Een club is altijd groter dan zijn trainer. Soms toont een club, in dit geval “de vereniging” zich echter van zijn allerkleinste kant. Cercle Brugge ontsloeg zondagmorgen zijn trainer Yves Vanderhaeghe, nadat spelers en technische staf tijdens een ontbijtje nog genoten van de deugddoende en dik verdiende zege tegen KV Mechelen daags voordien. Een beslissing die al een week eerder geleden was genomen maar die werd uitgesteld omwille van het overlijden en de begrafenis van de vader van Yves. De beslissing was er in feite één van AS Monaco en de technisch directeur bij Cercle, de pas 30-jarige Mexicaan Carlos Avina Ibarolla. De man is zelf nog maar sedert september 2020 aan de slag bij Cercle, maar in die periode gehuwd in zijn vaderland en erin geslaagd om gans de supportersschare, en die is al niet groot, tegen zich in het harnas te jagen.
De supporters stapten zaterdagavond of nacht verheugd in hun bed, na een sterke prestatie tegen Malinois, gebaseerd ongebreidelde inzet en vechtlust vanaf minuut één. Het waren de eigen jongeren van West-Vlaamse makelij als Decostere, Deman en Somers die knokten alsof hun leven ervan afhing. Het vleugje klasse kwam deze keer van een prima Hotic en een sterke Utkus. Eindelijk, dachten ze, kreeg de ploeg eens loon naar werken. Het was al weken geleden. Op KVO werd het 2-1 verlies, op AA Gent ook 2-1 en op KRC Genk werd het 1-1. Telkens had Cercle de overwinning verdiend. Hetzelfde verhaal thuis tegen Antwerp, het werd 0-1, maar Cercle had beter verdiend. Dat de arbitrage tegen Antwerp en op Genk tegenzat en ronduit in het nadeel was, moesten ze ook al slikken. Zelfs tegen Charleroi, waar Cercle na tien minuten 0-2 in het krijt stond, waren er na de rust genoeg kansen om alsnog gelijk te maken. Dat lukte echter niet omdat het de ploeg ontbreekt aan scorend vermogen. Kansen genoeg, afwerking ondermaats. De vier spitsen die in het centrum kunnen spelen hebben in totaal tot dusver samen zeven keer gescoord, waarvan één strafschop. Niet de schuld van Vanderhaeghe, wel van Monaco en zijn pion in Brugge, Carlos Avina. Hij haalde de versterkingen. De te hooggespannen verwachtingen voor het seizoen, de top acht halen, daarvoor is er gewoon te weinig kwaliteit in de kern. Met een echte afwerker had Cercle zonder meer 8 of 9 punten meer en was er geen reden tot paniek. In eigen boezem kijken doen ze in Monaco niet. Het hielp natuurlijk niet dat telkens als er een grote boss van Monaco, zoals Paul Mitchell of eerder Oleg Petrov, naar Brugge afzakte die thuismatch werd verloren.
Het recente verleden wijst uit dat het geduld klein is in het prinsdom maar nog erger is dat je best niet te veel tegenpruttelt als trainer. Frank Vercauteren, in oktober 2017 in 1B ingevallen voor Riga, bracht Cercle na acht maanden terug in eerste klasse maar hield het dan voor bekeken. Hij was niet niet akkoord om zijn vraagprijs voor 1A te verlagen en vooral om Cercle alleen als “ontwikkelingsclub” te laten fungeren en zijn eigen principes als realtrainer op te geven. Bernd Storck verving bij Cercle in oktober 2019 de Fransman Fabien Mercadal, een totale miscast zowel qua communicatief vermogen als qua resultaten. Mercadal was heel laat aangesteld, toen alle andere opties verloren leken, door toedoen van toenmalig technisch directeur François Vitali (die ook wel goeie dingen deed). Na een recordaantal nederlagen en een totaal gebrek aan kennis van het Belgisch voetbal nam Storck de plaats van Mercadal over, verdubbelde meteen de trainingsintensiteit op weekbasis, deed al enkele spelerskoppen rollen en sprak zijn eigen netwerk aan qua versterkingen voor de transferperiode rond Nieuwjaar. Twee van hen lopen er nu nog (Dino Hotic en Dimitar Velkovski, de eerste redelijk bevredigend, de tweede nog altijd een twijfelgeval). Hoe dan ook zette Storck na Nieuwjaar een sterke reeks neer waardoor Cercle vanuit de