidsrechters voor eens en altijd te voorkomen werd de VAR in het leven geroepen. Maar wat als die VAR zelf de mist ingaat? Het BAS stelt terecht dat een scheidsrechter geen robot is en ook fouten kan maken. Wanneer de VAR niet ingrijpt, moet de beslissing van de scheidsrechter daarom ook geldend zijn. Beroep hiertegen moet niet mogelijk zijn. Een andere situatie ontstaat echter wanneer de VAR wel ingrijpt, maar fout oordeelt. De VAR kan op zijn gemak een situatie tientallen keren terugkijken. Dan moet het uiteindelijke oordeel voor geen andere interpretatie vatbaar zijn. Blijkt dit toch het geval, dan moet de benadeelde partij in beroep mogen gaan en in het gelijk worden gesteld. In tegenstelling tot de scheidsrechter, die in een fractie van een seconde moet beslissen, mag van een VAR geen fout oordeel geaccepteerd worden.
Het vorenstaande kan ertoe leiden dat de VAR zich eindelijk minder bezighoudt met futiliteiten en zich alleen concentreert op de echte blunders van scheidsrechters. Als de VAR zich niet had bemoeid met de strafschop van Genk, was het doelpunt goedgekeurd en had geen haan ernaar gekraaid. Je zag het aan keeper Schmeichel na de ingeschoten bal: totaal geen protest!
Om met Mr. Frank Visser af te sluiten: ‘Dit is mijn uitspraak en daar moet u het mee doen!’
