De Drie Spitsgedaanten van Henry – RW

Dance with the Devils, Thierry! Moonwalk!

“Vroeger was ik fan van de Rode Duivels. Vandaag werk ik ermee.” Een verrassende tweet van de al even verrassend aangestelde assistent-bondscoach. Of hij de Belgische centrumaanvallers Batshuayi, Benteke en Lukaku – ze keken allen naar hem op – voorbij hun limiet brengt, valt af te wachten.

Dé spits van de vroege 21ste eeuw

Zelf verlegde hij grenzen met en voor drie onoverwinnelijke teams: France 98-2000 (WK- en EK-winnaar); Arsenal 2003-’04 (ongeslagen kampioen met Arsène Wenger) en Barça 2008-’09 (winnaar van zes trofeeën met Pep Guardiola).

Thierry Henry was dé spits van het eerste decennium van de 21 ste eeuw: 21 prijzen – waaronder kampioenschappen in Frankrijk (Monaco), Engeland en Spanje en de Champions League – en 411 doelpunten in 913 wedstrijden. Topschutter aller tijden van zowel ‘Les Bleus’ als Arsenal én de man die de jonge, nog weifelende Messi het duwtje in de rug gaf.

Bij de spitspersoonlijkheid van Thierry Henry horen enkele impressies.
Drie beelden doemen me voor de geest als ik zijn imposante carrière probeer te vatten.

Ik vergeet gemakshalve even zijn handbalgrapje dat Ierland in 2010 de deelname aan het WK in Zuid-Afrika kostte. Zelfs al ben ik fan van die heerlijke Ierse fans.

Timide, uitbundig, zelfzeker

Daar is beeld één: derde doelpunt – en zijn tweede – voor Frankrijk tegen Saoudi-Arabië (4-0, 18 juni 1998) op het WK ’98. Koelbloedigheid bij een uitputtend spurtnummer net

na de uitsluiting van Zidane. Gereserveerd in de vreugde. De jonge Thierry zette ‘Les Bleus’ op het juiste spoor tot na het EK 2000 en werd de eerste Franse spits van wereldformaat sinds Just Fontaine in de jaren vijftig van de vorige eeuw.

Hier is beeld twee: de onnavolgbare combinatie snelheid-techniek waarmee hij op 25 november 2003 de geroutineerde verdediging van Internazionale Milaan tot twee keer toe lachend te grazen nam. Arsenal won in San Siro met 1-5 – met dank aan nog twee assists van zijn voet – in één van de opmerkelijkste demonstraties uit de historie van de Champions League tijdens haar Invincibles-jaar. De ‘Prince’ van Highbury beleefde het toppunt van zijn roem: gekroond tot man én topschutter van de Premier League.

Ziedaar beeld drie: de explosie van vreugde na zijn tweede doelpunt, buitenkantje voet over een afstand van dertig meter, op Bernabeu in de onvergetelijk Classic op 2 mei 2009: Real – Barça 2-6. De rijpe Henry tilde het onzekere Barça van de jonge Messi over de twijfels heen en voerde voor het blaugranavak een moonwalk à la Michael Jackson op.

Timide. Uitbundig. Zelfzeker. Tegenstrijdige sentimenten. Hij liet er zich weinig op betrappen want hij toonde zich meestal gereserveerd. Hij was een denker, het enigma Henry gaf zich zelden prijs. Hij bleef onverstoorbaar in balans in de hitte van de strijd. Die overlevingsdrift raapte hij op tijdens zijn partijtjes in de achterbuurten van Parijs.

Creoolse kronkel & diepgaande dynamiek

In straten die door Parijzenaars gemeden werden en omschreven als ‘levensgevaarlijk’ speelde hij tot de duisternis hem opslorpte. Hij beoefende er zijn favoriete truc tot in de oneindigheid: de bal door de benen van de tegenstander. Geregeld scheurden politiewagens met gierende banden voorbij. Aan zijn biograaf Oliver Derbyshire vertelde hij flegmatiek: ‘In het midden van een voetbalwedstrijd betekende die intimidatie niets voor ons.’ Thierry Henry, geboren op 17 augustus 1977 in Les Ulis, in het district Essone, een voorstad van Parijs, is een kind van twee migranten van de Franse Antillen. Antoine Henry en Maryse Sandia ruilden in 1975 de gouden stranden en het heldere water van de Caraïben voor de betonnen blokken van Les Ulis.