staartpositie op één speeldag van het einde zeker was van het behoud. Storck was evenmin te vinden voor een nieuw verhaal. De no-nonsensetrainer die geen tegenspraak duldde in zijn sportieve beslissingen zag het niet zitten om onder de rood-witte vlag orders uit te voeren en als trainer van een opleidingsclub te fungeren. Na Vercauteren kwam Laurent Guyot, een trainer die wel een vriendelijke en open man leek, maar toch niet bekwaam leek om zijn eigen visie door te drukken. Te veel kansen voor spelers die via Monaco kwamen en niet voldeden. Guyot werd in mei aan de deur gezet, T2 José Jeunechamps deed het seizoen uit. Nadien volgde dus het verhaal met Mercadal en Storck. Het seizoen 2020-2021 begon weer met een door Monaco aangestelde coach, de Brit Paul Clement. Zijn palmares was vooral dat hij een groot aantal jaren assistent was bij Carlo Ancelotti, in grote clubs als Chelsea, PSG, Real Madrid en Bayern München. Telkens als hij op eigen benen stond liep het niet goed, noch bij Reading, noch bij Derby County of Swansea. De charmante Brit kon een goeie start niet bevestigen, Cercle schoof naar de onderkant van de rangschikking en na zeven maand was ook zijn verhaal ten einde, eind januari 2021. Toen waren de Cercle-supporters hem ook al kotsbeu. Toen het duo Yves Vanderhaeghe-Thomas Buffel werd aangesteld op 3 februari van dit jaar waren de supporters in de wolken. Dit duo had een Cercle-verleden (Buffel speelde bij de jeugd tot hij als tiener naar Feyenoord trok, Vanderhaeghe haalde de beloften én een paar selecties bij de A-ploeg) en werd in de armen gesloten door de aanhang. Zeker toen het behoud tijdig veiliggesteld werd, Cercle had vijf punten voorsprong op nummer zeventien, ondanks dat het feit dat het de op één na minst scorende ploeg was. Inmiddels was het Carlos Avina die voor de transfers instond. De sterkhouders, linkerverdediger Pavlovic en spits Ugbo, konden niet behouden worden. Pavlovic is nu altijd bij de selectie van Monaco maar is nog geen titularis, al is hij dat wel bij de nationale ploeg van Servië dat Portugal uitschakelde in het recente WK-kwalificatietornooi (al heeft Portugal nog een reddingsboei). Ugbo kostte te veel (Chelsea vroeg vijf miljoen), wou zelf niet blijven, RC Genk haalde hem binnen voor 3,5 miljoen euro. Er kwam een hele rij nieuwe spelers, waarvan tot op heden alleen de Noorse verdediger Jesper Daland een echt goeie transfer lijkt te zijn. Vanderhaeghe mocht kiezen uit het contigent Monaco-spelers dat te licht bevonden werd om naar de eerste ploeg overgeheveld te worden. Hij koos voor de Litouwer Utkus en de Serviër Popovic. Eerstgenoemde voldoet, de tweede is niet vaak ingezet, ook door blessures. Bij de transfers die er kwamen via Avina zijn miscasts als Millan, Denkey (sedert vorig seizoen al) en Miangue, en heel veel spelersdie nog moeten bevestigen of twijfelgevallen.
Conclusie van dit alles: trainers die de Belgische competitie kennen deden hun job (Vercauteren, Storck), trainers die ze niet kenden vielen door de mand (Guyot, Mercadal, Clement). De transfers zijn grotendeels in handen geweest van technisch directeurs François Vitali en Carlos Avina. Dat Cercle sedert zijn terugkeer in eerste telkens moet vechten voor het behoud heeft met die trainerskeuzes en transfers te maken. Telkens pokeren met een reeks nieuwe namen doe je niet ongestraft. Namen als Pavlovic, Ugbo en in het verleden Nardi-Cardona waren meevallers (die laatste twee spelen nu bij clubs als Lorient en Nîmes), maar een groot aantal jongens die van Monaco kwamen vielen gewoon door de mand en keerden terug om aan derdeklassers te worden verkocht. Wie herinnert er zich nog Tormin, Bongiovanni, en dergelijke meer? Jongens die hier met enige “air” arriveerden als uitleenspeler, Biancone en Musaba bv., zijn inmiddels alweer vertrokken bij Monaco, de eerste definitief, de tweede uitgeleend aan Heerenveen.
