‘Wanneer je hem vraagt waar mijn passie voor het voetbal vandaan komt, antwoordt mijn vader altijd: “Als tweejarige kleuter stortte hij zich op alles wat van ver of dichtbij op een bal leek.” Mijn herinneringen gaan niet zover terug als de tot de door mijn vader beschreven taferelen. Daarentegen zie ik nog vaak de voetpaden van de Rue des Alouettes in La Croyere voor mij. Dat waren mijn eerste voetbalvelden.’
In het hart van de Cité Astrid was de plastic ballen net zo’n lang leven beschoren als de rozen waardoor ze lek geprikt werden. Gekocht voor een zacht prijsje of meegenomen van school werden ze dag in dag uit op de proef gesteld door de kinderen uit de omgeving.
‘Mijn eerste schoenen en shirt heb ik aan mijn broer te danken. Het groene shirt van La Louviere. Ik stond te trappelen om zelf ook in een echte club te kunnen voetballen, zoals mijn broer en zijn vrienden deden, die ook mijn maten waren in de Rue des Alouettes, in gedenkwaardige partijtjes zonder einde en zonder regels. Het straatvoetbal. Ik heb er alles geleerd, met en dankzij hen.’
Zijn moeder: ‘Alles bij elkaar genomen zal hij veiliger zijn bij een club dan wanneer hij op straat voetbalt. Met al die auto’s.’
‘Door vals te spelen kon ik mijn eerste officiële wedstrijd bij La Louviere afwerken. Ik ging ermee akkoord dat ze mijn geboortedatum aanpasten op mijn lidmaatschapskaart, om me een jaar ouder te maken.’
Bron: ‘Enzo Scifo – Mijn ware verhaal’ (opgetekend door Lucien Gallinella), 1999, blz. 7, 8, 9, 11
Rob Siekmann
