Twintig jaar intuïtieve intelligentie van Iniesta op Camp Nou – RW

Andrés Iniesta (1984). Wie houdt er niet van Andrés Iniesta? Soms heeft een mens geluk in het leven. Ik zag hem debuteren tijdens Club Brugge – FC Barcelona op 29 oktober 2002. Al geef ik meteen toe dat ik het me niet meer herinner.
Aan de vooravond van de topper Barça – Atletico Madrid staat ‘de bleke’ in de kijker: hij vertoeft precies twintig jaar op Camp Nou en is op zijn weg naar wedstrijd 600 voor de blaugrana. Om dat te vieren verscheen deze week zijn boek La jugada de ma vida in de Engelse vertaling die bij hem past: The Artist, being Iniesta.

Andrés Iniesta heeft momenteel 32 trofeeën gewonnen, waarvan 29 met Barcelona en 3 met Spanje. Niemand doet beter. Hij is mijn favoriete middenvelder. Ik begon hem echt te ontdekken in 2008. Met de komst van Pep Guardiola als coach van Barça raakte ik gefascineerd door de heerlijke, heilige driehoekjes en ik bleef kijken. Meer zelfs: ik kon niet meer zonder, sindsdien heb ik ongeveer negentig procent van de Barçamatchen op televisie gezien.

Ik schreef in 2012 zelf het boek ‘Barça. Baaarça. Droomvoetbal van Guardiola tot Messi’. Vorig jaar publiceerde ik met mijn uitgeverij De Vliegende Keeper ‘Barça mijn club, Barcelona mijn stad’ van de Vlaamse kenner bij uitstek Peter Morren.

Uit beide boeken geef ik een fragment mee. Eerst beschrijf ik het doelpunt der doelpunten van Iniesta: de gelijkmaker in de letterlijk vrijwel laatste seconde van de halve finale van de Champions League 2008-2009 op Stamford Bridge tijdens Chelsea – Barça. Daarna mijn ‘brief aan Peter’ over De intuïtieve intelligentie van El Illusionist.
Leer hem kennen én waarderen, de artiest: Being Iniesta.

Fragment 1: De 26 seconden van Iniesta op Stamford Bridge

“Loopt er ergens een voetballer rond die het spel fijnmaziger vanuit ‘intelligentie’ analyseert en tegelijk toch de ‘intuïtieve’ keuze compileert? Over culinaire, politieke, culturele, seksuele en andere voorkeuren valt met mij geanimeerd te twisten maar niet over het voorbeeld der voorbeelden van intuïtieve voetbalintelligentie: Iniesta, Andrés.

Tijdperk: 6 mei 2009, 22 u31. Plaats van handeling: Stamford Bridge, Londen. Tegenstander: Chelsea FC.
Omstandigheid: 1-0 in het krijt, nakende eliminatie na 0-0 in Camp Nou.
De blessuretijd smacht om het laatste fluitsignaal. Dat laatste fluitsignaal laat nog even op zich wachten. Vanuit een vorm van …intuïtieve intelligentie?
Minuut 91 treedt in, de tijd helt tegen minuut 92 aan. Iniesta bevindt zich ter hoogte van het eigen strafschopgebied. Recupereert een hoge bal. Dribbelt risicovol voorbij Frank Lampard.

Net voor de middencirkel valt de bal via een tackle van Lampard voor de voeten van Xavi. Lelletje links op Sylvinho. Terug bij Xavi, krommend op rechtsachter Dani Alves. Iniesta voert een ingehouden looplijn uit. Vertrekt, temporiseert. Alves crosst effectvol op Eto’o in de volgepakte elfmeterzone. Eto’o tikt terug op Messi. Messi. Messi. Het is de schreeuw van de Catalaanse commentator. Bal breed voor Iniesta. Staat in halve maan, zijn mandekker bevindt zich op drie meter van hem. Heeft dus zowel tijd als ruimte. Dan ontspint zich volgend vraagstuk. Als de keeper van Chelsea Cech heet en de beste van de wereld is, hoe krijgt men dan de bal in het doel?

Deze vraag bevat twee op het oog eenvoudige antwoorden: tussen palen en dwarsligger én buiten het bereik van Cech. Iniesta trapt quasi blindelings op de pass van Messi: strak, klimmend en met een boogje. Dat laatste is enkel vanuit een bepaald camerastandpunt vast te stellen. Een essentiële welving van de bal om net in het kruis van lat en paal te verdwijnen. Dit ultieme thrillerscenario grijpt de kijker naar de keel en het duurt exact 26 seconden.

