In de voetbalwereld moet je echt niet uitleggen wat het woordje afhaken betekent. Het wordt te pas en – vaak ook – te onpas gebruikt door journalisten. Het betekent zoveel als je positie (en eventueel de man die op jou verdedigt) loslaten waardoor je vrij komt te staan om makkelijker de bal te kunnen ontvangen. In de oertijden van het voetbal werd je hiervoor zelfs uitgescholden. Je bleef staan op de positie die jou werd toebedeeld. En als je al eens op wandel ging en gekwetst raakte, dan was dat je eigen schuld. Je had maar op je positie moeten blijven spelen. Afhaken dus. Toch vind je nergens in Van Dale deze betekenis van het werkwoord terug. Er is geen enkele link met het voetbal te vinden. En toch heeft afhaken steeds meer met het huidige voetbal te maken. Maar dan wel in die betekenis van loslaten, beëindigen, niet meer meedoen, opgeven, zich terugtrekken.
Kwalificatiekampioen
Zo is het duidelijk dat de gouden generatie van ons Belgisch voetbal stilaan moet afhaken. Zonder prijs. Nog altijd. En de vrees dat het er nooit meer zal van komen. Maar daarover is op DWD al voldoende commentaar geleverd. Niet post factum, wel al lang geleden zien aankomen. Misschien toch wat over het paard getild. Het is misschien meteen ook het sein dat sommige spelers individueel zullen afhaken. Als kampioen van de kwalificatiematchen die nooit echt thuis gaf wanneer het er echt om te doen was. Het zij zo, want uiteindelijk mogen we het ook niet minimaliseren. Tien jaar geleden konden we zelfs in onze stoutste dromen niet vermoeden dat ons land onafgebroken twee jaar op die verraderlijke eerste plaats van de FIFA-wereldranglijst zou staan.
Afhaken was ook wat die superrijke clubs, ook al zijn sommige daarvan effectief failliet, wilden doen en een eigen competitietje opstarten. Dat is hen niet gelukt. Allerlei instanties verhinderden dat die zouden afhaken. Niet dus. En weinigen die hierom rouwden.
Maar afhaken is wel een beetje wat de neutrale voetbalsupporter aan het doen is. Want het voetbal davert op zijn vesten. Niet enkel in ons land, maar wereldwijd. We denken in de eerste plaats aan het wereldkampioenschap dat volgend jaar in Qatar wordt georganiseerd. Fouter kan een keuze voor een dergelijk tornooi niet zijn. Met bloed aan de handen en verder doen alsof je neus bloedt, zo kun je de organisatie van de FIFA omschrijven. En er is geen enkel land dat wil of durft afhaken. Natuurlijk, als de politiek zwijgt als vermoord, waarom zou dan het voetbal een standpunt moeten innemen? Wel misschien net daarom.
Nu, eens het zover is zullen we wel weer met zijn allen achter onze nationale elf staan, al dan niet met Martinez aan het hoofd die ook dan weer alles zal mooipraten, want daarin is onze nationale trainer wel echt een grootmeester zonder weerga. Maar als het toch weer verkeerd gaat, haken we massaal af.
Oliemiljarden
Neen, de gewone supporter van het mooie spelletje haakt af omdat alles steeds meer om geld draait. Zwart geld, maffieus geld, buitenlands geld, maar nooit kleingeld. Dat is voor de zoveelste keer bewezen in de Engelse competitie. Met sloten geld kocht een Saoedisch staatsinvesteringsfonds gewoon Newcastle United. En consortium dat een waarde heeft van 367 miljard euro. Mocht dat te abstract zijn, in cijfers is dat 367 000 000 000 euro, dat zijn evenveel nullen als in het dopingrapport van Alberto Contador enkele jaren geleden. Alleen, het is niet met een komma. Daarmee zijn de Magpies de vijftiende ploeg uit de Premier League die niet meer in Britse handen is. Enkel Crystal Palace, Tottenham Hotspur, Norwich City, West Ham United en Brighton zijn (voorlopig?) nog in Britse handen. Amerikaanse eigenaars, tot daaraan toe, maar hoe bonafide zijn de Rus Abramovitsj (Chelsea) en oliesjeik Mansour uit Abu Dhabi (Manchester City). En nu dus Saoedi-Arabië, tegen wil en dank een bevriende natie, maar in onze ogen een schurkenstaat die zijn voeten veegt aan de rechten van de mens en enkel maar omwille van geopolitieke redenen met het westerse kamp bevriend is. En waaraan ons land nog altijd militair materiaal verkoopt, waarvan er een grote kans bestaat dat dit in Syrië terechtkomt. In Groot-Brittannië heeft men blijkbaar geen moeite met die rijke mannen, terwijl verder alles in het werk wordt gesteld om migranten buiten te houden. Want dan haakt Boris af.
Toch geen probleem voor ons, want dat is Engeland. Wel dan mag je niet vergeten dat 14 van de 24 profploegen in ons land ook in handen zijn van buitenlandse investeerders. En ook daar zitten absoluut eigenaars bij waarvan het gehalte betrouwbaarheid mij in ieder geval niet duidelijk is. En ook hier is het makkelijk om onmiddellijk naar Eupen of Moeskroen te wijzen, alsof het in Vlaanderen niet hetzelfde is. We nemen als pars pro toto KV Kortrijk. Wie weet wat de sportieve beweegredenen van de Maleise Chinees Vincent Tan zijn om zich met voetbal in ons land bezig te houden, mag zijn vinger op steken. Uiteindelijk komt het in ons land allemaal neer op het gemakkelijke klimaat om buitensporig veel geld verdienen zonder er zelf veel geld te moeten in stoppen. Tenminste als je over veel geld beschikt. De invoer-doorvoer-uitvoer van buitenlandse spelers met een grote meerwaarde is het belangrijkste doel (pun intended) in het businessmodel van onze clubs. Dat je ondertussen zelfs haast geen RSZ moet betalen is zelfs gewoon wraakroepend. Het gebazel van Bouchez lijkt op “bazenklap” uit de Daensperiode. Je zou voor minder afhaken.
Hemeltergende carrousel
Maar de hoofdreden waarom de neutrale voetbalsupporter zijn hoofd afwendt, zal wel de hele Operatie Zero zijn. De carrousel met makelaars, trainers, spelers en scheidsrechters is hemeltergend en heeft niets meer te maken met waar het in eerste plaats bij deze heerlijke sport om draait. Elf mannen die proberen om op een voetbalveld minstens een keer meer te scoren dan elf andere mannen. En gelukkig ook – en hopelijk geldt daar het bovenstaande niet – tweeëntwintig vrouwen die hetzelfde proberen. We kunnen alleen maar hopen dat die Augiasstal zo snel mogelijk wordt uitgemest. Dat zal overigens niet lukken met de haast symbolische straf die Veljkovic krijgt.
Om al die redenen haken mensen af. En ze hebben zeker niet altijd ongelijk. We kunnen dit jammer vinden, de krokodillentranen van Messi staan ook op mijn netvlies gegrift. Om van voetbal te genieten moet je inderdaad toch net iets te vaak je verstand op nul zetten. En dat is jammer. Maar ik zal niet afhaken, daarvoor vind ik het spelletje te leuk.
