Waar ergerde je je altijd aan? Als het halve stadion de handsbal in het strafschopgebied wél had gezien – getuige de kreten van de toeschouwers, maar de scheidsrechter niet. Dat was toch een strafschop?! Of wanneer het duidelijk buitenspel was en er een doelpunt uit ontstond, maar dat door de arbitrage niet was geconstateerd. ‘s Avonds op tv wezen de herhalingen in slow motion dan uit dat het publiek gelijk had gehad.
Duidelijke arbitrale missers en verkeerde beoordelingen wekken de woede van de kijker. Dat werd ook de grondslag voor de VAR en dan moet het gaan om game-changers, niet om futiliteiten op het middenveld. Niet om discutabele twijfelgevallen. Daar was de VAR niet voor bedoeld.
De spelregels helpen daarbij ook al niet mee. Aangeschoten hands, waarbij de hand niet naar de bal gaat, wordt nu te vaak beoordeeld als strafbaar hands. En dan het gemillimeter bij buitenspel. Waarom keren we niet terug naar de oude regel: op gelijke hoogte met de verdediger stond de aanvaller al buitenspel. Als er dan een voetje te ver naar voren stond, profiteerde de aanvaller nog niet echt van zijn positie (en nu zou dat geen buitenspel zijn geweest). Dan kan ook meteen hinderlijk buitenspel in ere worden hersteld. Sta je in de weg of met je neus op de spelsituatie, dan moet dat weer strafbaar buitenspel zijn. En dat nieuwerwetse bewust trappen op de voet van de tegenstander moet direct rood zijn.
De VAR moet ook gaan kijken naar hoekschoppen. Op tv is vaak duidelijk te zien dat het geen doeltrap is, dat de verdediger de bal het laatst met het hoofd aanraakte. Een hoekschop is een belangrijke wapen.
Wanneer de VAR doet waar hij voor bedoeld was – zich beperken tot de essentie, hoeven scheidsrechters ook niet meer zelf op een tv-scherm aan de zijlijn te gaan kijken. Daar staan ze dan soms lang naar de beelden te turen. Was het niet toch een handsbal? Je ziet ze twijfelen. Ik vind dat een vreemde toestand. De wedstrijd wordt toch op het veld gespeeld? Dat is toch het ware werkterrein van de arbiter en niet achteraf aan de zijlijn als ware hij een tv-kijker? Dat hij zelf gaat kijken is een teken dat het niet om een duidelijke misser of verkeerde beoordeling gaat, maar om een twijfelgeval. Het hele vertoon neemt veel te veel tijd in beslag en draagt niet bij aan zijn geloofwaardigheid.
Rob Siekmann
