BIJ HET AFSCHEID VAN XAVI, EEN HERINNERING AAN ZIJN BESTE MATCH OP 2 MEI 2009: REAL – BARCA 2-6 – RW

Gisteren kondigde Xavi aan dat hij over drie weken definitief een streep trekt onder zijn imposante carrière. Een merkwaardige aankondiging want waarom zegt een mens dat hij over drie weken zal stoppen? Maar niet voor de fijnproever. Want 2 mei 2019 was dag op dag tien jaar na 2 mei 2009. De eeuwige avond van Real Madrid – FC Barcelona 2-6. De bijna beste middenvelder aller tijden – voor altijd in de balans met Iniesta – demonstreerde toen zijn grootste prestatie ooit. Een mijmering over Xavi en de 2-6.

‘In the Real Madrid – Barcelona Clasico in the Bernabeu he gave a recital and each assist was a work of art.’

Dit stond in mei 2009 te lezen op de website met de wervende slogan ‘Enjoy the beautiful game in sunny Spain’. Ze schonk hem de titel ‘a doctorate in football’. Xavi, de voetbaldoctorandus dus.

Bestaat er iets dat wij uit vollere overtuiging beamen? Hemel, neen!

Keren we even terug naar die Clasico. Men schrijve 2 mei 2009, het was een dag voor een middeleeuws monnikengeschrift, in de bevalligste kalligrafische belettering. Zes goals waren geen uitzondering in dat seizoen: 6-1 Atletico Madrid, 1-6 Sporting Gijon, 6-0 Valladolid en Malaga. Vijf (drie keer) en vier (drie keer) evenmin. De teller telde treffers: 94 in 33 matchen. Stiekem werd gehoopt om de honderd te halen, nog zes in vijf kortom, bij het einde van een slopend seizoen niet eens een onrealistische wens. Maar Xavi gaf dus een recital in Bernabeu, elke assist was een kunststukje. Real Madrid – FC Barcelona 2-6, 2 mei 2009, voor de volledigheid. In de toekomst zou 2-6 volstaan. Dat werd een begrip op zichzelf. Voor culés in de kroegen rond de Ramblas een reden tot uitbundigheid, voor de Realgezinde mens een reden tot nederig het hoofd afwenden. 2-6, vier tegen twaalf, het had ook gekund, maar dat bekt niet.

2-6 klinkt. Het klinkt goed. 1-0, 1-1 Henry, 1-2 Puyol, 1-3 Messi. Pauze. 2-3, 2-4 Henry, 2-5 Messi, 2-6 Piqué. Einde. 2-6!

Tiens, met dus het honderdste doelpunt, de centenar! Tiens bis: zonder de naam van Xavi in de scorelijn.

We lazen toch: ‘He gave a recital and each assist was a work of art.’

A work of art, each assist. Inderdaad, liefst vier van de zes doelpunten vertrokken bij de voet van Xavi. Beter weze: in het brein van Xavi. Ze beeldden hem uit zoals hij was, die vier voorzetten. Ik herinner mij dat ik de wedstrijd volgde op betaalzender Prime Sport. Het geluid viel uit. Het was het grote geluk van die avond, want dat spektakel was niet in woorden te vatten. Kijk en herbekijk op YouTube en je weet wie Xavi is. In afwachting ontleden we het hier op papier.

Bij 1-1, negentiende minuut. Vrije trap aan linkerzijlijn. Xavi kijkt en knikt. Knikje. Serieus, ceremonieel bijna. Zonder emotie. Tenzij in dat knikje. Bal precies in het overbevolkte strafschopgebied op het hoofd van de koppende Carles Puyol. Inknikkende Puyol op het knikje van Xavi: 1-2.

Bij 1-2, vijfendertigste minuut. Positie innemen aan de rechterkant, jagen zonder lopen, maar op basis van de opstelling. De bal afhandig maken van Diarra, niet met een sliding of tackle of slidingtackle, maar door de precieze pose. In dezelfde beweging op de schoen van Messi leggen, die vrij voor Casillas alle tijd heeft en neemt om te scoren: 1-3.

Bij 2-3, zesenvijftigste minuut. Even de middencirkelvoetballer uithangen. Niet her en der rondschieten, maar verstandig vertoeven rond de witte stip.

Timen met de versnelling van Henry en op de millimeter en de microseconde een lobje in de loop. Henry wurmt zich tussen de bal en de uitkomende Casillas: 2-4.

Bij 2-4, vijfenzeventigste minuut. Ter hoogte van het strafschopgebied, rechterhoek de bal vragen. Draaien naar binnen, doen alsof een doelpoging volgt, opnieuw draaien, deze keer naar de andere kant en in één flits Messi in de korte hoek de vrije baan geven naar Casillas: 2-5.

Zo weet men dus wie Xavi is. De man met de gemiddeld meer dan honderd passes per match met een slaagpercentage van 95 procent.

In the Real Madrid – Barcelona Clasico in the Bernabeu, he gave a recital and each assist was a work of art: 2-6.