De grootste club van de wereld?

26 mei 1999, een datum die elke fan van Manchester United nooit zal vergeten. Een dag na mijn 37e verjaardag en precies een maand voor mijn huwelijk versloegen de Reds in de finale van de Champions League op Nou Camp Bayern München met 2 doelpunten in de toegevoegde tijd. Ole Gunar Solskjaer nam de winnende treffer voor zijn rekening en maakte zich meteen onsterfelijk.

Het waren de mooiste dagen uit mijn leven als voetballiefhebber. Vier dagen eerder zag ik hoe United in de Cup Final voetballes gaf aan Newcastle in het oude Wembley.

Na die treble werd Alex Ferguson volkomen terecht geridderd tot Sir Alex Ferguson. In die dagen liet hij Manchester United heerlijk voetballen met veel inzet en beweging, gekruid met prachtige doelpunten en gedragen door de klas van 1992. Ryan Giggs, Paul Scholes, David Beckham, de Neville brothers en Nicky Butt waren allemaal producten van de befaamde academy.

Sir Alex was een geweldige motivator die er vrijwel altijd in slaagde om zijn team op scherp te zetten. Hij gaf weinig geld uit op de transfermarkt en trok volop de kaart van de jeugd. Met succes.

Als lucky devil had ik in die tijd een abonnement op Old Trafford. Ik vloog toen vaak naar Manchester om te genieten van magische Champions League-avonden zoals die onvergetelijke 3-3 tegen Barcelona.

Samen met assistenten als Brian Kidd, Steve McClaren en Carlos Queiroz bezorgde Sir Alex de meest gelauwerde club van Engeland 13 titels in 26 jaar en 2 Europese triomfen. De grootste manager aller tijden.

2 Europese triomfen na de eerste beker met de grote oren in 1967, het is veel te weinig voor een club die zich graag de grootste en de rijkste in de wereld noemt. Zeker wanneer je het vergelijkt met andere grootheden als Real Madrid en Barcelona. Europees zat er veel meer in maar het leek alsof Ferguson en met hem de hele club vooral tevreden waren met Engelse roem, gefocust op 20 titels om het record van het grote Liverpool te breken, wat ook gelukt is.

2005 was een keerpunt. De club werd voor veel geld verkocht aan de Glazer familie en kreeg ook een beursnotering. Ik was niet tegen een overname zolang het sportieve maar bleef primeren. En precies daar liep het fout. Vandaag begrijp ik beter waarom er toen zoveel protest was.

De Amerikanen houden niet van Manchester United en gebruiken de club als melkkoe. Ze zetten zelfs een stuk van de overnameprijs op de balans waardoor ManU opgezadeld werd met hoge schulden die nog lang niet afgelost zijn. Bovendien zuigen ze elk jaar miljoenen aan commissies uit de clubkas.

Ik heb nooit begrepen dat Sir Alex dit allemaal liet passeren. In die periode was er weinig geld voor transfers en toch benadrukte Ferguson keer op keer dat hij alle steun kreeg van de nieuwe eigenaars.

Er werden kapitale fouten gemaakt. De jeugdwerking ging achteruit en rebel Roy Keane werd als centrale aanjager nooit vervangen. De Champions League van 2008 en de vele titels gaven een vertekend beeld. Zo werd Gerard Piqué voor wel heel weinig geld terug verkocht aan Barcelona, Ronaldo ging voor 83 miljoen euro naar Real, Tevez mocht zelfs gratis naar City en wat dan gezegd van Paul Pogba? In 2009 weggeplukt bij Lille en 3 jaar later voor een opleidingsvergoeding naar Juventus… Omdat Ferguson ruzie had met zijn manager Raiola, die garanties eiste voor zijn cliënt. Onbegrijpelijk dat de toen nog jonge Pogba maar vooral Piqué onder Ferguson nauwelijks mochten spelen.

De verloren Champions League finales van 2009 en 2011 tegen Pep en co waren een teken aan de wand. Wayne Rooney was een superspits maar vooral centraal in het midden kwam Manchester United tegen de sterren van Barcelona kwaliteit tekort. Mij zal altijd bijblijven hoe Ferguson na het verlies in Rome stond te lachen met Guardiola. Ik was er ziek van. Waar was die honger?

In 2013 ging Sir Alex met pensioen. Maar niet zonder eerst mee zijn opvolger aan te wijzen.
En ook dat was geen voltreffer. David Moyes kwam over van subtopper Everton en kreeg meteen een contract van 6(!) seizoenen…
CEO Ed Woodward toonde toen al zijn onkunde op de transfermarkt en Moyes mocht na minder dan een seizoen beschikken. Ik had het niet anders verwacht. Ook zijn onbegrijpelijk gekozen opvolgers Louis van Gaal en José Mourinho konden het tij niet keren. Ineens was er geld te veel en het regende slechte transfers. Sportief zakte de rijkste club van de wereld helemaal weg.

In december werd dan maar good old Ole Gunar Solskjaer teruggehaald. Als trainer heeft de Noor nauwelijks iets bewezen maar zijn intrede mocht zeker gezien worden. De spelers reageerden als bevrijd na het defensieve en horizontale voetbal onder Van Gaal en vooral Mourinho. Maar intussen weten we al beter. Sinds Solskjaer voor 3 seizoenen bijtekende kan Manchester United nauwelijks nog wedstrijden winnen met als voorlopig dieptepunt de blamage in Barcelona. Het ‘Ole at the wheel’-effect lijkt nu al uitgewerkt en zonder finish bij de eerste vier hebben de Glazers het gedroomde excuus om in de zomer niet te investeren in de nochtans broodnodige kwaliteit.

Nog erger is dat de beste spelers (De Gea, Rashford en Pogba) aangekondigd worden bij andere clubs. Zij beseffen wellicht dat Manchester United vandaag vooral een commerciële club is die zonder voetbalvisie voort teert op de drama’s en successen uit het verleden.

Sinds 1985 miste ik geen enkele finale live, afgezien dan van de bekerfinale van 1996 met de winninggoal van King Cantona tegen Liverpool, die dag keek ik gelukkig samen met mijn papa die kort nadien stierf.

Intussen blijven de fans maar komen, geen enkele club heeft meer supporters dan Manchester United, gemiddeld zakken er elke wedstrijd meer dan 75.000 af naar het Theatre of Dreams. Zij zijn de echte rijkdom van de club. De vraag is alleen hoe lang nog…

Erik Abts.