Straffe verhalen (4): Maradona en de professor

In de bioscopen draait momenteel de documentaire over Diego Maradona. Een film die geen enkele voetballiefhebber mag missen. Om u in de stemming te brengen, brengt de Witte Duivel drie verhalen die François Colin op 25 mei 1990 voor een WK-special van Het Nieuwsblad en De Standaard schreef. Hierbij deel 2: Maradona en de professor.

ROME – Voetbal is geen wetenschap. maar de wetenschapper kan de voetballer beter laten presteren. ‘Vraag het Maradona’, zegt professor dokter Antonio Dal Monte. Het hoofd van het Instituto di Scienze dello Sport, een onderdeel van het indrukwekkende sportcomplex Acqua Acitosa van het Italiaans Olympisch 

Comité, stoomde de kleine Argentijn klaar voor de Mundial in Mexico. Een paar maanden geleden wendde Diego zich opnieuw tot de excentrieke prof. De ster van het vorige WK leek opgebrand, maar Dal Monte zette hem opnieuw op scherp. ‘Mijn vriend Maradona is sterker dan ooit’, weet de geleerde man. ‘Alleen een doodschop kan hem klein kriigen.’

De vijftigjarige professor komt op een zware motorfiets aangereden. ‘De makkelijkste verbinding met de studios van de RAI’, aldus Dal Monte, net terug van een tv-interview. Hij laat ons de foto’s zien van de speedboot waarmee hij Europees kampioen werd, de Formule 3-wagen die hij in wedstrijden bestuurde, zijn jacht en zijn privé-vliegtuigje. Last van bescheidenheid heeft hij niet.

Dal Monte verontschuldigt zich voor de wanorde in zijn kantoor. ’Orde is de deugd van de middelmatigen’. lacht hij en stelt zelf de eerste vraag. ’U komt uit België? Dan moet u mij haten. Ik ben de man die Edddy Merckx het werelduurrecord afhandig maakte. Ik ontwierp het volle wiel dat Francesco Moser een 

voorsprong van 150 seconden gaf. Merckx was een veel krachtiger fietser dan Moser. Met mijn wiel had de Belg nog indrukwekkendere prestaties geleverd.’

‘Wij bestuderen hier niet alleen atleten, maar ook het materieel dat in de sport gebruikt wordt. We beschikken onder andere over een eigen windtunnel en werken momenteel aan een nieuw prototype voor de Formule 1. Maar u was voor Maradona gekomcn. Diego meldde zich voor het eerst vier jaar terug. De opdracht was hem voor te bereiden op voetballen op grote hoogte. We ontdekten toen dat de beweeglijkheid van zijn linkerenkel was verminderd. Ik bouwde 

een toestel om het gewricht weer soepel te krjjgen. Diego doopte het tuig tot de Dalmar. Inderdaad: Da! Monte en Maradona.’

Lijden

Begin van dit jaar kwam Dieguito opnieuw aankioppen hij de professor. ‘Hij was psychisch en fysiek niet in staat zich goed voor te bereiden. Hij had hevige rugpijn. Het WK naderde en hij wilde zich opnieuw bewijzen. De voorbije maanden speelde hij opnieuw de sterren van de hemel. Ik ken niets van voetbal en heb Maradona nog nooit aan het werk gezien, maar de kenners zeggen dat hij weer aan de top staat en Napoli naar de titel leidde.’

‘Eigenlijk is het jammer dat hij niet eerder gekomen is. Maar ik kan een atleet niet door de rechter laten dwingen naar mij te komen. Maradona kwam omdat hij op de Mondiale opnieuw de beste wil zijn. Alleen eerzucht drijft een sporrter naar mij. Waarom anders lijden, want het is hard werken bij Dal Monte. Diego is hier iedere maandag en dinsdag vijfenhalf uur bezig. We beginnen met een

speciale opwarming, nadien voIgt een zware stretching en tot slot neemt hij plaats op een door mij ontworpen apparaat. We schakelen ritmeveranderingen in die op het veld onmogelijk zijn en stimuleren zo de hersenen. Want een atleet is meer dan een bundel spieren. Diego is geen patiënt, maar een deel van ons researchteam. Dat is wellicht ons geheim’

‘Maradona is een goede jongen’, aldus Dal Monte. ‘Eerlijk, bescheiden. Hij eet bij mij thuis en nodigde mij en de hele familie uit op zijn bruilolft in Buenos Aires. Hij voelt zich op dit moment prima, heeft nergens pijn en is vol energie. Hij is misschien fitter dan vier jaar terug. De verhouding kracht-lichaamsgewicht is beter dan toen. Ik ben aileen bang dat iemand hem wil breken. Daarom werk ik niet aJIeen aan het verhogen van zijn weerstand, maar ook aan het 

verbeteren van zijn snelheid en acceleratie. Zo kan hii doodschoppen ontwijken.’

Charlatan

Dal Monte windt zich op als we vragen of zijn aanpak te vergelijken is met de mentale begeleiding die Gullit en Van Basten in Milaan krijgen.’Ik ben een specialist op het gebied van medicijnen, biochemie, arbeids- en ruimtegeneeskunde. Tevens ben ik professor menselijke fysiologie aan de universiteit’, klinkt het streng.

Een genie en geen charlatan, horen we hem bijna denken. ‘Ik stel vast hoe een sporter beweegt en functioneert. Met wat er tussen de oren gebeurt, heb ik geen zaken. Al besef ik dat een vermoeide atleet geen blije man is. Een voetballer voelt zich slechts happy aan het einde van een competitie die hij gewonnen heeft.’

Professor Dal Monte heeft ook Valdano en Careca onder behandeling en gelooft dat er op het vlak van de begeleiding van voetballers nog veel werk verricht moet worden. ‘Vorige maand was er een wereldcongres in Rome over de toepassing van de geneeskunde in het voetbal. Ik had de indruk dat de meeste wetenchappers slechts aan theoretisch werk toekomen. Ik daarentegen creëer 

prototypes. Aan minder begaafde sporters wil ik mijn tijd niet verspillen. Wat ik van de toppers leer, kan dan op anderen worden toegepast.’ 

‘Een voetballer moet minder weeerstand hebben dan een marathonloper, minder sterk zijn dan een gewichtheffer, niet zo snel zijn als een sprinter. Hij moet over een cocktail van al deze kwaliteiten beschikken en heeft bovendien steeds een stel frisse hersenen nodig. Ik ben niet bevoegd om een speler uit te Ieggen 

hoe hij een bal moet raken, maar kan een menselijke machine wel programmeren op en voor bepaalde eigenschappen. Maar de meeste trainers zijn oud-voetballers en werken volgens achterhaalde methodes uit hun tijd.’