Anderlecht-archivaris Franky De Meyer leverde de beelden voor het boek Eeuwige 25 Anderlecht. Het is dus zeker zijn boek. Hij bezocht de nog levende paars-witte legendes het voorbije jaar om hen het boek persoonlijk te overhandigen. Hij werd overal hartelijk ontvangen. In deze rubriek brengt hij om de veertien dagen het verhaal van zijn bezoeken. Eeuwige 25 Anderlecht is hier te koop.
‘Ludo Coeck. Ik heb een speciale band met hem. In oktober 2010 herdachten we de 25ste verjaardag van zijn overlijden. Het Cultureel Centrum Antwerpen stelde een online fototentoonstelling samen, aan de hand van de plakboeken van zijn zus Suzy. Ik contacteerde het centrum maar kreeg daar te horen dat het telefoonnummer van Suzy niet mocht worden doorgegeven. Ik vroeg hen of ze haar een mail van mij wilden sturen. Twee weken later rinkelde de telefoon. Aan de andere kant van de lijn hing Suzy Coeck.
Ze had mijn mail met interesse gelezen en bleek onder de indruk van mijn verzameling. Ze stuurde me een shirt met het rugnummer tien. Uiteraard ontbreekt Ludo niet in de Eeuwige 25 van Anderlecht en uit dankbaarheid besloot ik om haar vele jaren later mijn boek te overhandigen. Ik contacteerde haar opnieuw en Suzy nodigde me uit bij haar thuis. Ik werd er hartelijk ontvangen en deze ontmoeting greep mij emotioneel bijzonder aan. De liefde voor haar overleden broer blijft bijzonder groot.
Het gemis om Ludo voelt ze nog elke dag. Met fierheid vertelde Suzy over onze Ludo. Die woorden bleven mij bij, vooral omdat ze die “op zijn Antwerps” uitsprak. Ze maakte me duidelijk hoe sterk hun band was toen ze haar verhalen vertelde over hun kindertijd, jeugdjaren, opvoeding enzovoort. Ik onthield dat Ludo een fantastische persoon was met een groot hart. Hij kon blijkbaar met iedereen overweg en altijd en overal met de glimlach. Hij werd door iedereen graag gezien. Met aandacht las Suzy de pagina’s van haar broer in het boek. Daarna keek ze met veel bewondering naar Ludo’s foto’s uit mijn verzameling.
Ik vertelde haar dat onze ontmoeting ook voor mij een merkwaardig moment was. Omdat er raakpunten waren tussen ons. Ik bezocht immers mijn allereerste wedstrijd van Anderlecht in het stadion van Berchem Sport. Het was het seizoen 1980-’81, Ludo Coeck speelde toen tegen zijn oorspronkelijke ploeg. Enkele jaren geleden keerde ik terug naar het Rooistadion. Om foto’s te nemen als aandenken aan mijn eerste match. Ik bezocht ook het graf van Ludo, net als de kerk waar de uitvaart van Ludo plaats heeft gevonden. Terwijl ik mijn foto’s nam, passeerde een gepensioneerde man.
Hij vroeg me wat ik aan het doen was. Ik vertelde hem mijn verhaal en hij nodigde me uit want hij zou me iets speciaals laten zien. Hij bracht me naar de gang van de kleedkamer en toonde me het borstbeeld van Ludo. De cirkel was rond voor mij. Wat dit toeval, vroeg ik me af? Van de ontmoeting met Suzy blijft me bij dat onze Ludo en Juan Lozano zeer goede vrienden waren. Ik wist dat wel, maar het deed me deugd om te vernemen dat hun band echt close is geweest.
Samen voetballen, samen gaan trainen en vrienden buiten het veld zijn. Dat was zelfs een zeer mooie vriendschap, omdat ze elkaar goed aanvulden. Ludo bleek immer de man van de stiptheid te zijn, terwijl Juan echt de dag plukt: alles komt wel goed en we doen het rustig aan. Ik vond het bijzonder fijn dat Suzy Coeck deze kennis met mij heeft willen delen. Nog leuker was het gegeven dat haar kleindochter mij met haar op de foto vereeuwigde, tegen de achtergrond van het schilderij van Ludo.’
Eeuwige 25 – Eeuwige 25 van Anderlecht: van Mermans tot Kompany | Raf Willems