Zesentwintig seconden scheiden Iniesta’s gewaagde overstapje waarmee hij Lampard in de maling nam voor het eigen doel met de onbezoedelde trap die de netten achter Cech deed trillen. In die 26 seconden beproefde Iniesta drie keer zijn recept van intuïtieve intelligentie. In plaats van de wilde trap koos hij voor het balbezit. In plaats van de blinde sprint, hield hij even halt en zocht naar de zone van de waarheid. In plaats van de controle besloot hij om meteen zijn voet tegen het doorsteekje van Messi te zetten. In die 26 seconden nam Iniesta drie keer de correcte beslissing voor zichzelf en voor zijn elftal. In die 26 seconden veranderde hij het aanzien van het voetbal anno 2009. Zijn enige doelpunt in elf CL-duels gaf Barcelona waar het recht op had: de plaats in de finale en vervolgens in de geschiedschrijving met superlatieven over het schone spel. Intelligent. Intuïtief. Iniesta.”

Fragment 2: El Illusionist, intuïtief & intelligent

“Dag Peter,

Iniesta. Intuïtie. Intelligentie. Illusie. Sneller, trager, rust. Circulatiespel in alle richtingen. Sober geregisseerd door El Illusionist. Niets is wat het lijkt en toch: het is echt. Zo denk ik terug aan de kwartfinale op 12 april 2009 in Camp Nou tegen Bayern München. Stand bij de pauze: 4-0. De geboorte van Dream Team Three. De opvoering verdiende het etiket verrukkelijk. In alle weelderigheid zat het introverte spel van Iniesta verscholen.

Niemand kon Barça afstoppen ondanks de analyse tot in het kleinste detail. Men wist vooraf hoe de bal werd ingespeeld, zonder dat men er greep op kreeg. Dat was het geheim van El Cerebro, het brein. Andrés dook altijd net enkele centimeters sneller op en verplaatste de bal zonder hem te stoppen. Die avond hechtte hij het elftal aan elkaar, op een wijze die niet in het oog sprong.

We weten intussen allemaal Peter, dat Iniesta nooit in het oog sprong en aanvankelijk zelfs leed aan een extreme vorm van verlegenheid. Hij kwam in 1996, op zijn twaalfde jaar, aan in La Masia. Ver weg van familie en vrienden, het deed hem pijn. Op zijn kamer: een poster van … Pep Guardiola. Drie jaar later won hij met ‘Barça onder vijftien’ de Nike Cup. De jury reageerde eensgezind: geen betere voetballer op het toernooi dan Andrés Iniesta. Het toeval stak een handje toe want Guardiola, het idool van de poster op de puberkamer, overhandigde de prijs. Mét gesigneerde foto van zichzelf. Dat leek op een standaardprocedure, zij het met één verschilpunt. De boodschap op het portret van Pep aan Andrés: ‘Voor de beste voetballer die ik ooit heb gezien.’ En daar stopte het niet, Peter. Want er wordt verteld dat hij aan de toen negentienjarige Xavi, op dat moment doorgebroken bij Barça A, toevertrouwde: ‘Jij zult mij ooit uit het elftal spelen, maar hij zal ons beiden doen vergeten.’

Met ‘hij’ wees Pep naar de jonge Iniesta. Die was zo schuchter dat hij op zijn zestiende bij zijn eerste uitnodiging om te trainen met de A-kern de weg naar de kleedkamer niet vond. De loftuitingen van Guardiola braken voor hem alweer het ijs. Die zou volgens de overlevering hebben gezegd tegen de andere spelers: ‘Vergeet deze dag nooit want het is de eerste keer dat jullie met Andrès zullen hebben gespeeld.’ Men schrijft rondom 11 mei 2000, bij de verjaardag van Iniesta.

Een klein decennium later vormden ze de ‘magische triangel’ van het topvoetbal. Pep Guardiola langs de lijn, Xavi en Iniesta als Tiki Taka Twins op het middenveld. Van het concurrentieprincipe was geen sprake. Integendeel, ze versterkten elkaar in hun visie. Een visie die het internationale clubvoetbal één van zijn meest inspirerende tijdperken heeft bezorgd. Ingrediënten? Illusie. Intelligentie. Intuïtie. Iniesta.

‘The best player in the world’, sprak Wayne Rooney over hem na de Champions Leaguefinale tussen FC Barcelona en Manchester United op 27 mei 2009.

Wat denk jij van hem, Peter? Had niet hij in 2010 de Gouden Bal verdiend in plaats van ons aller Messi?

Met goede groet,

Raf.”

Peter Morren antwoordde op mijn brief dat hij hem die Gouden Bal in 2010 zeker gegund had en ‘Iniesta als Mozart op voetbalschoenen’ zag. Ik had geluk in het leven want ik zag hem, zonder het te weten, debuteren. Ik hou van Andrès Iniesta. Wie niet?

Raf Willems