In dit boek neemt de woordvoerder van de Rode Duivels en voormalig verslaggever Stefan Van Loock u mee op zijn reizen naar 66 mythische Europese voetbaltempels. Elke week leidt Stefan u rond door de catacomben en het verleden van een voetbalpaleis waar daags nadien een belangrijke wedstrijd gespeeld wordt. Deel elf: het Parkstadion, tot 2001 thuisbasis van Schalke 04, een stadion met een dramatisch afscheid.
Parkstadion, Gelsenkirchen (Schalke 04)
Anno 2021 vecht Schalke 04 voor zijn lijfsbehoud in de Bundesliga. Dit weekend speelt de club uit Gelsenkirchen zijn laatste troeven uit tegen de buren van Mönchengladbach. Twintig jaar geleden nam de club ook al afscheid van zijn mythische Parkstadion.
Vanop de ‘Autobahn’ van Keulen naar Hannover, die langs de restanten van het stadion scheurt, duiken de twee overgebleven verlichtingspalen op van wat destijds een immense en bijwijlen sfeervolle voetbalkuip was. De overblijfselen van het Parkstadion in het ‘Schalker Feld’, in een soort niemandsland blootgesteld aan regen, wind en voorbijrazend verkeer, vormen het decor van het oefencomplex in de schaduw van de Arena AufSchalke.
‘Sfeerbederver’
Gelsenkirchen was in 1974 een van de speelsteden voor de Wereldbeker en Schalke had nood aan een groter stadion. De Glückauf-Kampfbahn uit 1928 was uitgeleefd en met ‘slechts” 35.000 plaatsen ook te klein.
Door geldgebrek werd het nieuwe Parkstadion een karakter- en sfeerloze arena, waar slechts een tribune overdekt werd. Ondanks de 70.000 plaatsen was het voor de Schalke-fans een echte ‘Stimmungsdämpfer’, een sfeerbederver. Deze fantasieloze architecturale filosofie stond haaks op hun vurige mijnwerkerspassie. Zelfs een clubleider als Rudi Assauer vond de nieuwe sporttempel maar niks. “Zolang de zon schijnt, is er geen probleem maar als het regent of sneeuwt, hebben we een probleem”, was de algemene teneur.
Werkelijk gigantesk is het, al beschikt het niet over de magische 100.000 plaatsen waarvan ze in het Ruhrgebied aanvankelijk droomden. “Een groot stadion voor alle clubs uit de regio”, was de ambitie. Maar dat kwam er uiteindelijk niet, waarna Schalke dan maar zijn eigen weg ging.
Op 4 augustus 1973 wordt het Parkstadion ingehuldigd met een wedstrijd tegen Feyenoord die door 70.600 toeschouwers wordt bijgewoond en door Feyenoord met 1-2 gewonnen. Pretbederver met dienst is Peter Ressel, die na acht minuten al de eerste doelpuntenmaker in de nieuwe arena wordt en ook nog het tweede Rotterdamse doelpunt maakt.
Marc Wilmots
Schalke presteert aanvankelijk matig in zijn nieuwe arena. Een gevolg van het omkoopschandaal waarin de club het seizoen voordien was verwikkeld, toen bleek dat Schalke een wedstrijd opzettelijk met 0-1 had verloren en waarna enkele spelers een langdurige schorsing moesten uitzitten.
Na een knappe tweede plaats in 1977 op amper een punt van kampioen Borussia Mönchengladbach, gaat het begin jaren tachtig bergaf met de mijnclub. Drie keer zakken ‘die Königsblauen’ naar de tweede Bundesliga. Pas vanaf het seizoen 1991-1992 is het Parkstadion opnieuw een arena voor de ‘Erste Bundesliga’.
Vijf jaar later schittert Schalke 04 in de UEFA Cupcampagne. De Spaanse tegenstanders in de kwart- en halve finale, Valencia en CD Tenerife, zijn niet bestand tegen de intimiderende en vooral kolkende sfeer in het Parkstadion. Telkens zit het stadion met 56.824 toeschouwers afgeladen vol.
Uiteraard ook voor de heenwedstrijd van de finale tegen Internazionale, die Schalke wint dankzij een doelpunt van Marc Wilmots diep in de tweede helft. De terugwedstrijd in San Siro draait na een 1-0 nederlaag uit op verlengingen en strafschoppen. Daarin overtreffen de Duitsers de Italianen met klinkende 4-1 cijfers.
‘Vier minuten Meister’
Schalke speelt zijn laatste wedstrijd in het Parkstadion op 19 mei 2001 in de Bundesliga tegen SpVgg Unterhaching. Ruim 65.000 toeschouwers zijn getuige van een meer dan gedenkwaardig afscheidsfeest. Een afscheid dat gepaard moet gaan met een titelviering. Maar dan moet Schalke winnen van Unterhaching en concurrent Bayern moet verliezen in Hamburg. Niet onmogelijk. Meer nog: iedereen gelooft volop in de slaagkansen. Vooraf hebben allerlei activiteiten plaats. Praalwagens rijden een rondje en op de middenstip landt een parachutist.
En dan de opkomst van de spelers die onder het clublied Blau und Weiss voor de laatste keer via de beroemde roltrap naar beneden komen. Blauwe en witte vellen papier gaan omhoog, blauwwitte sjaals zwaaien door de lucht. Een bijzondere dag is in de maak. En dan de wedstrijd. Schalke begint nerveus en komt zowaar 0-2 achter tegen de degradatiekandidaat. Maar vlak voor de rust maakt Nico Van Kerckhoven de aansluitingstreffer en in dezelfde minuut scoort Asamoah de 2-2.
Het is weer helemaal spannend. In HSV-Bayern is het nog 0-0. “Steht auf wenn ihr Schalker seid”, klinkt meermaals uit de 65.000 kelen. Er volgt een nieuwe optater. 2-3 voor de bezoekers. Niet voor lang. Jörg Böhme verdrijft de vernedering en zet de 2-3 achterstand om in een 4-3 voorsprong. In de slotminuut maakt Ebbe Sand zelfs nog de 5-3. Het feest kan beginnen want in Hamburg staat het nog 0-0.
Bijna elke fan heeft een transistorradiootje tegen de oren. Ze horen hoe Hamburg in de laatste minuut scoort. Het feest in Gelsenkirchen barst los. Voor het eerst in 43 jaar is Schalke kampioen. En dan verschijnen plots beelden uit Hamburg op het scorebord. De wedstrijd blijkt nog helemaal niet ten einde. Iedereen staart naar het scherm en houdt de adem in. Door de zon die op het scherm schijnt valt amper op te maken wat er gebeurt. Maar dat Bayern plots scoort en de coach recht veert is wel duidelijk te zien. De sfeer in het Parkstadion slaat helemaal om.
Niet Schalke maar Bayern is kampioen. Het veld in Schalke lijkt wel een slagveld vol gesneuvelde soldaten. Fans en spelers laten hun tranen de vrije loop. Hoe mooi had dit afscheid kunnen zijn en hoe dramatisch is het nu. Niemand die het kan geloven. Vier minuten lang was Schalke kampioen. “Vier minuten Meister”. Doodstil is het. Tot er plots iemand roept ‘Schaaaalke!” en het hele stadion meekrijgt. Het Parkstadion davert nog een keer op zijn grondvesten. De laatste keer.
