VOETBALGEDACHTEN OP VRIJDAG (10) – RW

In deze rubriek geef ik elke vrijdag enkele voetbalgedachten over de voorbije week mee. Ik verwijs graag terug naar mijn basisprogramma: Pleidooi voor de Open Voetbalclub. Zeven uitgangspunten om het Belgisch voetbal een nieuw elan te geven. Met dank aan denktank De Witte Duivel. U vindt die terug in pdf onderaan de tekst.

Wat te denken van de ‘Rode Duivels onder Roberto Martinez’ als ‘best voetballende team van de wereld’?

WK-kwalificatie 2018: 43-6, 9-0-1; WK-eindronde 2018: 16-7, 6-1-0; Nations League 2019: 9-6, 3-1-0; EK-kwalificatie 2020: 40-3, 10-0-0.

Als ik goed kan rekenen, wat ik niet kan, betekent dit: 31 wedstrijden met inzet waarvan 28 gewonnen, 2 verloren, 1 gelijk spel. Doelpuntenverhouding: 108 voor en 22 tegen. Dan sta je welverdiend op de eerste plaats van de wereldranglijst. Bij ‘ons’ wordt over die ‘wereldranglijst’ door de pers geregeld ‘lacherig’ gedaan. Nochtans is die gebaseerd op ‘wiskundige’ beginselen. In de meeste landen kijkt men overigens jaloers naar het parcours van de Rode Duivels.

Ik heb alvast genoten van de drie voorbije jaren en ook weer van deze kwalificatieronde. En het bevestigt mijn stelling die ik al na de Wereldbeker van 2018 opperde: de zogenaamde ‘Gouden Generatie’ brengt onder Roberto Martinez het beste voetbal uit de geschiedenis van de Rode Duivels.

Ik herhaal even wat ik reeds eerder als conclusie schreef na de World Cup 2018. Ik citeer mezelf, dat mag al eens, zo dringt het misschien door tot in de geesten: ‘Het Belgische Beautiful Team heeft een statement gemaakt. Niet eerder bracht de nationale ploeg op het hoogste niveau creatiever, intelligenter en doelgerichter voetbal voor het voetlicht. Laat Russia 2018 een ijkpunt voor het Belgisch voetbal worden en laten we de keuze voor deze avontuurlijke stijl verankeren als de nieuwe Belgische voetbalcultuur.

Het Oostenrijkse Wunderteam van 1934 (van coach Hugo Meisl en spits Matthias Sindelar), de Magic Magyars van 1954 (van coach Gustzav Sebes en linksbuiten Ferenc Puskas), het Nederlands totaalvoetbalelftal van 1974 (van coach Rinus Michels en spits Johan Cruijff), Socrates’ Seleçào van 1982 (van coach Telé Santana en middenvelders Zico en…Socrates) wonnen de belangrijkste voetbaltrofee niet maar overleven in de herinnering. Zo sprak Falcao, de andere middenveldstrateeg van Brazil 1982, vijf jaar geleden naar aanleiding van het WK 2014 in Brazil bij een terugblik: ‘Brazil lost that Italy game in 1982 but won a place in history.’ Een plaats verdienen in de geschiedenis, dat doe je omdat je met je voetbalopvattingen de harten van de mensen steelt over de hele planeet. Datzelfde is gebeurd in Rusland 2018 met het Belgische Beautiful Team van coach Roberto Martinez en spelmaker Eden Hazard. De Rode Duivels hebben wereldbekergeschiedenis geschreven.’ Dat was toen, dit is nu. Even terugkeren naar de vergelijkingen: Oostenrijk 1934 en Hongarije 1954 trokken op het hoogtepunt van hun kunnen aan het kortste eind. Zij beleefden het einde van een cyclus. Nederland 1974 en Brazilië 1982 waren conceptteams in functie van de wereldkampioenschappen.

‘Brilliant Belgium’ van 2018 is onderdeel van een groter verhaal waarvan het slothoofdstuk nog niet geschreven lijkt. Volgt het orgelpunt in de zomer van 2020?

En ik eindig mijn ‘Voetbalgedachten op vrijdag’ vanaf nu met steeds hetzelfde statement. Ik ben van oordeel dat het standpunt uit de Open Brief van Voetbal Vlaanderen aan de KBVB en de Profliga, zoals ook terug te vinden op deze website, bij hoogdringendheid moet worden uitgevoerd: ‘Meer ethiek, meer solidariteit en, meer kansen voor de jeugd in ons Belgisch voetballandschap.’ We drukken het hier nog eens vetjes af. Tot het werkelijkheid is geworden. Hopelijk dus niet tot het einde der tijden.

Prettig weekend,

Raf Willems, voetbalschrijver