Ondanks de slechte woonomstandigheden behield de Antilliaanse gemeenschap haar levensvreugde.

Vader Toni initieerde Titi in het voetbal van zijn vijfde levensjaar af. Elke dag opnieuw, de dribbel, uit stand eerst en in snelheid later. Henry is één van de weinige Europeanen die de creoolse kronkel op een natuurlijke wijze koppelde aan diepgaande dynamiek.

Toni gedroeg zich voor zijn twee zoons als een mannelijk rolmodel en eiste discipline en respect. Hij zette hen, temperamentvol en gepassioneerd, voor het blok: de school, topsport of de straat! Henry bekent vandaag openlijk in het boek Horizon Bleus: ‘Zonder mijn vader was ik als rapalje geëindigd.’ En hij verwijst naar zijn grote idool: het schunnig rappende, zwarte NBA-dribbelwonder Allen Iverson, getatoeëerd van boven tot onder met 21 tekeningen. Iverson ontsnapte aan de gevangenis dankzij het basketbal. De route naar het succes kende stekelige hindernissen. Geld voor nieuwe voetbalschoenen ontbrak zodat de jonge Thierry verplicht werd om het versleten paar van zijn vader te dragen.

The greatest footballer on earth

Thierry Henry liet zich gelden als straatvoetballer en imiteerde de hoogstandjes van Marco van Basten, zowel de vermaarde volley tegen de Sovjet-Unie als de unieke lob tegen FC Den Bosch. Tegelijk beukte hij met de mentaliteit van de winnaar op de tegenstrever in. Hij kon niet ontsnappen aan het uitgesponnen Franse opvoedkundige netwerk van Clairefontaine, dat hem vakkundig bijschaafde.

In de Centres des Formations volgden de kinderen academische studies van de streng pedagogisch onderlegde coaches. Henry ruilde het ouderlijk huis op zijn dertiende voor het Centre. De gouden regel van Clairefontaine klonk als een heldere serenade: techniek, niets dan techniek! Oneindig veel belangrijker dan snelheid, kracht of fysieke ontwikkeling.

Zoals gezegd: hij evolueerde als beste aanvaller van zijn tijd – the greatest footballer on earth werd hij in Engeland genoemd – tussen 1998 en 2007 zowel tot eeuwige topschutter bij Les Bleus als bij The Gunners.

Joga Bonito Completo van Barça

Maar de perfecte match spreidde hij met een bijzonder vrijmoedig optreden ten toon in de zogenaamde Joga Bonito Completo van Barça.

In die uitzonderlijke 2-6 tegen Real Madrid op 2 mei 2009 was Thierry Henry op twee momenten cruciaal aanwezig. Real scoorde zoals vaak bij de eerste counter: 1-0. De angst schoot door de ogen van de Barçajeugd. Niet bij Thierry Henry. Amper vier minuten later zag hij het moment zoals vermoedelijk enkel hij het kon zien: balletje terug op Messi en meteen weg in de kleine ruimte. Messi stuurde een prachtig, traag maar toch net snel genoeg, lobje waar Henry met zijn typische korte stapjes achteraan holde. Hij legde de bal met buitenkant rechts net buiten bereik van Casillas. Knikken, ernstig kijken, uitbundigheid onder controle. Gesticulerend genre ‘hebben jullie het begrepen?’ Het beste moest nog komen.

Moonwalk in Bernabeu

Net na de pauze kroop Real tegen de gang van het spel in terug in de partij: 2-3 en weer roerde zich enige twijfel in de rangen. Niet bij Thierry Henry, bis. Deze keer sneed hij twee minuten later op volle snelheid achter de witte defensie naar de diepte die er nu wel lag. Hij ontving Xavi’s juweeltje en deponeerde het achter de aanstormende keeper Casillas, wederom met de buitenkant van de voet maar nu vanop een afstand van dertig meter, in het lege doel: 2-4. Toen toonde hij een explosie van vreugde en voerde hij een ‘Moonwalk’ à la Michael Jackson op.

Match gespeeld. Titel op zak, en Barça eindelijk voldoende zelfverzekerd om ook nog de Champions League te winnen.

Dit is mijn stelling: de Henry-Moonwalk op Bernabeu schonk Barça én Messi anno mei 2009 het nog ontbrekende aureool van onklopbaarheid.

Kan hij dit ook realiseren met de Rode Duivels en het trio Batshuayi-Benteke-Lukaku?

Dance with the Devils, Thierry! Moonwalk!

Raf Willems