DIEGO ARMANDO MARADONA: HOELANG LEEFT HIJ NOG (3) – RW

Vandaag opent Argentinië de achtste finales tegen Frankrijk. Zou hij aanwezig zijn op de mogelijk laatste match van zijn land? Dé blikvanger van de vorige partij Argentinië-Nigeria was eens te meer de heer Maradona, Diego Armando. Hij werd afgevoerd na koleriek/kolderiek gedrag als het gevolg van een overdaad aan witte wijn (dixit Frank Raes tijdens het rechtstreekse verslag van Brazilië-Servië) en aan het eigen onnavolgbare zichzelf. Het Laatste Nieuws noemt hem als ‘de gevallen held’ de grootste farce van het WK. De FIFA zou zelfs dagelijks 11.000 euro voor zijn aanwezigheid betalen. Hoelang zou hij nog leven? Een portret in drie afleveringen. Vandaag aflevering 3.

 Vreugde aan ons hart

In oktober 1994 verkeerde hij in een diepe depressie als gevolg van dat vervloekte dopinggedoe op de World Cup en de schorsing van anderhalf jaar door de FIFA. Met duizenden demonstreerden werkloze Argentijnen tegen de regeringspolitiek. Hij hoorde hen zingen, dat was toch het deuntje van Fito Paez, de populairste rockzanger van het land: Y Dale Alegria a Mi Corazon, Geef vreugde aan mijn hart? Fito Paez componeerde het in de zomer van 1986 om van de eigen neerslachtigheid af te raken en had helemaal niet in de gaten dat voetbalfans het nummer aan de exploten van El Diego in Mexico opdroegen. Socioloog Eduardo Archetti deed onderzoek naar het waarom in zijn manuscript And give joy to my heart. Ideology and Emotions in the Argentinian cult of Maradona (1997). Hij ontdekte dat de betogers de tekst van wat zij de ‘Maradonasong’ noemden als hoop op betere tijden zagen. Want met deze woorden kozen zij de zijde van de vernederden: die van Diego – door de FIFA – en van henzelf, door de overheid.

De herinnering aan Maradona herbergt een enorme emotie: oneindige dribbels, perfecte passes, heerlijke doelpunten. Volgens de onderzoeker interpreteerden de fans van Maradona zijn voetbal als een artistieke expressie, een kunst die het product is van het onverwachte, als gevolg van improvisatie. Archetti ontdekte tot zijn verbazing een patroon: el contrato de la alegrio, het contract van de vreugde. Een emotionele overeenkomst tussen de, voornamelijk mannelijke, Maradonafan en zijn idool. Toen hij in 2007 in het volgepakte Boacstadion La Bombanera verscheen om zijn afkickroes te vieren, zong hij, het volk opzwepend: “Marado, Marado, Marado, de hand van God is geboren.”

Zo was hij zijn hele leven het onevenwichtige genie, de rebel zonder visie, de provocerende puber, het kolderieke wonderkind zonder helende hulp.

Hij bestond bij de gratie van het spel. Zonder voetbal, geen El Diego. En omgekeerd zonder El Diego, geen voetbal. In het grote verhalenboek van het wereldvoetbal neemt hij een unieke positie in. Hij heerste op een aparte manier over de harde jaren tachtig. Alle romantiek sijpelde uit het spel weg. Hij koesterde tegen de maatschappelijke trends in de excentrieke en fantasierijke dribbel. Zijn meesterschap over de bal kende geen limiet. Tegelijk speelde hij de baas over het elftal en dat was uitzonderlijk voor een dribbelaar van zijn allure.

NASPEL

Na de match tegen Nigeria (WC 1994, 2-1) wuifde hij naar het publiek, gaf televisie-interviews op het veld en wandelde hand in hand met de verpleegster van de dopingcontrole naar de kleedkamer. Ziedaar zijn laatste ogenblik op een wereldbeker, op die wijze vastgelegd in de Arte-documentaire El Pibe de Ore, de jongen van goud. Nadien beweerde hij wel aan de drugs te hebben gezeten, maar nooit doping te hebben gebruikt.

El Diego. Wie is hij? Het mysterie Maradona blijft ondoorgrondelijk. Zelfs op zijn 57 ste. Haalt hij het einde van de wereldbeker?