COURAGE ZINHO! EEN ODE AAN VANHEUSDEN

Konden we maar allemaal een klein beetje Zinho Vanheusden zijn. Allemaal een klein beetje van zijn pijn dragen. Je zou een vol Sclessin nodig hebben om de pijn te kunnen dragen die hoorde bij het verstenende gekrijs van een jonge verdediger. Arme Zinho, mooie Zinho. De jongen was zo mooi aan het seizoen begonnen. Tegen Club Brugge de beste man op het veld geweest? De belangrijkste, dat sowieso. Een stijlvolle verdediger, een dromenjager die als puber Standard Luik onverdroten verruilde voor Internazionale. Veilige grond verlaten voor een internationale topclub, en dan nog eentje in het land waar verdedigen is uitgevonden, daar moet je lef voor hebben.

Van Giuseppe Meazza naar Sclessin

De route naar Giuseppe Meazza leidt opnieuw via de Rouches. Jonge spelers die een stapje terug moeten doen, zien niet altijd in dat ze er uiteindelijk twee vooruit kunnen zetten. Het zou niet gek zijn als je met je kop omlaag had gelopen, Zinho. Uit 1999, amper voor te stellen. Niet jij. Kop vooruit. Hét gezicht van Standard, dat zich onder Philippe Montanier weer bovenin de Jupiler Pro League begon te melden. De kansen op succes zijn aanzienlijk geslonken, zo zonder de jonge kapitein. En wat een moment..

Pas maintenant!

Eerlijk? Toegevoegd ‘stadiongeluid’ hoeft voor mij niet. Als er geen publiek zit, laat dan ook maar geen publiek horen. Een uiterst zeldzaam pluspunt van coronavoetbal: je kunt al eens horen wat er op het veld geroepen wordt. Het is een stuk minder grofgebekt dan ik gevreesd had. En een stuk internationaler: zeker de grote clubs vinden in Engels een geschiktere voertaal. Maar zo rond een minuut of achttien voetballen in Standard – KV Oostende had ik me geluid gewenst, eender welk. Een nep-kolkend Sclessin, nagels op een krijtbord, een toespraak van Donald Trump.. in de gil van Zinho zat alles. Pijn, angst, verslagenheid en beklag om zoveel misfortuin. Einde seizoen. Streep door het EK? Het lijkt erop. ‘Pas maintenant’, zou hij geschreeuwd hebben. Niet nu. Niet wéér.

Zinho komt wel terug

Zinho komt wel terug. Die gaat revalideren van die gescheurde kruisband. Heeft-ie al eens gedaan, de bikkel. Daarna komt hij sterker terug. Hopelijk ook met minder angst, daarbij gesterkt in de wetenschap dat hij nooit meer pijn zal voelen als op die eerste novemberzondag van 2020. Hij moet genoeg inspiratie hebben geput uit zijn stormachtige ontwikkeling tot dusver om weer helemaal terug Zinho te worden. Ik wil hem vanuit hier alle moed en goeds toewensen. De toekomst van het Belgische voetbal, daar hebben we ’t toch over. Courage Zinho!

Hoelang nog deze overvolle kalender?

In de tussentijd het verzoek aan de regie: zet voortaan toch het nepgeluid maar aan. Het mag boeiend zijn om te weten wat ze op het veld roepen bij Club Brugge, Ajax, Liverpool en FC Barcelona, maar ik vrees dat de onverantwoorde speelkalender na Zinho en Virgil van Dijk nog wel meer zware blessures zal eisen. Na maanden pauze moeten de spelers nu in recordtempo een seizoen in eigen land, Europa én de nationale ploeg afwerken. Aan de vooravond van de derde Europese week op rij en met een nieuw drietal interlands voor de boeg is het leven tussen angst en vrees. Richt het voetbal zich niet zo obsessief op de pandemie dat ze het welzijn van hun spelers uit het oog verliezen?