Anderlecht-archivaris Franky De Meyer leverde de beelden voor het boek Eeuwige 25 Anderlecht. Het is dus zeker zijn boek. Hij bezocht de nog levende paars-witte legendes het voorbije jaar om hen het boek persoonlijk te overhandigen. Hij werd overal hartelijk ontvangen. In deze rubriek brengt hij om de zeven dagen het verhaal van zijn bezoeken. Eeuwige 25 Anderlecht is hier te koop. Deze week: Enzo Scifo
Toen ik begon te voetballen als preminiem speelde ik vooraan rechts. Tijdens het voetballen op school, op straat en op speelpleinen stond ik altijd in doel. Dus na 1 jaar besliste ik om doelman te worden. Logisch dat Jacques Munaron mijn grote idool was. In mijn dromen ging ik ook doelman worden van Anderlecht maar het werd veel minder. Als kind heb je idolen en op het veld was dit Enzo Scifo. Was zot van de voetballer Enzo Scifo. In mijn kamer kleefde op mijn bureau een sticker van Enzo en aan mijn muren gingen posters van Munaron, Scifo en Anderlecht.
Verzameling als verwerking
Velen zullen zich hierin herkennen maar het allermooiste is dat ik nu als volwassene een volledige Anderlechtkamer heb waar ik zeer gelukkig mee ben. Na mijn ouders en dochter komt mijn fotoverzameling. Enkele jaren geleden bezorgde mijn scheiding zoveel verdriet dat ik mij van iedereen afzonderde en mij volledig stortte op mijn fotoverzameling als verwerkingsproces. Had er zoveel jaren aan gewerkt en het werd een gezonde verslaving, want moest nu met niemand meer rekening houden. Het is mijn trots dat ik op het rechte pad ben gebleven vooral de doorzetting en het karakter om dit niet te laten verloren gaan. Heden pluk ik de vruchten ervan want de afgelopen drie jaar kwam de erkenning, de bekroning en viel ik van de ene verbazing in de andere. Mijn fotoverzameling is begonnen op 16-jarige leeftijd met een foto van Enzo.
Ik heb de afgelopen jaren al zoveel oud-spelers ontmoet dat er nog maar een aantal waren die op mijn verlanglijstje staan. Toen mijn boek verscheen, stond Enzo op nummer 1. Maar net hij was de allermoeilijkste. Via mijn contacten had ik het nummer van Enzo, maar hij was totaal niet bereikbaar. Links en rechts kreeg ik te horen dat het zelfs journalisten niet lukte. Begin maart 2019 kreeg ik een uitnodiging van Kris Baert voor een interview bij Stadsradio Halle. Tijdens het interview luisterde Kris aandachtig naar mijn levensverhaal als Anderlechtsupporter.
Kris stelde mij de vraag: Franky wat wil je nog bereiken? Ik antwoorde dat ik eigenlijk alles had bereikt. Alleen Enzo ontmoeten. Kris antwoorde met een brede glimlach: ‘ik denk dat ik jou kan helpen’. Ik blijf altijd zeer nuchter en dus antwoorde ik dat ik het enkel maar zou geloven wanneer Enzo voor mij zou staan. Toen ik een aantal maanden later op een zonnige dag aan het werk was in mijn tuin, rinkelde mijn telefoon. ‘Franky, ik heb Enzo eindelijk kunnen bereiken en hij wil ons ontvangen.’ Man toch. Wat een opluchting, wat een blijdschap.
Dank aan de schuldige
Een week later hadden we afgesproken om 11 uur in het restaurant van Enzo’s dochter. Toen we stonden te wachten op de parking zei Kris plots ‘ik hoop dat hij komt, normaal is Enzo een man van zijn woord.’ Even sloeg de schrik om mij heen maar iets voor 11 uur kwam Enzo de parking opgereden. Dit beeld blijft voor eeuwig op mijn netvlies gebrand. Enzo stapte op ons af en de ontvangst was zo hartelijk, zo warm. Ik verontschuldigde mij dat ik de Franse taal niet machtig was, maar Enzo is ook het Nederlands niet machtig.
Kris diende als vertaler, maar het was wel leuk doordat we traag spraken en doordat het over Anderlecht ging, begrepen we elkaar. Ik had een zalig gevoel, was rustig en had mij voorgenomen om van dit moment te genieten. Tijdens het drinken van een koffie en enkele versnaperingen vertelde ik mijn levensverhaal en ook dat alles is begonnen met een foto van hem. Ik toonde hem welke foto.
Hij lachte toen ik zei: “Enzo, ik ben jou dankbaar maar jij bent ook de schuldige van mijn verslaving.” Op een bepaald moment zei hij tegen Kris dat hij onder de indruk is van mijn kennis over Anderlecht maar ook van Enzo’s carrière. Toen Enzo rustig de foto’s bekeek vertelde ik aan de hand van de foto’s het ene verhaal na het andere. “Kris dit is ongelooflijk hij weet gewoon alles.” We bleven maar praten en het was pure nostalgie voor beide, want er is maar een verschil van zeven jaar tussen ons
Vriend Enzo
Er was absoluut een ding dat ik hem wilde vertellen. “Enzo het is niet omdat jij mijn idool was. maar mijn oprechte mening is dat jij te weinig werd beoordeeld als voetballer maar meer als Enzo buiten het veld.” Enzo had alles tegen, want hij had de looks en de flair als voetballer en daardoor werd er een ander beeld gecreëerd. En daartegen ben je niet bestand. Wanneer je zijn loopbaan bekijkt is hij vier keer kampioen geworden met Anderlecht, kampioen met Monaco, heeft hij 4 WK’s gespeeld met de nationale ploeg, was hij Gouden Schoen in 1984 enzovoort. Dat zijn dus wel statistieken. Enzo zag echt wel de woede in mij toen ik het vertelde.
Ben zeer blij dat ik zijn mening ken en ook zijn kant van het verhaal. Het is niet aan mij om dit openbaar te maken. Ik zei ‘Enzo, één ding zou ik nog graag willen. Je kent mijn verhaal, het zou mij een groot plezier doen moest je iets in mijn map willen schrijven. Enzo lachte, wilde dit graag doen, maar wel in het Frans. Hij nam pen en papier vroeg even geduld en begon te schrijven. Hij maakte er zijn werk van. Ineens scheurde hij het papier en herbegon. Na een tiental minuten was hij klaar. Vertaald in het Nederlands schreef hij: ‘Ik ben verleid door het mooie moment doorgebracht met Franky en vooral door zijn fantastisch werk, uitgevoerd met liefde en passie. Dankjewel dat ik deze kostbare herinneringen en momenten met jou mocht delen. Vriendschappelijk, Uw vriend Enzo.’ Toen Kris de tekst vertaalde wist ik even niet waar ik het had. Hoe mooi is dit!
Eeuwige 25 – Eeuwige 25 van Anderlecht: van Mermans tot Kompany | Raf Willems