Vanderhaeghe moest enkele maanden geleden lijdzaam toezien dat Thomas Buffel als assistent aan de kant werd gezet. Officieel omdat de ex-international ook bezig was met zijn trainersopleiding en zijn job als assistent van Jacky Mathijsen bij de nationale beloften. Het spatje kritiek van Vanderhaeghe werd niet echt gewaardeerd. Ene Oostenrijker, Miron Muslic, kwam Buffel vervangen, terwijl ook beloftetrainer Jimmy De Wulf inmiddels bij het eerste elftal betrokken was. Muslic – een onbekende toch – positioneerde zich fel, soms te opzichtig – en krijgt nu de eerste bijrol bij de nieuwe trainer, Dominic Thalhammer. Wie? Inderdaad, een 51-jarige Oostenrijker, die tien jaar het nationale vrouwenteam van zijn land leidde, eerder ook bij de Oostenrijkse voetbalbond werkte bij de jeugd, en pas sedert juli 2020 een mannenploeg leidde, LASK Linz. Met die ploeg eindigde hij in de competitie vierde. Hij bereikte de bekerfinale maar verloor. Dit seizoen kreeg hij na drie maanden zijn ontslag, in september. Hij begint bij Cercle aan zijn eerste buitenlandse avontuur. Dat hij een opleidingscoach zou zijn doet niet meteen veel vertrouwen inboezemen, het lijkt wel het nieuwe credo bij Cercle (lees AS Monaco). Deze nobele onbekende moet het nu gaan waarmaken. We wensen hem veel goeie moed, al overheersen vooral bedenkingen.
Dat Vanderhaeghe onder vuur lag, ook nog na het vertrek van zijn boezemvriend Buffel, was bekend. Een heel sterke prestatie op Genk, een degelijke tweede helft en een prima prestatie tegen KV Mechelen gaven de supporter moed dat Yves het tij nog zou kunnen keren en wegblijven van die laatste twee plaatsen. Vanderhaeghe gaf telkens mee dat zijn ploeg nooit weggespeeld werd, dat vooral het omzetten van de kansen het grootste euvel was. De man uit Roeselare werkte keihard en wel op zijn gekende manier, niet als de meest moderne data analyserende coach maar wel iemand die alles gaf. En op zijn typische manier ronduit eerlijk. Dat hij Spaanse aanwinsten Rubio Waldo en Millan op de bank zette werd hem wellicht door Avina, die hen aantrok, niet in dank afgenomen. Het heeft niet mogen baten, in Monaco en Brugge (met name bij Avina) was zijn lot beslecht. Dat voorzitter Vincent Goemare de boodschap mocht brengen dat 10 op 45 (en inmiddels 13 op 48) te weinig was en dat een trainerswissel essentieel is voor de Cercle-toekomst komt als heel pijnlijk over. Want net Goemare haalde zijn slag thuis toen hij Vanderhaeghe en Buffel tien maand geleden mocht presenteren. Voor één keer kreeg de voorzitter (een bijna ceremoniële functie) zijn zin. Want vergeet niet dat Monaco niet meer een investeerder is maar quasi totaal eigenaar met 98 procent van de aandelen.
De supporters kregen dus zondagvoormiddag de boodschap dat hun enthousiast gevierde overwinning meteen de laatste match van Vanderhaeghe was. Dat de spelersgroep nog achter de Roeselarenaar stond bleek uit de taferelen na de match: intense vreugde op het veld, ook met de coach, en in de kleedkamer, waarvan foto’s op de sociale media verschenen.
De ontzetting was groot bij de trainer en de spelers. Vanderhaeghe kon het nauwelijks geloven. De supporters reageerden massaal op de sociale media. Hun aantal is na jaren aanmodderen aan het slinken, maar nu bleek alsof elke supporter op zijn eigen forum (facebook en twitter) zijn ongenoegen moest uiten, we zagen bijna evenveel reacties als er supporters zijn. Want veel meer dan 3000 komen er niet meer opdagen. Zowel AS Monaco als Avina heeft de boter gegeten, maar ook voorzitter Goemare ontsnapt niet aan de hoon en de nijd. Terwijl Goemare in feite machteloos is. De ondernemer die overnam van Frans Schotte mag vooral het stadiondossier naar zich toetrekken want daar houdt Monaco zich totaal niet mee bezig. In elk geval heeft AS Monaco de kleine schare supporters geschoffeerd op een manier die niet mooi is.
Dat het met buitenlandse investeerders anders kan bewijzen OH Leuven en Marc Brys. Laatstgenoemde was kandidaat-trainer bij Cercle toen uiteindelijk voor Clement werd gekozen. Goemare wou Brys, maar Monaco zei “njet”. Vervolgens tekende Brys even later bij OHL. Waar men op zeker moment zelfs achter Cercle gepositioneerd stond, maar op geen enkel moment was er een ingreep vanuit Leicester of door de Thaise bazen, men liet Brys rustig werken en inmiddels staat die ploeg uit de directe gevarenzone. Zo kan het ook!
Daniël Christiaens
