Zoete wraak en ultieme triomf voor Charles Cambier, de Brugse spelmaker
Eindelijk! Eindelijk! Feest in de eigen kroeg! Het feest om de blauwzwarte landstitel. Na vijftien lange jaren wachten. Tien jaar na het drama! Hij kon het niet uit zijn hoofd verdrijven, die ellendige 7 mei 1910. De dag dat de wereld even verging voor elk blauwzwart hart! In de bekermatch tussen de topteams van toen – Union en FC Brugeois – schopte Guillaume Van den Eynde, zijn verdomde concurrent bij de nationale ploeg, hem een beenbreuk. Opzettelijk? Daar twijfelt hij nog steeds aan. Of eigenlijk niet: het wàs opzettelijk. Twee jaar heeft die revalidatie hem gekost. Twee van zijn beste voetbaljaren kwijtgespeeld aan een verblijf in een Brusselse kliniek. En intussen was de Unionheerschappij voorbij. Zijn blauwzwart had die arrogante ‘Brusseleirs’ bijna te pakken: testmatch in 1910. Hij stond klaar voor de machtsgreep. Zonder hem lukte dat niet: het werd godbetert Cercle in 1911! In 1910 zag zelfs de Franstalige pers in hem de beste middenvelder van het land, hij had niet voor niets het hoogst aantal selecties voor de nationale ploeg. Die zette hij als strateeg stilaan naar zijn Brugse hand. Hij was toch op weg om recordhouder Camille Vanhoorden – met 25 – de loef af te steken maar door die verrekte blessure blijf hij hangen op 23 terwijl de veertig ‘caps’ anders op zijn pet hadden gestaan. Alle waarnemers waren het roerend eens over hem: er liep in België geen completere middenvelder rond dan hij, Cambier, Charles. Ze noemden hem het ‘cement van het elftal’: de lopende, jagende middenvelder met powerplay, organisatievermogen én acrobatiek! Techniek bezat hij genoeg, uitvoetballen kon hij als de beste maar hij zette even graag zijn ‘voet’. Alles voor team: op blauwzwart karakter! En lachen mocht ook al eens: de clown uithangen, zoals die ene keer toen ze er met 5-0 van langs kregen…een beetje moedeloos in de middencirkel gaan zitten om te tonen dat het hem gestolen kon worden. Zijn enige leuke herinnering aan 1910? Bij het volgende bezoek van Union aan Brugge zorgden zijn fans voor een ‘feestelijk’ onthaal: de Unionspelers werden bij aankomst in het station bekogeld met ‘paardenvijgen’. Dat kon hij wel…smaken.
Na de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog, die hij met zijn Brugse vrienden aan het front had beleefd, moest het gebeuren. Ze stonden scherp, zeer scherp bij het begin van de nieuwe voetbaljaargang. Thuis de blauwzwarte pletwals bovenhalen en ‘uit’ knokken voor elk punt. Vanuit die strategie trok men ten strijde. Een, twee, drie, vier, vuve: tien zeges op De Klokke, met liefst veertig doelpunten: 8-0 tegen Uccle Sport, 7-0 tegen Gantoise, vierklappers tegen Antwerp, Daring, Racing Brussel en CS Verviers. Met die ‘bende’ uit Verviers stond nog een rekening open: bij het bezoek aan deze stad kregen hij en zijn vrienden de grofste scheldwoorden over zich heen: ‘boches, activistes, sales flamins’…Terwijl ze de IJzermodder aan den lijve hadden meegemaakt. Gelukkig begreep de rest van de bevolking wel hun inzet. Ze kregen vaak ovaties van het publiek, dat de ‘blauwzwarte’ honger naar het kampioenschap deelde. Dat kreeg voor het eerst vorm op 15 februari 1920. Voor meer dan 20.000 Unionfans toonde hij – tien jaar na de aanslag – al zijn kwaliteiten: 0-1 en man van de match. Duizenden supporters zongen het elftal toe bij de terugkeer in Brugge…op vrolijke accordeontonen werd er gezongen en gedanst. Er volgden nog vier zenuwslopende weken. Door een gril van de kalendermaker liep het seizoen van concurrent Union al ten einde, terwijl FC Brugeois nog vier wedstrijden diende af te werken en…zeven punten nodig had om te vieren. En…het lukte: na drie zeges vulden op de lentedag van 21 maart 1920 meer dan 7000 aanhangers het Brugse stadion. Topschutter Balyu opende na drie minuten de score. De buit was binnen. Daar zorgde hij wel voor. Balletje opeisen, spel verdelen, tonen wie de baas was: 3-0 bij het laatste fluitsignaal. Eindelijk! Eindelijk! Landskampioen! De beste van België! Feest in de eigen kroeg! De zoete wraak en ultieme triomf voor Charles Cambier!
