In mijn strijd tegen het WK Qatar bestook ik al enkele jaren de sociale media en kranten met berichten. Met ons comité voeren we acties en we hebben nog meer stoute plannen. Wij bepleiten een verplaatsing van dit WK naar een beter land en tijdstip. Lukt dit niet, dan maar boycotten die hap. Niet kijken!
Waarom, dat heeft uitgerekend de hoogste baas van de FIFA, Infantino, onlangs nog eens onbedoeld duidelijk gemaakt. Door dit WK op een ‘vertrouwd’ corrupte wijze aan Qatar toe te kennen, heeft de voetbalbond zich in de oneigenlijke rol laten persen van would-be mensenrechtenorganisatie. Doel: het WK voetbal ge/misbruiken als katalysator om de mensenrechten en arbeidsomstandigheden in Qatar te verbeteren. De echte mensenrechtenorganisaties als Amnesty International en Human Rights Watch hebben hier mede toe bijgedragen door FIFA – met in hun kielzog alle bonden der deelnemerslanden – wijs te maken dat het WK voetbal hiervoor het beste drukmiddel is.
Hoezeer overvraagd deze rol van FIFA en het voetbal is, bewijst Infantino met enige regelmaat. Op de eerste plaats door in Doha te gaan wonen. Hij neemt uit hoofde van zijn functie geen afstand van deze uiterst verdachte situatie, maar begeeft zich er middenin. Waardoor zijn toch al hevig betwiste neutraliteit nog meer in twijfel wordt getrokken. En als klap op de vuurpijl beweerde hij in het Europees Parlement dat er niet duizenden, maar ‘slechts’ drie doden zijn gevallen tijdens de bouw van de WK-accommodaties. En dat – godbetert! – tweejaarlijkse WK’s de situatie van vluchtelingen ten goede zullen komen. Een flagranter bewijs van rolverwisseling en zelfoverschatting kun je niet leveren, dunkt me.
Kennelijk is Infantino zó overtuigd geraakt van zijn samaritaanse missie en mogelijkheden dat hij hierdoor totaal de weg kwijt is geraakt. Ik laat even in het midden of de man en zijn bond er waarlijk in geloven óf dat dit gretig wordt aangegrepen om de werkelijke motieven en doelen – uitbreiding van macht en financiële middelen – te verdoezelen. Hoe dan ook weerspiegelt het pijnlijk glashelder de onrechtmatigheid van het WK Qatar. Het brengt meedogenloos de bochten in kaart waarin alle betrokken instanties en individuen zich wringen als gevolg van het aanvaarden van een situatie die nooit had mogen ontstaan.
Je kunt er gif op innemen dat dit de komende maanden tot aan de onverhoopte aftrap in Qatar alleen maar erger gaat worden. Activisten en sympathisanten, gelukkig ondersteund en gestimuleerd door menig rechtschapen (onderzoeks)journalist, vooral uit het buitenland – zullen Infantino’s leugenachtige beweringen bestrijden, waardoor deze zich nóg meer zal vastbijten in zijn oneigenlijke rol. Hierin ongetwijfeld gesteund door volgelingen als onze KNVB, bondscoach, spelers en journalisten, die daarmee meteen ook hun reis naar Qatar een alibi verschaffen. Een dynamiek die in alle (deelnemers)landen optreedt en die helaas lijkt af te stevenen op een status quo.
Is de voetbalwereld in staat om het naderend onheil dat vrijwel iedereen op zich af ziet komen nog een halt toe te roepen? Vluchten kan niet meer. Schuilen kan nog wel, schuilen voor Qatar. Hoe ver kun je gaan? Dit WK mag niet bestaan.
Hein Meurs,
Eindhoven
